14. Pierwsza poważna narada

Ed Sheeran - I See the Fire

              Roześmiany gracz zatoczył szerokie koło nad boiskiem i pomachał dłonią, w której trzymał Złotego Znicza. James siedział na łóżku, trzymając gazetę na kolanach i tępo wpatrując się w zdjęcie. Magazyn poświęcony Quidditch’owi otworzył tylko po to, aby na chwilę oderwać się od rzeczywistości i odpocząć, ale na głowie miał tyle problemów, że to po prostu było niemożliwe. Przeklął siarczyście pod nosem, zwinął gazetę w rulon, przy tym niemiłosiernie szeleszcząc i odrzucił ją w najdalszy kąt dormitorium.

               Schował twarz w dłoniach, wzdychając ze zrezygnowaniem. W tej chwili czuł się tak jakby był na przegranej pozycji; porwanie ojca, kłótnia z Syriuszem i dodatkowo ogarnęły go obawy o Lily. Co jeśli znowu zapomni? Chociaż wiedział, że to mało prawdopodobne nie wykluczał tego, że z jakiegoś powodu zapracował sobie na taką złośliwość losu. Miał wrażenie, że im bardziej starał się coś naprawić tym gorzej mu to wychodziło. Nie rozumiał, jak działał ten mechanizm, a więc znaczna część nocy minęła mu w irytującej bezsenności.

               W tej niecodziennej ciszy, jaka panowała w dormitorium, czuł się bardzo samotnie niczym niewinny człowiek skazany na ciemne lochy. Zaciskając zęby, próbował rozerwać więżące go sznury zdezorientowania. Niemal słyszał, jak dratwy jedna po drugiej rozrywają się na strzępy i opadają; nierównomiernie, niechętnie prześcigając się w drodze na ziemię. W końcu jego umysł został uwolniony i ze zwycięską miną zapraszał do środka myśli, potrzebujące uporządkowania.

               W momencie, kiedy zaczął zastanawiać się nad sensem kłótni, wszczętej przez Syriusza, w jego głowie niespodziewanie pojawił się przerażony Peter. Przypasował jego wyraz twarzy do odpowiedniej sytuacji i prawie zachłysnął się powietrzem, gwałtownie prostując.

               Wspomniały coś o kontakcie Regulusa z jakimś grubym głupkiem. Nie mam zielonego pojęcia, o kogo mogło im chodzić. W każdym razie, nie było wątpliwości, iż nie przepadają za tym typkiem.

               Wczorajsze słowa Elizabeth rozbrzmiały mu w głowie niczym echo i sprawiły, że Jamesa ogarnęły wątpliwości i podejrzenia. Czy Peter był przerażony tym konkretnym zdaniem, czy całą opowieścią dziewczyny? Czy Peter byłby zdolny zdradzić ich?

- Nie! – warknął na siebie, wstając i łapiąc się za włosy.

               Nie mógł uwierzyć w to – albo nie chciał – że to w ogóle było możliwe. To był ich przyjaciel; znali się od pierwszej klasy, dzielili jedno dormitorium, spędzali razem prawie całe wakacje i wpadali w kłopoty. Zawsze mogli na siebie liczyć, więc sama myśl o zdradzie Petera była ciężkim grzechem. To był Peter Pettigrew, wierny i dobry przyjaciel, mimo swoich wad – myślał James, opierając czoło o kolumnę łóżka.

               A mimo to już nie potrafił wyplenić tego chwastu, szepczącego mu o nielojalności przyjaciela, jego przymierzu z wrogami. A te jego zniknięcia, dziwne zachowanie? Nie uważasz, że to coś znaczy? , podpowiadał mu irytujący głosik, powodując jeszcze większą falę podejrzliwości.

               Może nic się nie stanie, jak raz sprawdzę, gdzie idzie, przeszło mu przez myśl. Nikt się nie dowie. Sprawdzę tylko, czy Peter nie ma kłopotów.

- James? – usłyszał za sobą dobrze znany głos.

               Gwałtownie odwrócił się i stanął twarzą w twarz ze zmartwioną Lily. Spróbował się uśmiechnąć, ale po jej delikatnej zmarszczce pomiędzy brwiami, doszedł do wniosku, że nie bardzo mu to wyszło. Więc westchnął tylko i podszedł do szafki przy schludnie zaścielonym łóżku Remusa.

