12. Więźniowie tajemnic

Colbie Caillat - When The Darkness Comes

Rudowłosa Gryfonka z uśmiechem przywitała nowy dzień. Nawet, kiedy wyjrzała przez okno i zobaczyła ciężkie, szare chmury, jej humor się nie pogorszył. Spowodowane to było nie tylko tym, że dzisiejszego dnia było Halloween, ale również powodem były ostatnie dni. Lily starała się nie myśleć, że te miłe chwile, które w ciągu nich spędziła były tylko ciszą przed burzą, postanowiła wcielić w swoje życie jedną z zasad Syriusza.

Postanowiła, że będzie żyć każdą sekundą, nie przejmując się na zapas.  I tak też robiła przez ostatnie dwa tygodnie, kiedy James z pomocą przyjaciół opowiadał jej o zapomnianych latach. Zarumieniła się na samą myśl, że pomiędzy nimi znów się układało. Z każdą kolejną minutą, jego gestem i słowem coraz bardziej się w nim zakochiwała, o ile to było możliwe. W każdym razie, to uczucie pomagało przetrwać jej te trudne chwile, kiedy nie pamiętała połowy swojego życia, pomagało jej zapomnieć o tym, co działo się za murami Hogwartu.

Ale chwila.

Czy ona rzeczywiście chciała o tym zapomnieć? Czy to właśnie na tym polegała syriuszowa zasada? Cała aż wzdrygnęła się na tę myśl. Nie było nawet mowy, aby nie przejmowała się tym, że w każdej chwili mugole, charłacy, a teraz nawet i czarodzieje ginęli w męczarniach. A co z jej rodzicami? Dumbledore mówił, że są chronieni przez zaklęcie, ale czy aby na pewno? Wizja ich śmierci przeraziła ją tak bardzo, że jej wyśmienity humor stał się przeszłością. I teraz zastanowiła się, czy ten uśmiech, z którym chodziła od kilkunastu dni nie był jedynie iluzją.

Kiedy sprawdziła, czy wszystkie potrzebne książki ma w torbie, odwróciła się w stronę Elizabeth. Blondynka siedziała nieruchomo na łóżku, intensywnie nad czymś myśląc i wpatrując się zamglonymi oczami w szybę, na której krople deszczu tworzyły miliony przecinających się ścieżek. Evans już jakiś czas temu zauważyła, że jej przyjaciółka coraz częściej traciła łączność ze światem albo raz na jakiś czas znikała gdzieś wieczorami, aby przed północą wrócić w parszywym humorze. Lily już wiele razy próbowała z nią pogadać, ale zawsze zbywała ją uroczym uśmiechem i zapewnieniami, że to przez to, co dzieje się w czarodziejskim świecie. Więc, rudowłosa nie widziała już sensu, aby i teraz zadawać jej te samo pytanie. Pomyślała, że najlepiej będzie, jeśli skonsultuje się w tej sprawie z Remusem.

- Liz, idziesz na śniadanie? – spytała, zawieszając sobie torbę na ramieniu. Skrzywiła się, czując jej ciężar.

- Nie, nie. Czekam na Remusa – odparła mechanicznie, przegryzając wargę.

- W porządku. – Głęboko westchnęła i wyszła z dormitorium.

Nie widząc w pokoju wspólnym nikogo znajomego, samotnie ruszyła do Wielkiej Sali. Uśmiechnęła się blado, czując halloween’owy klimat. Choć było dopiero rano, na ścianach już były pozawieszane dyniowe lampiony z wyciętymi przerażającymi minami, a w ciemnych kątach kryły się nietoperze, czekające, aby wylecieć w odpowiednim momencie. Nawet duchy wydawały się być tego dnia dużo bardziej przerażające. I mimo wszystko, Lily nie mogła już się doczekać kolacji.

- Lily! – Usłyszała znajomy głos.

               Ściągnęła brwi i jeszcze zanim się odwróciła, zastanowiła się, do kogo on mógł należeć. Długo nie musiała się głowić, gdyż przed nią pojawiła się radosna Paige. Evans nie mogła nie uśmiechnąć się, widząc, jaką energią emanuje Krukonka. Zbyt często z nią nie rozmawiała, ale nawet takie krótkie, sporadyczne wymiany słów sprawiały, że rudowłosa poczuła sympatię do dziewczyny Syriusza. W przeciwieństwie do Elizabeth…

- Będziesz miała coś przeciwko, jeśli potowarzyszę ci w drodze do Wielkiej Sali?

