15. Braterska więź

One Republic - Secrets

      W dormitorium zapadła cisza, kiedy wszyscy zaczęli zastanawiać się nad wypowiedzianymi słowami, nie tylko Jamesa, ale i innych. Nie dało się ukryć, że byli przerażeni tym wszystkim. W głowie kłębiło im się wiele zniekształconych myśli, kiedy raz po raz spoglądali na siebie. W tej chwili łącząca ich więź wydała się niemal namacalna, co jeszcze bardziej przygnębiło skulonego na łóżku Petera. Odwrócił głowę i jego wodniste oczy napotkały badawcze spojrzenie orzechowych tęczówek. Zamarł, odnosząc wrażenie, że był w potrzasku podejrzeń przyjaciela. A jednocześnie coś w jego wzroku mówiło, że bez względu na wszystko, mógł liczyć na wsparcie nie tylko Jamesa, ale i reszty przyjaciół. To tak jakby Potter zachęcał go do powiedzenia o swojej tajemnicy w tej chwili.

               Peter ścisnął pościel, z przerażeniem stwierdzając, że naprawdę miał na to ochotę. Pragnął w końcu wyrzucić to z siebie i mieć już za sobą – a to była odpowiednia chwila, bo byli wszyscy jego przyjaciele. Bił się z myślami i ostatecznie stwierdził, że zrobi to spontanicznie, bez namyślania się, bo to tylko pogorszy sprawę. Uniósł głowę i otworzył usta...

- To, że nie możemy wstąpić do Zakonu, nie oznacza, że nie możemy robić czegoś na własną rękę - powiedział w zamyśleniu Syriusz, zatrzymując się przy Jamesie.

               Cała odwaga opuściła Glizdogona i nie sądził, że szybko powróci. Nie chcąc, aby przyjaciele zwracali na niego jeszcze większej uwagi, wyprostował się i uważnie wpatrzył w Blacka. To jedyne, co mógł w tej chwili zrobić, bo im dłużej myślał o swej niedoli, tym bardziej popadał w rozpacz. Na to jednak przyjdzie później pora, teraz musiał powoli zacząć odpłacać się przyjaciołom za tę zdradę. Ale czy kiedykolwiek zmyje z siebie bród tego grzechu?

               Wiedział, że nigdy.

               Syriusz powiódł spojrzeniem po wszystkich zgromadzonych, mając w głowie obraz swojego brata. Ostatnio widywał go coraz rzadziej, a nawet, jeśli przypadkiem go spotkał, to Regulus był zbyt zamyślony, aby zwrócić na niego uwagę. W gruncie rzeczy, nie przeszkadzało mu to, bo, choć mogło się tak nie wydawać, nie uśmiechało mu się ciągłe darcie kotów z bratem. Bardziej martwiło go to, że Regulus coś knuł. I to z pewnością nie było nic dobrego. Odchrząknął.

- Chyba nie tylko ja widzę, co wyprawiają Ślizgoni, prawda? - Niemal wypluł to zdanie. - Słuchajcie, nie wierzę, że mówię to akurat ja, ale koniec tego dobrego. Nie mogę już dłużej siedzieć, śmiać się i wygłupiać, podczas kiedy po szkole chodzą te gnidy, a ludzie poza murami Hogwartu giną. Mam gdzieś to, co mówi Dumbledore. Może sobie być tym potężnym czarodziejem, ale na pewno nie jest kimś, kto może mi, nam mówić, co mamy robić. Czy tego chce, czy nie, my już jesteśmy w to wszystko zamieszani.

               Odetchnął głęboko i spojrzał na Jamesa, który wpatrywał się w niego uważnie, z typowym dla niego błyskiem w oku. Syriusz klepnął go po przyjacielsku w ramię.

- No dobra, ale co tak dokładnie macie zamiar zrobić? Będziecie ich szpiegować? - spytała Lily, krzyżując ręce na piersiach.