- Co się stało? – Bacznie śledziła jego ruchy, starając się cokolwiek wyczytać z jego postawy. – Czy to chodzi o twojego tatę?

- Wygląda na to, że nadszedł czas, aby poważnie porozmawiać, Lily – wymamrotał, nieco roztargniony.

- O czym ty mówisz? – spytała, rozszerzając z przerażenia oczy.

               Obrzucił ją krótkim spojrzeniem, po czym wyjął zgięty w pół pergamin. Ignorując natarczywe spojrzenie dziewczyny, wypowiedział odpowiednią formułkę, stukając różdżką w papier. Na Mapie Huncwotów od razu zaczęły pojawiać się linie. Stanęła obok niego i z błyskiem fascynacji w oczach, przyjrzała się poruszającym się imionom i nazwiskom.

- Co tu robi Peter? – Wskazała palcem na parter. – Co to tak właściwie jest, James?

               Nim jednak okularnik odpowiedział na jej pytanie, przyjrzał się nazwisku osoby, która jakby na chwilę zatrzymała się przy Glizdogonie, a następnie ruszyła dalej. Czy umknęło mu to, że jego przyjaciel mógł mieć jakieś problemy? A może to chodzi o coś innego?

*

               Remus nie pamiętał, kiedy ostatni raz czuł się taki szczęśliwy jak teraz, trzymając w ramionach ukochaną osobę. Miał wrażenie, że teraz wszystko będzie dobrze, a nieszczęście, które jeszcze niedawno podążało za nim jak cień, wreszcie sobie odpuściło. A przynajmniej miał taką nadzieję; próbował karmić się tymi złudzeniami, od czego zawsze stronił. Chciał cieszyć się tymi chwilami jak najbardziej potrafił, aby potem nie żałować straconych sekund.

               Wzmocnił uścisk i ucałował ją w ucho, nie spuszczają wzroku z czytanego przez nią tekstu i palców, które przewracały kartki. Dokoła, w pokoju wspólnym, jak zwykle panował harmider, ale oni jakby byli zamknięci w stworzonej przez siebie kopule. Oparł podbródek na ramieniu Elizabeth i przytknął policzek do jej. Czytał książkę, ale nie rozumiał słów, skupiając się na własnych myślach. Nie mógł uwierzyć, że był takim głupcem – przecież miał szansę wcześniej zakosztować tego owocu szczęścia. Czemu nie usłuchał przyjaciół, którzy tym razem okazali się mądrzejsi od niego?

- Mugole mają takie proste życie – westchnęła Elizabeth, wyciągając nogi. – Nie muszą przejmować się – zamilkła w obawie, ale ostatecznie kontynuowała niepewnie – Voldemortem, ponieważ nawet nie wiedzą, kto to jest. Ich jedynym zmartwieniem jest błaha kłótnia z bliską osobą albo zła ocena ze sprawdzianu. Zazdroszczę im tego.

               Zwiniętym papierkiem po cukierku zaznaczyła stronę i odłożyła książkę na stolik.

- Czy zastanawiałeś się jakby to było być mugolem? Kimś, kto może prowadzić spokojne życie i nie obawiać się śmierci, czyhającej za rogiem? Jak to jest być nieświadomym?

               I kiedy Remus nie odpowiedział, bardzo się nie zdziwiła. Przymknęła powieki i cierpliwie czekała, pozwalając tym pytaniom zawisnąć w powietrzu. Pragnęła, choć na chwilę odciąć się od reszty tego czarodziejskiego świata, którego czasem naprawdę nienawidziła, i puścić wodzę wyobraźni. Marzenia, które nigdy miały się nie spełnić, były ostatnio jej sposobem na ucieczkę. Często zastanawiała się, jakie miałaby życie, gdyby urodziła się bez magicznych zdolności, w jakiejś małej mugolskiej mieścinie. Kim by była? Z kim by się przyjaźniła? Kogo by pokochała? I choć ta nierealna alternatywa przypadła jej do gustu, nie potrafiła zapomnieć o swojej przyjaciółce, chłopaku, rodzinie i reszcie bliskich znajomych. Dostała takie życie, jakie dostała i nawet, jeśli nie za bardzo jej ono odpowiadało, szanowała je i ceniła to, co otrzymała. Była wdzięczna losowi za taką szczerą przyjaźń i miłość.