- Nie, nie będę miała. Dawno nie gadałyśmy – odparła Lily, idąc ramię w ramię z Paige.

- To prawda. Syriusz ma tyle energii, ciągle mnie gdzieś wyciąga. – Zaśmiała się cicho. – Pamiętam, jak przedwczoraj zabrał mnie do Zakazanego Lasu…

               Rudowłosa wyłączyła się w tym momencie, kiedy w głowie pojawiła jej się pewna zamazana myśl. Skupiła się i wyobraziła sobie, jak sięga po nią ręką. Potem, jak to zwykle bywa, została porwana w wir wspomnień…

*

               Tego dnia w Wielkiej Sali panował nadzwyczajny harmider. Uczniowie rozmawiali ze sobą z podekscytowaniem o tym, jak spędzą dzisiejsze święto. Pierwszoklasiści, ze smakiem jedząc śniadanie, pokazywali sobie wiszące na ścianach szkielety, które zdawały się śmiać, pajęczyny i wielkie pająki, czatujące na swoje ofiary, lampiony w kształcie dyń zamiast świec oraz śpiące nietoperze. Duchy, strasząc wrażliwsze osoby, wylatywały nagle z talerzy, wydając przy tym przeróżne dźwięki.

               Syriusz zarechotał, widząc, jak jedna ze Ślizgonek oblała sokiem osobę siedzącą obok, przestraszona przez Krwawego Barona, który równie ucieszony, co Black, odleciał w poszukiwaniu kolejnej ofiary. Brunet spojrzał pytająco na Jamesa, który szturchnął go łokciem w bok. Potter kiwnął głową na Petera, który przygaszony, dziobał widelcem jajecznicę. Obaj Huncwoci unieśli brwi. Po raz pierwszy widzieli, żeby Pettigrew nie miał ochoty na jedzenie. I w tej chwili to wydawało się być naprawdę podejrzane.

- Peter? Co się stało? – spytał Syriusz, nachylając się nad stołem.

               Pettigrew gwałtownie uniósł głowę, a na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie, kiedy zobaczył, że jego przyjaciele wpatrują się w niego z troską. Przełknął głośno ślinę. Nie potrafił sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek obdarzyli go takim spojrzeniem.

- Nic, tylko… - zaciął się. Widząc ich naglące spojrzenia, westchnął głęboko. – Znowu dostałem trolla z transmutacji. McGonagall grozi mi, że napisze do rodziców, jeśli nie wezmę się w garść – burknął, spuszczając wzrok. – I chyba muszę się przygotować na wyjca, bo nie zanosi się na to, żebym…

- Stop. Żadnego wyjca. Pomożemy ci z transmutacją – zakomenderował Syriusz, a James poparł go, uśmiechając się pocieszająco.

- S-serio? – Peter upuścił widelec, zszokowany.

- Oczywiście, a czemu nie? – spytał retorycznie Potter, wzruszając ramionami.

- No bo… myślałem, że jesteście źli za tamtą pełnię – wymamrotał niepewnie.

- Daj spokój. Przecież to nie twoja wina, że jakiś Ślizgon cię ogłuszył i zostawił nieprzytomnego na korytarzu. Swoją drogą, jesteś pewny, że nie wiesz, kto to był? – spytał Syriusz, po czym wgryzł się w kanapkę z serem.

- Nie, nie pamiętam. Przepraszam i… dziękuję. Nie wiem, co bym bez was zrobił – powiedział, pilnując, aby jego głos nie zadrżał.

               Czuł, że ziemia usuwa mu się spod nóg. Spadał w ciemną otchłań kłamstw i obłudy. Spuścił głowę i wpatrzył się tępo w talerz z nietkniętym jedzeniem. Wcześniej nie potrafił patrzeć im w oczy, teraz nie mógł już nawet przebywać w ich towarzystwie. Miał wrażenie, że był kimś obcym, wrogim… kimś, kto zdradził swoich przyjaciół dla własnych korzyści.

               Zdrajca.