- Oczywiście, a jeśli okaże się, że coś rzeczywiście knują, wtedy pokażemy im, jak bardzo Gryfoni potrafią być sprawiedliwi. - Black uśmiechnął się przebiegle.

- Chwila! - powiedział stanowczo Remus, podnosząc dłoń. - Nie ma nawet mowy, abyś TY wymierzał sprawiedliwość. Jeśli...

- Przecież nie powiedziałem, że ja to zrobię – zaprotestował Syriusz. Wyglądał jednak mało przekonująco.

- Znam cię, Łapo – odparł spokojnie Lupin. - Jeśli odkryjemy jakiś spisek Ślizgonów wtedy pójdziemy do Dumbledora. Zabawa w bohatera nie wyjdzie nam na dobre, jasne?

               Syriusz burknął coś pod nosem, natychmiast markotniejąc.

- Zrozumiano? - powtórzył twardo Remus.

- Tak! - warknął Black, ciężko opadając na łóżko obok Jamesa.

               Z niezadowoleniem spojrzał na Lunatyka, ale powstrzymał się już od komentarzy, ponieważ w głębi duszy wiedział, że jego przyjaciel był po prostu najrozsądniejszy z nich wszystkich i nie chciał, aby komuś coś się stało. Pokręcił głową i tak samo, jak pozostali, spojrzał na Jamesa. Bo choć to Remus był tym mniej lekkomyślnym, to tak naprawdę odnosił wrażenie, że powinni słuchać tego, co mówi Potter. Jakkolwiek irracjonalnie to brzmiało, czuł, że James był swego rodzaju przywódcą i Syriusz wiedział, że najlepiej się do tego nadawał.

- No co? - spytał zdezorientowany okularnik, wyrwany z głębokiego zamyślenia.

- Co robimy w takim razie? - westchnęła Elizabeth, wodząc wzrokiem od Jamesa do Syriusza.

               Potter wstał i rozłożył Mapę Huncwotów. Jego bystre oczy zaczęły szukać tych osób, które według niego mogły być ważne.

- Chyba pobawimy się w szpiegów – odpowiedział w końcu, patrząc prosto na Remusa.

*

               W kilka dni później, ich plan nadal nie był zrealizowany, przez co Syriusz od rana chodził nabuzowany. Od dłuższego czasu nosiło go, żeby coś zrobić i nawet sam próbował podsłuchiwać Ślizgonów, ale na nic się to zdało. Remus i James doszczętnie oddali się tłumaczeniu Peterowi transmutacji, bo po świętach miał zaliczać określony przez McGonagall materiał. Fakt faktem, że na początku także mu pomagał, ale kiedy odkryli, że tłumaczenie idzie mu równie źle, co gra w Quidditcha, subtelnie kazali mu odejść, żeby nie przeszkadzał. Elizabeth już na samym starcie odrzucił, bo miał dość kolejnych kłótni. Dlatego też znalazł się w pokoju wspólnym, poszukując pewnej osoby, która mogła być jego ostatnią deską ratunku.

               Lily siedziała skulona na fotelu w kącie, w skupieniu czytając jakąś sponiewieraną książkę. Z nowym zapałem podszedł do niej szybko i usiadł na poręczy. Zanim się odezwał i odpowiedział na jej zaskoczone spojrzenie, zerknął na treść książki, po której poznał, że czytała jakieś mugolskie romansidło. Rudowłosa zarumieniła się delikatnie i szybko zamknęła tom.

- O co chodzi? – spytała, obrzucając go badawczym spojrzeniem.

- Pamiętasz naszą rozmowę na temat Ślizgonów sprzed kilku dni? – I nie czekając na jej potwierdzenie, kontynuował. – Nikt nie zrobił jeszcze nic w tym kierunku i mam wrażenie, że wszyscy o tym zapomnieli. A przecież to miał być nasz priorytet! Chciałem…

- Masz rację – powiedziała, marszcząc czoło.