               Splotła swoje palce z palcami Remusa. Uśmiechnęła się błogo, czując na karku jego ciepły i odprężający oddech. W takich chwila nabierała jeszcze większej determinacji, aby pomóc mu z jego futerkowym problemem. A te silne odczucie było jej bardzo potrzebne, zważywszy na to, że nie była ani trochę bliżej celu. Ten Krukon, który miał jej pomóc niby coś robił, ale tak naprawdę nic go to nie obchodziło. Żałowała, że nie poprosiła o pomoc kogoś innego, ale nie miała już wyjścia – musiała w to dalej brnąć.

               Czemu musiała najpierw robić, a dopiero później myśleć?

- Tak, Elizabeth, zastanawiałem się nad tym. Właściwie, bardzo często o tym myślę, ale bardziej w kontekście mojej… choroby – ściszył głos. – Gdybym był mugolem, istniałoby o wiele większe prawdopodobieństwo, że nie zostałbym pogryziony przez wilkołaka, a więc nie musiałbym przed każdą pełnią bać się, że kogoś skrzywdzę.

- Kochanie – szepnęła i odwróciła się w jego stronę. Ujęła w dłonie twarz chłopaka i pocałowała go szybko w usta. – Ty nigdy nikogo byś nie skrzywdził i nawet nie waż się myśleć o sobie, jak o potworze, bo nim nie jesteś, rozumiesz?

               Kiedy nie odpowiedział, znacznie głośniej powtórzyła swoje pytanie, nieświadomie zwracając chwilową uwagę kilku osób. Z niepewną miną pokiwał głową i uśmiechnął się blado.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo jestem ci wdzięczny za twoją obecność.

- Powtarzasz się – odparła miękko.

               W momencie, kiedy Remus miał coś powiedzieć, znienacka wyrosła przy nich niespokojna Lily.

- Wybaczcie, że wam przerywam, ale wygląda na to, że James chce zwołać… naradę.

*

               Syriusz nie był cierpliwym czarodziejem i tego nie ukrywał. Nienawidził na kogoś czekać i tym razem nie miał zamiaru zrobić wyjątku dla Paige. Miał zły dzień, i jeszcze to, co wczoraj powiedziała Elizabeth -  nie chciał w to uwierzyć, ale że z natury był podejrzliwy, nie potrafił tego zignorować, dlatego też postanowił spotkać się z Krukonką. Nie oczekiwał, że cokolwiek mu powie, ale może przynajmniej wyczyta coś z jej zachowania. Miał nadzieje, że Elizabeth kłamała, ale z drugiej strony, po co miałaby to robić? Przecież nie miałaby z tego żadnych korzyści, chyba że po prostu postanowiła zniszczyć jego życie uczuciowe. Czy była aż taka okrutna i fałszywa, żeby mogła to zrobić? Tego arystokrata nie był pewny, ale wuj Alfred uczył go, aby nie ufać kobietom. Syriusz nie wątpił w mądrość swojego stryja, toteż owa zasada zapadła mu na długo w pamięci.

- Co się stało, Syriuszu?

               Drgnął, zaskoczony, słysząc Paige. Pojawiła się jakby znikąd, całkowicie rozluźniona, z figlarnym uśmiechem na ustach. Mimo wszystko, jego serce zmiękło, kiedy ją zobaczył. Momentalnie zapomniał, o czym miał z nią porozmawiać i gwałtownie przyciągnął ją do siebie, po czym pocałował z zadziwiającą namiętnością. Dziewczyna nie opierała się, a więc przez dłuższą chwilę stali złączeni w pocałunku.

               Syriusz nie był do końca pewny, co się z nim dzieje. Jeszcze przed chwilą planował przeprowadzić z dziewczyną poważną rozmowę, a teraz nie wyobrażał sobie, żeby z nią o tym rozmawiać. Przecież jej ufał i nie mógł uwierzyć w to, że taka niewinna Krukonka, pochodząca z dobrej rodziny mogłaby spiskować ze Ślizgonami, więc wysunięcie takich podejrzeń względem niej było niedorzecznością.

               Może powinien o tym zapomnieć? Nie od dziś było wiadomo, że Elizabeth go nie lubiła, więc nie zdziwiłby się gdyby sobie z niego po prostu zażartowała. Słyszał też, że nie przepadała za Paige, co oznaczało, że upiekłaby dwie pieczenie na jednym ogniu.