               Pochylił głowę i złapał się za włosy. W jego umyśle zapanował chaos, poczuł gulę w gardle i wiedział, że jeśli zaraz stąd nie wyjdzie, rozchoruje się. Pobladły, wstał, i starając się nie patrzeć na zszokowane twarze przyjaciół, powiedział stłumionym głosem, że źle się czuje i pewnie dziś nie pojawi się na lekcjach. Huncwoci odprowadzili go nieco zmartwionym wzrokiem. James chciał coś powiedzieć, jednak w tym momencie do Wielkiej Sali wleciały sowy. Obaj szybko odsunęli naczynia, zanim niezdarna sowa rodziny Potterów wywróciła się i wpadła w talerz z kanapkami. Syriusz parsknął śmiechem, patrząc, jak Potter odwiązuje list od rodziców, mrucząc coś o głupim i starym ptaszysku. W tym samym momencie przed Blackiem pojawiła się niewielka sowa z Prorokiem Codziennym. Brunet wygrzebał z kieszeni odpowiednią ilość sykli i wrzucił do woreczka.

- No i co tam piszą, Łapciu? – zagadnął James, chowając list do torby.

               Syriusz spojrzał na niego ze zgorszoną miną.

- Nigdy więcej tak do mnie nie mów, łosiu. Jeszcze pomyślą sobie coś niemoralnego o nas… - powiedział konspiracyjnym szeptem i spojrzał na nagłówek gazety, ignorując krztuszącego się jedzeniem Pottera.

PODCZAS AKCJI RATUNKOWEJ UPROWADZONO TRZECH AURORÓW!

        Black ściągnął brwi i szybko przerzucił na stronę, gdzie znajdował się dany artykuł. Im dalej przesuwał się jego wzrok po tekście, tym bardziej chłopak bladł. Na koniec rzucił okiem na zdjęcie przedstawiające masę poległych ciał. Jego dłonie zadrżały i mocniej ścisnęły gazetę, kiedy wpatrywał się w znajome nazwisko wymienione wśród porwanych przez Śmierciożerców. Podniósł głowę i już zbierał się do tego, aby przekazać tę informację Jamesowi, kiedy ten uśmiechnął się promiennie i utkwił wzrok w idącej w jego stronę Lily. Szybko jednak jego uśmiech zbladł, gdy zobaczył, że rudowłosa ma ponury wyraz twarzy.

- Hej, Lily, co się stało? – spytał z troską, patrząc, jak zajmuje miejsce naprzeciwko niego.

               Dziewczyna zacisnęła usta i wpatrzyła się w stół. Chciała się opanować, aby na spokojnie porozmawiać z Jamesem, bez kolejnych kłótni, ale ogarnęła ją taka złość i ukłucie zazdrości, że nie potrafiła postąpić inaczej, jak spojrzeć oskarżycielsko prosto w orzechowe oczy Pottera. Przez chwile miała wrażenie, że ostatecznie zmięknie pod pełnym miłości spojrzeniem bruneta, jednak tak się nie stało. Wyglądało na to, że wspomnienie poruszyło ją bardziej niż myślała.

- Czemu mi nie powiedziałeś? – spytała sucho.

- Ale że czego ci nie powiedziałem? – zdziwił się.

- Jeszcze się pytasz! – zawołała. Kiedy zorientowała się, że inni zwrócili na nią uwagę, nachyliła się nad stołem i ściszyła głos. – Myślałam, że mogę ci zaufać, James. Wiesz, że jeszcze wszystkiego nie pamiętam, a ty… zdobywam wiedzę o swojej przeszłości tylko i wyłącznie dzięki wam.

- Lily, nie pojmuję, o co ci w tej chwili chodzi. Przecież mówimy ci wszystko, w życiu bym cię nie okłamał – powiedział żarliwie, nachylając się w jej stronę.

- Akurat – prychnęła, prostując się i krzyżując ręce na klatce piersiowej. – Jak ty możesz mi tak kłamać w żywe oczy, co? Merlinie, jak ty możesz patrzeć w lustro?

- Co?! Oszalałaś?! Wkurzasz się o coś i nawet nie chcesz mi powiedzieć, o co ci chodzi! Typowa kobieta – sarknął, poprawiając ze złością okulary. – Jak TY ze sobą wytrzymujesz?

- A więc to tak! -  Wycelowała w niego palcem wskazującym. – Skoro uważasz mnie za, jak to określiłeś, typową kobietę, to po co w ogóle ze mną jesteś? A może to ze względu na nią? Chcesz być bliżej niej – wysyczała przez zęby.

               Oczy chłopaka rozszerzyły się z zaskoczenia, kiedy dotarł do niego sens tego, co powiedziała Lily. Był coraz bardziej sfrustrowany tym, że rudowłosa robiła mu awanturę o coś, o czym on nie miał zielonego pojęcia. W dodatku, wątpiła w jego uczucie co do niej.