- Co? – zdziwił się.

               Nie spodziewał się, że Lily tak szybko go poprze. Przecież to była Lily Evans, Prefekt Naczelny, zawsze twardo trzymała się regulaminu, a tu nagle chciała szpiegować.

- Wczoraj widziałam około pięciu Ślizgonów, którzy wchodzili do od dawna nieużywanej klasy. Chciałam ich potem szpiegować razem z Liz, ale powiedziała, że ma bardzo ważną rzecz do zrobienia – mówiła w zamyśleniu. – W każdym razie, jeśli chcesz to możemy iść razem. – Wzruszyła ramionami, wstając.

               Nim jednak zadowolony Syriusz zdążył cokolwiek powiedzieć, zjawił się James w towarzystwie Marcusa Dunbara. Obaj byli przebrani w strój do Quidditcha, a w dłoniach dzierżyli najnowsze modele mioteł. Nietrudno zauważyć, że Potter był wyraźnie strapiony, a pod niegdyś roześmianym oczami znajdowały się fioletowe sińce. Z każdym kolejnym dniem, kiedy nie było żadnych informacji o jego ojcu, stawał się coraz bardziej cichszy, chociaż starał się to ukrywać. Nigdy nie lubił, kiedy ktoś mu współczuł albo robił łaskę. 

- Idziecie na trening? – zagadnął okularnik, mierzwiąc sobie włosy.

- Wybacz, stary, ale muszę w końcu napisać tę pracę na eliksiry. Ale weź może Lunatyka i Glizdogona, żeby im się mózgownice przewietrzyły – odpowiedział Syriusz, modląc się, aby Lily także zrezygnowała.

- No, oni już się zbierają. – Pokiwał głową i przeniósł swoje spojrzenie na Lily, która nagle zaczęła kaszleć. – Lily? W porządku?

- Tak, tak, tylko… przepraszam, ale ja chyba dzisiaj nie dam rady – powiedziała cichym głosem, po czym zakaszlała jeszcze dwa razy i posłała mu przepraszające spojrzenie.

- Nawet nie waż mi się opuszczać zamku i załóż coś grubszego, bo już całkowicie mi się rozłożysz – rozkazał, całując ją przy tym w czoło i opuścił pokój wspólny.

               Rudowłosa odetchnęła głęboko i przygryzając wargę, spojrzała na zaskoczonego Syriusza. Nie mógł uwierzyć w to, że właśnie okłamała swojego chłopaka, a jego przyjaciela. Wiedział, że od zawsze nie lubiła Quidditcha, ale sądził, że była zdolna do wszelkich poświęceń. Mimowolnie uśmiechnął się drwiąco.

- Czyżby Lily Evans nie była taka święta, jak wszyscy uważają?

- Proszę, Syriuszu, nie mów mu. Nie lubię Quidditcha i kiedyś mu to wytłumaczę, ale czy teraz nie czeka nas coś ważnego do załatwienia? – Odłożyła książkę i ruszyła w stronę wyjścia.

               Syriusz, z poczuciem, że wcale nie znał jej tak dobrze, jak myślał, ruszył za nią, uprzednio sprawdzając, czy w jego tylnej kieszeni nadal znajduje się Mapa Huncwotów.

*

               Od opuszczenia Wieży Gryffindoru nie zamienili ze sobą ani jednego słowa. Syriusz wyraźnie słyszał, jak Lily co jakiś czas strzela palcami i marszczy nos, intensywnie nad czymś myśląc. Zaczął zastanawiać się, jakie myśli kłębiły się pod jej rudą czupryną i od kiedy zgadzała się na takie naruszanie osobistych spraw. Ciekawy był czy to miało związek z jej utratą pamięci, czy też to sytuacja poza murami Hogwartu tak ją zmieniła. Był pewny, że jeszcze rok temu prawiłaby mu morały na temat podsłuchiwania czyichś rozmów.