               Paige, jako pierwsza przerwała pocałunek, ku niezadowoleniu Syriusza, i pociągnęła go na kamienną ławkę.

- O czym chciałeś porozmawiać?

- A czy muszę mieć powód, aby spotkać się ze swoją dziewczyną? – Uniósł brwi.

- Nie, ale bardzo dobrze widzę, że masz jakąś sprawę do mnie.

               Westchnął głęboko. Paige jak wiele innych dziewczyn była bardzo uparta i nie było wątpliwości, że nie spocznie póki nie dowie się tego, czego chce się dowiedzieć. Mógł skłamać, ale, po co? Lepiej było powiedzieć prawdę i przy okazji zobaczyć, co na ten temat sądzi Krukonka.

- Masz rację, muszę z tobą o czymś porozmawiać. Elizabeth Powell, wiesz, kto to? – Kiedy przytaknęła, kontynuował. – Twierdzi, że widziała cię, spiskującą ze Ślizgonką.

               Oczy dziewczyny rozszerzyły się w wyrazie szoku.

- Ale… ale chyba w to nie wierzysz? – spytała słabym głosem.

- Oczywiście, że nie! Chciałem ci tylko o tym powiedzieć. Możliwe, że Powell pomyliła cię z kimś – wyjaśnił szybko, łapiąc ją za dłoń. – Spokojnie.

               Spoglądając na bladą Paige, stwierdził, że nie można być taką dobrą aktorką, dlatego też z wielką ulgą, ale i lekką opornością przyjął jej niewinność. Uśmiechnął się, aby dodać jej otuchy i mogłoby się wydawać, że uspokoiła się, ale oczy zdradziły jej stan ducha. Syriusz nie był pewny, co było przyczyną jej zmartwienia. Pewnie pomyślała sobie, że jej nie ufa.

- Na pewno mnie z kimś pomyliła, ponieważ sprzymierzanie się ze Ślizgonami to ostatnia rzecz, na jaką miałabym ochotę – oświadczyła twardo, wdrapując się mu na kolana. – Albo… - Odwróciła wzrok.

- Albo co?

               Dziewczyna spojrzała na niego niepewnie, dotykając palcami jego policzka. Czuła niemałą satysfakcję, kiedy widziała, że wpatruje się w nią jak w obrazek. Była pewna, że miała go już w garści, dlatego też byłaby niezadowolona gdybyś ktoś jej to zepsuł. Ktoś taki jak Elizabeth Powell, która najwyraźniej zaczęła węszyć.

- Mówiłeś mi kiedyś, że nie macie ze sobą za dobrych relacji, więc może ona okłamała cię, żeby utrudnić ci życie? – zasugerowała delikatnie.

               Wiedziała, że musiała coś zrobić z tą wścibską Gryfonką, a najbezpieczniej będzie to załatwić przez pośrednika. Z pewnością Syriusz potrafił być bardzo zawistny, więc wystarczy go tylko nakierować na odpowiednią drogę, a reszta już sama się załatwi.

- Możliwe, aczkolwiek jakoś nie potrafię w to uwierzyć.

- Ja też nie potrafiłam, ale okazało się, że nawet przyjaciel, którego byśmy o to nie podejrzewali, potrafi wbić nóż w plecy – powiedziała cicho, spuszczając głowę.

               Zmarszczył czoło, zastanawiając się nad jej słowami, po czym chwycił ją za podbródek i z czułością pocałował w usta. Oddała miły gest, powstrzymując uśmiech pełen satysfakcji. Czuła, że była na zwycięskiej pozycji – teraz tylko musiała się na niej utrzymać.

- Syriuszu, jesteś tam? – usłyszeli znajomy głos.

               Oboje zaskoczeni, rozejrzeli się, ale nie dostrzegli nikogo, kto by mógł wołać arystokratę. Kiedy jednak ktoś odezwał się kolejny raz, Syriusz zorientował się, że nawoływanie dobiegało z jego kieszeni. Z irytacją wyciągnął lusterko, w którym znajdowała się głowa Jamesa.

- Czego chcesz? – spytał chłodno.

- Zabierz Petera z parteru i chodźcie do dormitorium, musimy porozmawiać – wytłumaczył nerwowo.

- Mam nadzieję, że to coś ważnego – burknął Black, chowając przedmiot.