- O kogo ci chodzi? – spytał, hamując złość.

- Pff, jeszcze się pytasz. – Wywróciła oczami i nagle zamarła z otwartą buzią. – Chwila, czyli było ich WIĘCEJ?!

               James przeczesał z irytacją włosy, klnąc siarczyście, za co został nagrodzony kolejnym rozzłoszczonym spojrzeniem dziewczyny.

- Czy możesz mi powiedzieć, zamiast gadać o rzeczach z palca wyssanych, o co ci chodzi?

               Przełknęła głośno ślinę. Przez gardło nie chciało przejść jej to, co miała zamiar mu powiedzieć.

- Widziałam wspomnienie, jak całujesz się z Elizabeth w Zakazanym Lesie – wykrztusiła w końcu.

               Zszokowany, zamilkł na moment.

- C-co? Ale Lily, przecież to niemożliwe! Ja nigdy… Merlinie broń mnie przed takim czymś. Elizabeth, ona jest dla mnie jak siostra, nie potrafiłbym jej… Jesteś pewna, że to byłem ja, że to była ona? – spytał, kompletnie zdezorientowany.

- Tak, widziałam was bardzo wyraźnie – odparła zmęczona. – Czy mógłbyś mi to wyjaśnić?

- Nie. – Pokręcił głową. – Nie potrafię sobie przypomnieć, żebym kiedykolwiek…

- Ale przecież…

- Zamknijcie się! James cię z nikim nie zdradza, to wydarzenie miało miejsce na początku szóstej klasy, kiedy jakiś idiota dolał dziwnego i otępiającego eliksiru do napoju. Całe szczęście, że ja wtedy robiłem, co innego… - zamilkł na chwilę. – W każdym razie, naprawdę miło się was słucha, jak gruchacie, ale ja mam coś ważniejszego do powiedzenia – rzekł ponuro.

               Oboje, nieco zirytowani, odwrócili się w jego stronę. Black był niesamowicie blady, czym przeraził swoich przyjaciół. James miał zamiar spytać się, co się stało, ale brunet uciszył go gestem dłoni, po czym rzucił przelotne spojrzenie na tekst w gazecie.

- James. – Nabrał głębokiego wdechu. – Porwano twojego ojca.

*

       Wybacz, kochanie, że zaczynam bez przywitanie, ale nie jestem w tym momencie w stanie napisać nic, prócz tych kilku, suchych zdań. Z pewnością w gazecie już przeczytałeś, co się stało. Mam nadzieję, że zostanie znaleziony zanim… Obawiam się, że Aurorzy mają za dużo na głowie, żeby szukać jego i dwóch innych porwanych, boję się, że mogą nie być w stanie go znaleźć…

               Proszę Cię, James, nie rób niczego głupiego i siedź w zamku z przyjaciółmi, opiekuj się Lily. Znam Cię i wiem, że w tej chwili w Twojej głowie układa się już plan, ale wiedz, że nie jesteś w stanie nic zrobić – ani Ty, ani też Twoi przyjaciele, więc, na Merlina, chociaż raz w życiu się mnie posłuchaj i nie wychylaj nosa poza teren Hogwartu.

Kocham Cię,

Mama

               James wiedział, że matka nie popadała w rozpacz, tylko zachowała zimną krew i wraz z Zakonem wyruszyła szukać ojca, ponieważ Aurorzy, a właściwie Ministerstwo Magii miało związane ręce, takie przynajmniej pogłoski słyszeli jego rodzice. Szpiedzy są wszędzie, mówił jego ojciec. Mruknął z irytacją i wcisnął zmięty list do torby. Ciężko przyszło mu to przyznać, ale wiedział, że jego matka miała rację. Zawsze ją miała. Z chęcią by opuścił zamek i poszedł na własną rękę uratować ojca, ale nawet nie wiedział, gdzie go przetrzymywano. Kryjówki Śmierciożerców były pieczołowicie chronione i jedynie jeszcze Zakon był w stanie je odnaleźć.

               Oparł czoło o ścianę, zaciskając zęby. Do szału doprowadzała go jego bezsilność. Nie mógł znieść tego, że on siedział tu bezpieczny, podczas kiedy inni umierali, byli torturowani. Zrobiło mu się niedobrze na samą myśl o tym, co właśnie mogli robić jego tacie, aby wydobyć ważne informacje, których on posiadał aż nazbyt.