- Czekaj, ale co my tak właściwie mamy zamiar zrobić? – odezwała się nagle, zatrzymując.

- No jak to co? Będziemy podsłuchiwać – odpowiedział, odwracając się do niej z głupią miną.

- Tyle to i ja wiem, ale pójdziemy tam bez żadnego planu?

- A po co ci plan? Przecież idziemy tylko sprawdzić, czy coś knują, prawda?

               Zawahała się, mierząc go uważnym spojrzeniem. Jej mina sugerowała, że chce coś jeszcze powiedzieć, ale ostatecznie zrezygnowała i potrząsnęła głową, uwalniając z koka kilka niesfornych kosmyków.

- Przydałoby się coś do jedzenia – wymamrotała, wymijając go.

               Uniósł brwi i dogonił ją, kompletnie zdezorientowany.

- Że niby po co ci jedzenie?

- Nie mamy planu, więc znając życie będziemy siedzieć i czatować. Co ty myślisz, że ja tak długo pociągnę bez jedzenia? Im jestem głodniejsza tym wredniejsza.

               Syriusz odchylił głowę do tyłu i mimowolnie parsknął śmiechem. Nigdy nie przypuszczał, że kiedykolwiek sztywna Lily Evans będzie sobie z nim żartować. Zawsze była tą konserwatywną panią Prefekt i nigdy nie potrafił zrozumieć, dlaczego James zakochał się akurat w niej, a teraz to do niego docierało. Mimo że dla niego ona zapewne wciąż będzie zadzierającym nosa Prefektem Naczelnym, to Potter zawsze będzie widział w niej coś, czego inni nie potrafią dostrzec – coś, co jest zarezerwowane tylko dla tego jedynego.

- W porządku, zajdziemy do kuchni, bo skoro najedzona jesteś taka wredna, to co dopiero, kiedy jesteś głodna – rzucił dziarsko, robiąc przerażoną minę.

               Spojrzał na nią z ukosa i w tym samym momencie wybuchli cichym śmiechem. Kiedy zamilkli, usłyszeli z przeciwległego korytarza znajomy głos, do którego po chwili dołączył jeszcze jeden. Wyraźnie o coś się sprzeczali. Syriusz przelotnie spojrzał na Lily, która wyciągnęła różdżkę. Nie znając jej zamiarów, machnął ręką i pokręcił głową, aby ją schowała. Rudowłosa zignorowała go i rzuciła na nich Zaklęcie Kameleona. Schowała magiczny przedmiot, złapała go za rękę i pociągnęła na środek korytarza.

               Black nie był bardzo zaskoczony, widząc swojego brata, ale zdziwiło go, że prowadził on zażartą dyskusję z Krukonem.

- … sobie żartujesz! – warczał Regulus, przeszywając wzrokiem spokojnego Krukonami. – Przecież mówiłem, że koniec współpracy z Gryfonami! Tyle razy powtarzałem, że mieszanie ich w nasze sprawy i zmuszanie do zdrady źle się skończy! Każdy głupi wie, że ostatecznie odzywa się w nich ta… głupia lojalność – niemal wypluł ostatnie słowa.

- Wiem, że powinienem cię słuchać, ale moja kuzynka jest zdeterminowany, aby osiągnąć swój cel i dzięki niej może nam się udać.

- Cel twojej kuzynki – sarknął – jakbyś nie zauważył, mija się z naszym o całe lata świetlne.

- Mam na nią haka – odparł pewnym głosem Krukon, uśmiechając się enigmatycznie.

               Rysy twarzy Regulusa nieco się wygładziły. Rozejrzał się po korytarzu i przez chwilę patrzył prosto w oczy Syriusza, przez co starszy Black miał wrażenie, że jego brat naprawdę go widział.

- Jeśli to schrzanisz, lepiej, żebyś mi się nie pokazywał już na oczy – ostrzegł Ślizgon i odszedł szybkim krokiem.