- Co to było?

- Magiczne lusterko z Zonka. – Wzruszył ramionami, ściągając ją ze swoich kolan i wstając. – Słuchaj, skarbie, muszę już lecieć, ale może spotkamy się jeszcze później?

- Jasne.

Założył jej kosmyk za ucho i ucałował w czoło, a potem szybko odszedł. Patrząc się na jego plecy, wreszcie mogła pozwolić sobie na minę pełną satysfakcji. Jak na razie szło jej naprawdę dobrze; musiała jeszcze bardziej zaprzyjaźnić się z jego znajomymi i pozbyć się przeszkody, jaką stanowiła Elizabeth. Miała jednak wrażenie, że to będzie banalnie proste, zważywszy na to, że Gryfonka podsłuchała jej rozmowę. W głowie powoli zaczął układać się plan, który zamierzała wcielić w życie już po przerwie świątecznej.

*

               Ze smutkiem stwierdził, że właśnie zjadł ostatnią czekoladową żabę. Jeszcze z nikłą nadzieją zatrzymał się i zaczął przeszukiwać kieszenie, ale nie znalazł nic prócz kilku papierków i przypominajkę, która szybko zabarwiła się na szkarłatny kolor. Jednak, jak zwykle, Peter nie mógł dojść, o czym zapomniał. Wymamrotał pod nosem coś niezrozumiałego i z irytacją wcisnął kule z powrotem do kieszeni.

               Rozglądając się po korytarzu, stwierdził, że ma dość blisko do kuchni, gdzie skrzaty na pewno odpowiednio zatroszczą się o jego wymagający żołądek. Z dużo lepszym humorem ruszył w stronę lochów, kiedy nagle ujrzał ostatnią osobę, jaką miałby ochotę widzieć.

               Regulus szedł sam, dumnie krocząc korytarzem i rzucając każdej napotkanej osobie spojrzenie pełne wyższości. Peter niemal skulił się w sobie, lecz nie zatrzymał. Próbował odwrócić wzrok, ale było to trudne, zważywszy na to, że Ślizgon najwyraźniej miał do niego jakąś sprawę.

- W przeddzień wyjazdu na święta spotykamy się po kolacji – rzucił mu szeptem, przystając na sekundę. Zacisnął usta, najwyraźniej wahając się przed powiedzeniem czegoś. W końcu jednak wykrztusił to z siebie: - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz.

               Jego ostatnie spojrzenie zanim odszedł, zmusiło Petera do głębszych refleksji. Nie wiedział dokładnie, o co mu chodziło: O jego plan zbierania informacji, czy o zdradę. Ale w sumie, to był Regulus, który nienawidził swojego brata i wszystkiego, co gryfońskie, więc nie powinno obchodzić go to czy Peter zdradza swoich przyjaciół, czy też nie.

               Zdradziłem swoich przyjaciół. Zdradził ich dla sławy i potęgi, zabił ich przyjaźń z własnych egoistycznych pobudek, chociaż jeszcze o tym nie wiedzieli. Zrobił to dla ludzi, którzy czcili potwora, Lorda Voldemorta, niszczącego wszystko, co dobre. Zamknął jakąś część siebie, która była lojalna wobec długoletniej przyjaźni – i teraz to chciało wydostać się na zewnątrz, a Peter już się nie opierał. Był winny i wiedział, że powinien zostać ukarany, toteż pozwolił, aby sumienie zrzuciło na niego swój ciężar.

               Ale bał się. Wpakował się w niezłe tarapaty; Ślizgoni łatwo mu nie odpuszczą tej zniewagi, a jeśli powie o tym przyjaciołom to nie wątpił, że się od niego odwrócą. Zamarł, cały blady i spocony ze zmartwienia i przerażenia. Co on teraz miał zrobić?

               Co ja najlepszego zrobiłem?

               Miał wrażenie, że stoi pośrodku wielkiego labiryntu, sam, zagubiony. Czuł, że nieważne którędy by poszedł, wyjścia nie było. Kiedy on tu trafił i jak długo już tu był?

               Chociaż mieli swoje wady i zdarzało im się go ignorować, to jednak zawsze mu pomagali. Po raz pierwszy, kiedy zaczynali Hogwart, a jego w pociągu zaczepiali jacyś trzecioroczni Ślizgoni, nawtykali im, a potem uciekli na drugi koniec maszyny, ciągnąc go za sobą. Nawet, kiedy nie chciał, posadzili go w swoim przedziale i zagrozili, że jeśli będzie próbował uciekać, to go zwiążą. Potem przez resztę podróży dzielili się słodyczami i wymieniali informacjami na temat szkoły.