               Żałował, że nie mógł pójść do Dumbledore’a i poprosić go o przyjęcie do Zakonu Feniksa. Rodzice w tajemnicy mówili mu o tajnej działalności i tylko dlatego, że kiedyś podsłuchał ich rozmowę, a potem zaszantażował ich, aby powiedzieli mu więcej. I zrobili to, ale pod warunkiem, że nie powie o tym nikomu, nawet Syriuszowi. To była jedna z tych śmiertelnych informacji, za którą nawet Śmierciożerca dałby się nawet zabić.

- Nie wiem, co napisała twoja mama, ale na pewno miała rację – powiedział Syriusz, podchodząc do przyjaciela z ponurą miną.

               Potter głęboko westchnął i odwrócił się w stronę Blacka. Okularnik wiedział, że jego kuzyn przeżywał porwanie Charlusa równie mocno, co on. I wcale mu się nie dziwił, bo kiedy Syriusz uciekł od swojej fanatycznej rodziny, rodzice Jamesa przyjęli go jak syna, którego dawno nie widzieli.

- Mam nie wychylać nosa poza teren zamku – burknął.

- Stary, wiesz, że gdybyś ty uciekł z zamku, aby go ratować, poszedłbym z tobą, ale w tym przypadku… Nawet nie wiemy, gdzie go przytrzymują.

- Wiem, ale to jest wkurzające, że nic nie możemy zrobić.  – Zacisnął pięści i tępo wpatrzył się w ścianę.

- No cóż, możesz pogodzić się z Lily. Strasznie przeżywa tą waszą kłótnię, która, moim skromnym zdaniem, była bezsensowna – oświadczył Black.

               James wywrócił oczami, ale odepchnął się od ściany i ruszył razem z przyjacielem na lekcje. Jednak w głowie wciąż miał obraz torturowanego ojca, leżącego przed zgrają szyderczo śmiejących się Śmierciożerców i Voldemorta.

               Przecież nikt by się nie dowiedział, gdyby trochę powęszył…

*

               Syriusz czuł się tak jakby był samym Remusem, kiedy w przerwie na obiad zobaczył Elizabeth, znikającą w Pokoju Życzeń z jakimś Krukonem. Miał wrażenie, że na jego policzku został czerwony piekący ślad dłoni. Teraz, wracając do Wieży Gryffindoru, starał się opanować, aby zaraz nie roznieść zamku. Przecież nie wiedział tak naprawdę kim był ten chłopak i w jakim celu się spotkali… Miał nadzieję, że to nie było coś, co mogłoby zranić Lupina. Nigdy nie wybaczyłby dziewczynie, gdyby się okazało, że zdradza jej najlepszego przyjaciela.

               Machinalnie podał Grubej Damie hasło i, nie zwracając uwagi na jej flirciarskie zaczepki, wpadł do pokoju wspólnego, gdzie aż roiło się od uczniów starszych klas. Młodsi zapewne latali po całej szkole i zaśmiewali się z dekoracji, dodając coś od siebie. Po trzeciej lekcji widział, jak drugoklasiści powiększają pająki i nietoperze.

               Rozejrzał się w poszukiwaniu Elizabeth albo kogoś, kto mógłby wiedzieć, gdzie ona się podziewała. Dopiero na schodach do dormitorium chłopców zobaczył, jak blondynka całuje się z Lunatykiem, który potem poczochrał jej z uśmiechem włosy i zniknął za drzwiami. Black zacisnął pięści i ruszył w jej stronę.

Blondynka zaczęła schodzić ze schodów z radosnym wyrazem twarzy, lecz kiedy tylko zauważyła bruneta, wykrzywiła usta w grymasie i przyspieszyła, aby nie musieć z nim gadać. Jednak chłopak miał zupełnie inne plany. Z zaciśniętymi wargami, chwycił ją mocno za ramię i zaprowadził w kąt. Elizabeth ze złością wyszarpnęła rękę z jego uścisku.

- Czego chcesz? – warknęła, krzyżując ręce na piersiach.

- Co ty wyprawiasz z tym chłopakiem? Nie rób takiej zdziwionej miny. Widziałem cię dzisiaj, jak znikałaś z tym  Krukonem w Pokoju Życzeń. Zdradzasz Remusa? – Zmrużył oczy, z wyczekiwaniem wpatrując się w Powell.

               Twarz dziewczyny momentalnie zobojętniała, a oczy jakby skryły się za jakąś kurtyną, aby Syriusz nie mógł odczytać z nich emocji, jakie targały w tym momencie dziewczyną. Sfrustrowany, wywrócił oczami.