               Lily szarpnęła Syriusza, który początkowo nieco się opierał, nie odwracając wzroku od Krukona, ale ostatecznie podążył za nią. Ukryli się w ciemnej wnęce i wtedy dziewczyna zdjęła z nich zaklęcie. Oboje wpatrywali się w siebie, milcząc i starając się ułożyć w głowie to, czego się dowiedzieli.

               Nerwowym ruchem dłoni przeczesał włosy, kiedy powoli docierała do niego okrutna prawda. Komu mogli ufać, skoro nawet Gryfoni zaczęli przechodzić na złą stronę?

*

               Wyciągnął nogi i odwrócił wzrok od szepczącej do Elizabeth Lily. Zbliżała się pora obiadu, więc pokój wspólny był właściwie wyludniony, dzięki czemu mogli pozwolić sobie na odrobinę prywatności i w spokoju wyczekiwać powrotu reszty ich przyjaciół. Lily wolała im to wszystko przekazać na spokojnie, w przeciwieństwie do Syriusza, którego zatrzymała w połowie drogi na boisko, gdzie znajdował się James. Nie był tym specjalnie zadowolony, ale ostatecznie stwierdził, że dziewczyna miała trochę racji i nie opierał się, kiedy prowadziła go do Wieży Gryffindoru.

               Spojrzał w okno, za którym wszystko zdawało się ze sobą zlewać w jednolitą biel. W takim ujęciu nawet Zakazany Las wyglądał mniej strasznie. Odciął się zupełnie od świata zewnętrznego i pozwolił porwać się myślom. Wciąż i wciąż głowił się nad tym, co też takiego kombinował jego brat. Co on chciał osiągnąć tym całym spiskowaniem? Syriusz niejednokrotnie zastanawiał się, co by było gdyby bardziej próbował dogadać się z bratem i przeciągnąć go na swoją stronę. Może i czynił źle, ale ostatecznie był jego młodszym braciszkiem, z którym w dzieciństwie bardzo dobrze się dogadywał i momentami mu tego brakowało, chociaż od siedmiu lat tego nie pokazywał. A teraz było już za późno, bo Regulus zapewne wpakował się w niezłe tarapaty.

               Syriusz nie mówił tego nikomu i starał się grać twardego, ale nie było momentu, w którym nie bałby się o przyszłość swoją i swoich bliskich. Wojna zbliżała się wielkimi krokami, a zapach śmierci wyprzedzał ją o kilka mil, ostrzegając przed nieuniknionym. Wiedział, że ten koszmar szybko się nie skończy, bo ile jeszcze czasu musi minąć, aby ludzie po tym się pozbierali.

- To był dobry trening – dotarł do niego głos jednego z członków drużyny, która pojawiła się właśnie w pokoju wspólnym.

               Spojrzał na Jamesa, który klepał zmachanych zawodników po plecach ze zmęczonym uśmiechem, a kiedy wszyscy rozeszli się do dormitoriów, aby się odświeżyć, podszedł do nich i natychmiast się spiął, widząc ich miny.

- Co się stało? – Oparł miotłę o fotel i obrzucił każdego uważnym spojrzeniem.

- Gdzie Peter i Remus? – spytała Elizabeth, ściągając brwi.

- Poszli na obiad.

               Syriusz głęboko westchnął i poprawił się w fotelu.

- Kiedy poszedłeś na trening, razem z Lily postanowiliśmy szpiegować Ślizgonów – odezwał się Black.

               James obrzucił dziwnym spojrzeniem rudowłosą.

- W drodze do lochów spotkaliśmy Regulusa i jakiegoś Krukona, którego nazwiska nie kojarzę. – Syriusz streścił mu rozmowę, pozwalając Lily wtrącić kilka szczegółowych informacji.

               Okularnik milczał przez dłuższą chwilę, trawiąc słowa przyjaciół.

- Możemy o tym porozmawiać później? Chcę to przemyśleć – odezwał się w końcu, chwytając miotłę. Zanim odszedł, zwrócił się sucho do rudowłosej: - Cieszę się, że już czujesz się lepiej, Lily.