               Przez długie lata starali się pomagać mu w rozwiązywaniu jego problemów, zwłaszcza tych związanych z nauką, czego przykładem mogą być ostatnie dni. Najwyraźniej wszyscy wzięli sobie do serca słowa Syriusza, bo od kilku dni, kiedy tylko reszta Huncwotów miała wolną chwilę, starali się wytłumaczyć mu działanie zaklęć i to, jakie należy wykonywać ruchy różdżką. Zauważył, że powoli zaczynały pomagać mu te korepetycje.

               I na samo wspomnienie tego, co zrobili dla niego, łzy napłynęły mu do oczu. Otarł je szybko, karcąc się, że mężczyźni nie płaczą. Ale kiedy był w takiej sytuacji, trudno było mu trzymać emocje na wodzy. Wcześniej nie chciało dotrzeć do niego to, że jego przyjaciele mieli także dobre strony, które ostatnio zaczęły się coraz częściej ujawniać. Był za bardzo zaślepiony wizją sławy i bycia tym lepszym. I do czego go to doprowadziło?

Stracił nawet ochotę na jedzenie, więc ze spuszczoną głową wlókł się w stronę Wieży Gryffindoru, czując się, jakby zaraz miała dokonać się na nim egzekucja.

               Nie wiedział, co zrobi, kiedy ich spotka. Powie im, a może stchórzy?

- Peter, tu jesteś! – zawołał zwycięsko Syriusz, podbiegając do niego. – Szukałem cię w kuchni, ale… Co się stało?

               Podniósł wzrok na przyjaciela i wiedział, że stchórzy. Black wpatrywał się w niego ze zmartwieniem, po czym rozejrzał, jakby w poszukiwaniu osoby, która była przyczyną paskudnego humoru Petera.

- Nic, mam po prostu zły dzień – skłamał, wzruszając ramionami. – Czemu mnie szukałeś?

- Stary – westchnął, kładąc mu dłoń na ramieniu jak brat bratu – James chce z nami porozmawiać.

- O czym? – spytał, kiedy ruszyli dalej.

- Pewnie o wczorajszym dniu. – Wywrócił oczami. – Wiesz, że na nas zawsze możesz liczyć, prawda?

               Glizdogon przytaknął, nie będąc w stanie wykrztusić ani słowa. To, co powiedział Syriusz jeszcze bardziej go przytłoczyło. Jak ja im to powiem?, martwił się.

*

               Tupiąc z niecierpliwości, spoglądała na krajobraz rozpościerający się za oknem. Delikatne płatki śniegu spadały powoli, pokrywając wszystko bielą. Najwyraźniej zima postanowiła tym razem zawitać jeszcze w listopadzie. Elizabeth automatycznie przypomniała się trzecia klasa, kiedy razem z Lily próbowały ulepić za pomocą zaklęć lwa. Były bardzo blisko upragnionego celu, kiedy nagle zjawił się James i ubzdurał sobie, że walczy z potworem, próbując uratować biedne niewiasty. Skończyło się na tym, że Lily dostała szału, a Potter, który po raz pierwszy naprawdę się jej przestraszył, posłusznie, z pomocą Remusa, naprawił lwa.

               Mimowolnie uśmiechnęła się, ale zaraz znowu zasmuciła. To było już wspomnieniem, bardzo odległym; nigdy już to nie powróci, a ona jeszcze nie mogła się z tym pogodzić. Nie potrafiła przyjąć do wiadomości, że czas tak szybko umykał jej pomiędzy palcami. Niedługo skończy się jej nauka w Hogwarcie, to miejsce już nie będzie jej ostoją i schronieniem, będzie musiała sobie sama radzić w dorosłym życiu, bez nauczycieli wskazujących odpowiednią drogę. Będzie żyła w ciągłym pośpiechu, stresie i strachu przed Lordem Voldemortem. Czy była na to gotowa?