- Nie, nie zdradzam go. Rozumiem, że mnie nie lubisz, ale zaraz żeby podejrzewać mnie o coś takiego? – zamilkła na chwilę jakby chciała dać mu chwilę na zastanowienie się nad jej słowami. – Poza tym, to nie jest twoja sprawa, co robię. Nie wpychaj nosa w nie swoje sprawy, Black  – wysyczała, po czym, nie czekając aż coś odpowie, udała się do swojego dormitorium.

               Syriusz był w tej chwili więcej niż tylko pewny, że będzie musiał mieć na nią oko, bo czuł, że dziewczyna coś ukrywała, a jego zadaniem było dowiedzenie się, co – dla dobra Remusa.

*

               Kiedy wybiła godzina pierwsza w nocy, Elizabeth po cichu opuściła dormitorium, uważając, aby nikogo nie obudzić. Jeszcze zanim zeszła po schodach, rzuciła na siebie zaklęcie kameleona. Weszła do pokoju wspólnego, gdzie od razu zobaczyła ślęczącą nad jakąś pracą Lily. Blondynka przewróciła z dezaprobata oczami i na palcach udała się w stronę schodów prowadzących do dormitorium chłopców. Już miała na nie wchodzić, kiedy ujrzała zbliżający się cień. Z bijącym sercem przytuliła się do ściany, kiedy w pomieszczeniu pojawił się James. Chłopak najwyraźniej też miał zamiar gdzieś się wymknąć, bo zaklął na widok rudowłosej i upchnął do kieszeni srebrny, przelewający się materiał i jakiś pergamin. Zmarszczyła czoło, zastanawiając się, po co mu to było.

- Lily, co ty tu jeszcze robisz o tej porze? – odezwał się zaskoczony Potter.

               Powell już nie usłyszała odpowiedzi Lily, bo szybko pomknęła do dormitorium Huncwotów. Przyłożyła ucho do drzwi, aby sprawdzić, czy chłopcy na pewno już śpią. Kiedy niczego nie usłyszała, ostrożnie uchyliła drzwi i wślizgnęła się do środka. Zewsząd docierały do niej odgłosy pochrapywania chłopców, więc odetchnęła z ulgą i, uważając na porozrzucane przedmioty, ruszyła w stronę łóżka Syriusza. A przynajmniej miała nadzieję, że to on tam spał.

               Przygryzając wargę, odsunęła kotarę i jej oczom ukazał się śpiący Black z lekko rozchylonymi ustami. Zimne ciarki przeszły jej po plecach, kiedy na niego patrzyła. Ścisnęła mocniej różdżkę, aby nie wypadła jej z trzęsącej się dłoni. Wiedziała, że nie powinna tego robić, ale to było jedyne wyjście.

               Nie myśl nad tym, co robisz. Po prostu to zrób, pomyślała, powoli unosząc różdżkę.

- Przepraszam, Syriuszu. – Przełknęła głośno ślinę. – Oblivate.

               Opuszczając dormitorium chłopców, miała wrażenie, że wszyscy ją słyszeli i wiedzą, co zrobiła. Schodząc po schodach, przyłożyła dłoń do ust, wciąż w to nie wierząc. Mam nadzieję, że to było tego warte.

               W pokoju wspólnym znalazła się w tym samym momencie, w którym James pochwycił mdlejącą Lily. 

___________

Początkowa wersja tego rozdziału była "nieco" inna, ale cieszę się, że ją zmieniłam, bo ta jest o wiele lepsza. Nie chcecie wiedzieć, jaka była początkowa... ;p.

Ogólnie z rozdziału jestem zadowolona (dziwne xd), bo tu dobitnie widać, że sielanka zanika i w końcu zaczyna się to, na co czekałam i co kształciło i kształci się w mojej głowie. Mam nadzieję, że pod koniec tej części historii nie zostanę zasztyletowana :D.

I niedługo będę musiała zmienić szablon, bo ten mimo iż cholernie mi się podoba to jednak już nie bardzo pasuje do treści, a przynajmniej kolorystyka. Mam nadzieję, że moje zamówienie zostanie przyjęte xD. 

Ee, to chyba wszystko. Więc, pozdrawiam! :)


EDIT: Na stronie Stowarzyszenia Czasów Huncwotów jest głosowanie na bloga miesiąca >klik< . Naprawdę miło by mi było gdybyscie zagłosowali :).