               Dziewczyna zamrugała powiekami i z delikatnymi rumieńcami patrzyła, jak jej chłopak wspina się po schodach.

               Syriusz wstał i prędko podążył za nim, nie mogąc przyjąć do wiadomości tego, że informacja, którą mu przekazał nie wstrząsnęła nim tak bardzo jak myślał. Jakiś czas temu dowiedział się, że mają w gronie Gryfonów zdrajcę, a James tak po prostu powiedział, że musi to sobie przemyśleć. Zatrzasnął za sobą drzwi i stanął twarzą w twarz z przyjacielem.

- Jak to musisz sobie przemyśleć?! – warknął Syriusz, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

               James przyjął obojętnie nagłą zmianę nastroju arystokraty. Zdjął okulary i potarł oczy, a potem skrawkiem szaty wyczyścił szkiełka. Syriusz patrzył się na niego ze wzrastającą złością, nie dowierzając temu, że jego przyjaciel może w takiej chwili zachowywać taki spokój.

- Łapo, tyle już się wydarzyło, że w tej chwili naprawdę mało rzeczy jest w stanie mnie zdziwić. Nie zrozum mnie źle, ale… wypadek Lily, porwanie taty i to, że Voldemort potrafi nawet wniknąć w mury Hogwartu, co jest właściwie niemożliwe, sprawiło, że jestem już gotów uwierzyć we wszystko, w co nie uwierzyłbym rok temu. Te wydarzenia zmieniły mnie i perspektywę, z jakiej teraz patrzę. Mamy w swoim gronie zdrajcę, może nawet niejednego, powiedz mi, nadal cię to dziwi, podczas kiedy w gazetach piszą, że ojciec wydał własną rodzinę, matka zabiła swoje dziecko, a żona męża?

               Chociaż Syriusz wciąż był wzburzony, musiał przyznać Jamesowi rację. Nie był tyle zdziwiony, co po prostu wściekły, że Albus był taki ślepy, przynajmniej tak mu się wydawało, a Gryfoni, którzy powinni być wierni danym wartościom, porzucili je. Nie mógł uwierzyć, że Voldemort przeciągnął na swoją stronę tak wielu czarodziei, a niewinni ginęli za jednym machnięciem różdżki. Odetchnął głęboko i ze zrozumieniem spojrzał na Pottera. A ponad to, nie mógł uwierzyć, że jego przyjaciel, który jeszcze rok temu latał cały w skowronkach za Lily i śpiewał jej miłosne ballady, teraz stał przed nim poważny i wydawał się być jednym z najmądrzejszych ludzi na świecie.

- Musimy dowiedzieć się, kto to jest – powiedział w końcu Syriusz. – Zanim na jaw wyjdą rzeczy, które powinny zostać ukryte.

               James pokiwał twierdząco głową i nagle zmienił temat, odzywając się pustym głosem.

- Nadal nie ma wiadomości o moim ojcu.

               Arystokrata poszarzał na twarzy i cała złość nagle go opuściła. W tej chwili czuł się naprawdę słaby. Charles był tak samo ważny dla niego jak i dla Jamesa. Zawsze traktował Syriusza jak swojego drugiego syna i razem z Doreą starali się, aby czuł się w ich domu dobrze – jak ktoś, kto jest częścią rodziny. Podszedł do Jamesa i położył mu dłoń na ramieniu. Przez jeden krótki moment dostrzegł w oczach kuzyna łzy, które równie szybko zniknęły. Nawet jeśli był tym zdziwiony, nie pokazał tego po sobie tylko po bratersku przytulił do siebie Pottera i mocno poklepał po plecach.