               Rozejrzała się po dormitorium; James cały czas wpatrywał się w Mapę Huncwotów, a Remus siedział ze zszokowaną Lily w najdalszym kącie. Postanowił przełamać się i powiedzieć jej o swojej chorobie. Po części skłoniła go do tego Elizabeth, stwierdzając, że rudowłosa także była jego przyjaciółką i powinna wiedzieć. Nie martwiła się o jej reakcję, ponieważ już dawno ją przewidziała i teraz, kiedy patrzyła na Lily, przytulającą Remusa, który odetchnął z ulgą, utwierdziła się w przekonaniu, że miała rację.

               Spoglądając na nich wszystkich, była pewna, że nikt nie był gotowy na to, co ich czekało, ale nie mieli wyboru. Takie otrzymali życie oraz przeznaczenie i to, co miało się stać, prędzej czy później nadejdzie – czy tego chcieli, czy też nie.

               A teraz najlepszą rzecz, jaką mogli zrobić, to po prostu przygotować się na nieznane.

               Nagle drzwi otworzyły się na oścież i do środka wpadł Syriusz, ciągnąc za sobą bladego Petera. Nikt nie był w stanie jednoznacznie określić czy arystokrata był podekscytowany, czy rozeźlony, toteż wszyscy skupili się na wyjątkowo cichym Peterze.

- Peter, w porządku? – spytał James, chowając mapę i spoglądając na przyjaciela z nieodgadnioną miną.

               Glizdogon miał wrażenie, że okularnik przewiercał go spojrzeniem w poszukiwaniu prawdy, a może raczej chciał potwierdzenia, ponieważ już ją znał. Tak przynajmniej wydawało się Peterowi, który na nowo zaczął się pocić i drżeć. Zwinął dłonie w pięści, starając się zapanować nad ciałem.

- Tak, jasne. Mam tylko zły dzień – skłamał, odwracając wzrok.

               James zacisnął usta, ale nie drążył już tematu. Był niesamowicie zirytowany i teraz, kiedy uważnie śledził każdy ruch przyjaciela, był pewny, że coś ukrywał. Tylko, co?

- Narady dotyczące pomysłów zdobycia wrednej Evans już się dawno skończyły – zaczął na głos myśleć Syriusz. Na jego ustach igrał zawadiacki uśmiech, jednak w oczach kryło się coś takiego, dzięki czemu każdy wiedział, że Blackowi wcale nie było do śmiechu.

- Mieliście takie narady? – Lily wybałuszyła oczy, szukając wytłumaczenia u Pottera, który najwyraźniej nie spieszył z odpowiedzią.

- Oczywiście. Swego czasu Rogacz był bardzo zdesperowany – odpowiedział Syriusz. – Zwłaszcza, kiedy…

- Przestań – warknął James. – Na przyjacielskie pogawędki później przyjdzie pora, teraz musimy skupić się na czymś poważniejszym.

               W dormitorium zapadła grobowa cisza, kiedy wszyscy z niemałym niedowierzaniem, ale i swego rodzaju podziwem spojrzeli na Pottera. Chyba po raz pierwszy widzieli go takiego poważnego i dorosłego. Czyżby nie zauważyli jego zmiany? Spoglądał na nich z pewną przywódczą siłą, która pomagała mu się przebić i skupić na sobie potrzebną uwagę.

               I to właśnie w tym momencie Remus był naprawdę z niego dumny. Wiedząc, jaki James był kiedyś, trudno było mu się przyzwyczaić do tej zmiany, ale wiedział, że ją polubi. Jego lekkomyślny przyjaciel w końcu dorósł i stał się dokładnie takim człowiekiem, jakim powinien się stać. Lupin nie był pewny, co go tak zmieniło; czy to Lily, czy porwanie ojca.

- Chyba nadszedł czas, abym powiedział wam o Zakonie Feniksa. – Usiadł ciężko na łóżku i poczochrał sobie włosy.

- Najwyraźniej – burknął Syriusz, opierając się o szafę. Rzucili sobie pełne wyrzutów spojrzenia.

- Którejś nocy w wakacje rodzice siedzieli w salonie, jakoś tak po północy, i dyskutowali o czymś. Ja chciałem iść do kuchni, bo zdarza mi się zgłodnieć o tej porze. I kiedy przechodziłem obok salonu, usłyszałem coś o jakiś napadach, więc zacząłem podsłuchiwać. Dokładnie już nie pamiętam, co usłyszałem, ale najbardziej obiło mi się o uszy, że Zakon Feniksa potrzebuje więcej ludzi. Wówczas nie wiedziałem, o co chodzi, a znacie mnie i dobrze wiecie, że jak o czymś nie wiem to szlag mnie trafia.

- Więc ich zaszantażowałeś? – wtrącił się Syriusz, unosząc brwi.

- Powiedzmy, że wziąłem ich na litość. – Orzechowe oczy błysnęły przebiegle. – W każdym razie, dowiedziałem się, że Dumbledore założył tajną organizację ludzi walczących przeciwko Voldemortowi i nazwał ją Zakonem Feniksa. Znajduje się już tam dość dużo osób, w tym moi rodzice. Wciąż jednak brakuje wielu, zwłaszcza, że podczas kilku akcji zginęły już trzy osoby – zawiesił głos, aby dać chwilę do zastanowienia.

               Rozejrzał się po zgromadzonych i wszyscy byli jednakowo przejęci i zainteresowani. Swoje spojrzenie dłużej zatrzymał na Peterze, który siedział na łóżku i wpatrywał się w pościel, przez co James nie mógł dokładnie zobaczyć wyrazu jego twarzy.

- Powiedziałem im, że chcę się przyłączyć, ale wiadomo, jaka był odpowiedź – kontynuował sucho. – Dlatego poprosiłem, aby przynajmniej informowali mnie, co się dzieje naprawdę, bo wiadomo, że ostatnio w Proroku piszą same głupoty. Z miejsca już wiedziałem, że się nie zgodzą, że to będzie za wiele, ale… zaufali mi. I odkąd przyjechałem do Hogwartu, przysyłali mi zakodowane listy, z których dowiadywałem się prawdy o tym, co się dzieje poza murami szkoły i zaczyna być o wiele gorzej niż myśleliśmy.

- Co masz dokładnie na myśli? – spytała Lily, ściągając brwi. – W Proroku już piszą o morderstwach, gwałtach i porwaniach. Jak może być gorzej?

               Spojrzał na nią przeciągle i uderzyło go to, że zamiast strachu w jej oczach zobaczył hardość. Ale w końcu to była Lily, jego wybuchowa i jednocześnie niewinna ukochana, u której nastrój mógł zmieniać się nieoczekiwanie, często bez powodu.

- Zamieszki to jedno, ale wojna to już całkiem inna rzecz, Lily.

- Wojna? – zająkał się blady Peter, patrząc się na każdego po kolei.

- A czego się spodziewałeś? – odezwał się ochrypłym głosem Syriusz. – Voldemort jasno określił nam swoje plany na przyszłość i był przy tym tak pewny siebie i dosadny, że nie zdziwię się, jeśli wojna wybuchnie nawet jutro.

- To prawda. Ma coraz więcej sprzymierzeńców, bo ludzie się boją i przechodzą na jego stronę, myśląc, że wtedy będą bezpieczni, ale prawda jest taka, że piekło dopiero zaczyna się, kiedy jest się w jego szeregach – powiedział zmęczonym głosem Lupin.

               Peter ze zdenerwowania zaczął miąć swoją koszulkę. Oni mają rację, pomyślał ze zgrozą. A on o tym nie pomyślał przed pójściem do wrogów. Tym samym jakby poparł mordowanie czarodziejów nieczystej krwi i mugoli. Zrobiło mu się niedobrze na samą myśl o tym, jak wiele mógł powiedzieć Ślizgonom przez swoją nieodpowiedzialność i jeszcze ten list, który dał Regulusowi. Merlinie, dopomóż mi.

- Śmierciożercą jest już się na zawsze – orzekła grobowym głosem Elizabeth, kładąc dłoń na ramieniu Remusa.

___________

Ha! I udało mi się go wreszcie napisać. Przepraszam Was za to, że tyle musieliście czekać, ale moje lenistwo znowu dało o sobie znać. Moja wina. A i o dziwo w dużej mierze jestem nawet zadowolona z tego rozdziału, bo chyba wreszcie pokazałam Elizabeth od tej strony, co chciałam, a przy okazji odkryłam, że fajnie się pisze z jej perspektywy :).

Poza tym, zaczęłam się bardziej skupiać na Peterze i chyba coraz bardziej go lubię ^^. 

No cóż, to chyba jest już wszystko, co chciałam powiedzieć, więc pozdrawiam i liczę na Wasze opinie :).