*

               Tygodnie mijały szybko, zlewając się ze sobą i stając się jednym, bardzo długim i monotonnym dniem. Było może tylko więcej kłótni wśród przyjaciół, a nauczyciele cały czas chodzili podenerwowani. Jamesowi to nie przeszkadzało, bo nie miał nastroju do żartów, nie tylko ze względu na swojego ojca, ale i również Lily, z którą się pokłócił właściwie o zwykłą głupotę. Zaczęło się jej próbami tłumaczeń, że nie lubi Quidditcha, a skończyło się na wzajemnym wyrzucaniu win, ponieważ akurat w tym momencie do rudowłosej wróciły te gorsze wspomnienia. Okularnik był w szoku, ponieważ nie przypominał sobie, aby wcześniej tak ostro się pokłócili, nie było jednak wątpliwości, że to w pewnym sensie było spowodowane strachem i napięciem wywołanym przez Voldemorta. W każdym razie, od kilku dni całkowicie się ignorowali, jednak James wiedział, że długo tak nie pociągnie, ponieważ w tej chwili najbardziej jej potrzebował.

               Oparł policzek na dłoni i spojrzał na jej plecy i rude włosy związane w wysoką kitkę. Profesor Flitwick właśnie wyjaśniał im działanie nowego zaklęcia, ale do Jamesa niewiele docierało. Starał się uporządkować w głowie myśli, a Syriusz bazgrzący w zeszycie jakieś głupie rysunki, które potem uciekały z kartek i latały po ławkach i pod nimi, nie pomagał mu w tym. Nie miał pojęcia, jakiego użył zaklęcia i w tej chwili nie bardzo go to obchodziło. W głowie wciąż rozbrzmiewały mu informacje, które przekazał mu Black po podsłuchanej rozmowie Regulusa. Od tamtego czasu nie udało im się znaleźć kogoś, kto mógłby współpracować ze Ślizgonami i to niesamowicie go dobijało.

               Nagle Flitwick zamilkł, kiedy drzwi otworzyły się i w progu ujrzeli profesor McGonagall, która patrzyła się prosto na Jamesa. Chłopak nie mógł odczytać niczego z jej miny, co go przeraziło. Miał wrażenie, że stało się coś strasznego.

- Dzień dobry, przepraszam, że przeszkadzam, ale czy mogę prosić Jamesa Pottera? – odezwała się bezbarwnym głosem.

- Oczywiście, proszę – odparł szybko mały profesor i tak samo jak inni, wwiercił swoje spojrzenie w okularnika.

               Kiedy wstawał, czuł się jak w transie. Napotkał zmartwione oczy Lily i mimowolnie uśmiechnął się do niej uspokajająco, a potem, ignorując spojrzenia innych, wyszedł z klasy i stanął naprzeciwko Minerwy. Kobieta miała splecione palce i milczała, wpatrując się w niego z nieodgadnioną miną. Przełknął głośno ślinę.

- Pani profesor, o co chodzi? – odezwał się ochrypłym głosem, zaciskając pięści.

               Przez dłuższą chwilę stała nieruchomo, aż w końcu uśmiechnęła się blado.

- Odnaleźli twojego ojca. Wszystko z nim w porządku. Właśnie przebywa w Mungu – odpowiedziała uspokajająco.

               James znieruchomiał, zaskoczony, ponieważ musiało minąć kilka sekund zanim przekazana właśnie wiadomość do niego dotrze, a kiedy to się stało, na jego twarzy pojawił się szeroki, chłopięcy uśmiech, którego nauczycielka od dawna nie widziała, a sam Potter myślał, że już zapomniał, jak to się robi.

- Mogę go zobaczyć?

_________

Nie rozumiem, dlaczego tak trudno pisało mi się ten rozdział, skoro wizję miałam w głowie, z najdrobniejszymi szczegółami. Znaczy, to pewnie wina mojego lenistwa, ale i tak jestem zdziwiona, że tak późno dodaję. Niemniej, mam nadzieję, że aż taki zły nie jest i przypadnie Wam do gustu :).

Pozdrawiam i liczę na Wasze opinie :3.