Bonus 1. Halloween'owa przygoda

Szósta klasa

            Z ust Syriusza wydobyła się wiązanka siarczystych przekleństw, kiedy, pokonując schody do dormitorium chłopców, zaplątał się w sztuczną pajęczynę i przewrócił, boleśnie obijając kość ogonową. Zrobił zeza, zauważając na swoim nosie małego pajączka. Strzepnął go pośpiesznie i zaczął zdzierać z siebie sieć. Dalszą drogę przebył już powoli i ostrożnie, uważając na kolejne niespodzianki.

            Gdy znalazł się w swoim dormitorium, zastał tylko Remusa, który objadając się ciasteczkami w różnych kształtach: miotły, kociołki, dynie, koty, przeglądał magazyn o Quidditchu, należący do Jamesa. Ukradł przyjacielowi kilka smakołyków i rzucił się na łóżko, które ugięło się pod nim z cichym skrzypnięciem.

- Nie wiedziałem, że interesujesz się Quidditchem. Chcesz zostać pałkarzem i wszystkich walić książkami po głowie? – Syriusz zaśmiał się z własnego żartu, co Remus skwitował pobłażliwym spojrzeniem.

- Nie. Po prostu mi się nudzi. Czy dzisiaj nie miało być jakiejś imprezy? – spytał beznamiętnie, przerzucając strony. W końcu zamknął gazetę, odrzucił ją na bok i schował głowę w poduszce.

- No, miała być, ale jeszcze połowa Gryffindoru jest na kolacji, w tym Glizdogon. – Przeciągnął się.

- A Rogacz? – wymamrotał niewyraźnie Lupin, nieznacznie unosząc głowę.

- Poleciał gdzieś za Lily, pewnie znowu ma zamiar ją bajerować. Odwieczny nieszczęśliwy kochaś. By się ogarnął w końcu i poszedł po rozum do głowy. Rudej mu się zachciało. Mógłby się rozejrzeć za innymi, a nie on lata za tą, która go nie chce. Tylko ja uważam, że w dzieciństwie go upuścili? Im bardziej ona go nie chce, tym bardziej ślini się na jej widok. Czy to takie trudne do zrozumienia, że jak dziewczyna proponuje ci przyjaźń to mogiła? Zachowuje się jak…

- Syriuszu…

- Co?

- Zamknij się.

            Black oburzył się, gdy go uciszono, ale posłusznie zamilkł. Obaj leżeli w zupełnej ciszy, każdy rozmyślał o czymś innym. W końcu, Remus poszedł do łazienki, a kiedy stamtąd wrócił, zobaczył, jak Syriusz buszuje w szafie. Ze zdziwieniem wpatrywał się w przyjaciela i w porozrzucane rzeczy po całej podłodze. Z pokoju wspólnego można już było usłyszeć radosne głosy, potem pierwsze takty dynamicznej muzyki. Lupin miał właśnie zamiar spytać się przyjaciela, co wyprawia, lecz ten gwałtownie wyprostował się i krzyknął zwycięsko. W dłoniach trzymał srebrne mieniące się pudełko. Łapa z błyskiem w oczach spojrzał na Lunatyka.

- Rozpoznajesz?

- Chyba kupiliśmy to w wakacje na ulicy Nokturnu, to znaczy, Rogacz kupił. Nadal tego nie spróbowaliście? – zdziwił się Lupin.

- Tak jakoś o tym zapomnieliśmy… a ty? – Kiedy Remus pokręcił głową, brunet wzruszył ramionami i otworzył pudełko. W środku znajdowały się różnokolorowe niewielkie kuleczki. – Nie zaszkodzi spróbować – powiedział dziarsko.

- Łapo, nie sądzę… - zaczął blondyn, ale w tym samym momencie Black wrzucił sobie do buzi dwie na raz.

            Obaj odczekali dłuższą chwilę, aby zobaczyć, czy coś się stanie. Prefekt odetchnął z ulgą, kiedy przyjaciel podniósł kciuk do góry, po czym podsunął mu pod nos słodkości. Z początku opierał się, ale w końcu przyjemny zapach stał się tak nieznośny, że wziął trzy. Ledwo wyciągnął dłoń, Syriusz już sięgał po kolejną porcję. Przez następne minuty zajadali się w taki sposób jakby nie jedli od kilku dni, a przy tym uśmiechali się z błogością, kiedy pyszna czekolada roztapiała się w ich buziach.

- Masz może więcej? – spytał Remus, trzęsąc już pustym pudełkiem. Kiedy podniósł wzrok, zauważył, że Łapa znowu buszuje w szafie. W końcu powrócił do przyjaciela ze zbolałą miną.

- Chodź na imprezę, słyszę, że nieźle się tam bawią – odparł w końcu zrezygnowany Black, ruszając w stronę drzwi.

            Remus odrzucił pudełko i posłusznie podążył za przyjacielem. Ściągnął brwi, kiedy spojrzał na dół pleców Blacka i dostrzegł coś długiego, czarnego i włochatego… jakby ogon. Potrząsnął głową i zniknęło. Westchnął głęboko i pomyślał, że powinien kłaść się wcześniej spać, bo zaczyna mieć omamy.

            Kiedy zeszli na dół, wszyscy bawili się w najlepsze. Fotele i stoliki zostały poodsuwane pod jedną ze ścian tak, aby zrobić miejsce na parkiet. Tańczyło dużo osób, głównie dziewczyny, które zarumienione ocierały się o siebie i skakały wymachując rękami. Natomiast znaczna część męskiego grona zajmowała fotele i sofy, śmiejąc się i popijając trunki albo grając w karty.

            Syriusz załatwił whisky i upił trochę, rozglądając się w poszukiwaniu Jamesa. Remus dostrzegł go, jako pierwszy: siedział ze swoją drużyną i obserwował, jak jeden z zawodników opowiadał coś z ogromnym entuzjazmem. Instynktownie Lupin spojrzał w kierunku wyjścia z pokoju i zauważył Elizabeth, która samotnie wychodziła. Ściągnął brwi i ruszył za nią. Nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, że przyjaciel podążał za nim. Co prawda, był tym zaskoczony, ale coś nie pozwalało mu go zatrzymać.

            Po kilku minutach śledzenia Elizabeth, zorientowali się, że dziewczyna zamierza opuścić zamek. Spojrzeli po sobie z niemałym zaskoczeniem i w tym samym momencie  zaczęła biec. Od razu rzucili się za nią, wołali ją, ale nie reagowała. Kiedy wypadli na błonia, zimny październikowy wiatr uderzył ich w twarz. Ślizgali się na mokrej trawie, próbując dotrzymać tempa dziewczynie. Nie spodziewali się tego, że tak trudno będzie ją dogonić. Kiedy wbiegła do Zakazanego Lasu, zniknęła im z pola widzenia.

- Co ona wyprawia? – wysyczał przez zęby Syriusz, kiedy zatrzymali się na skraju lasu.

            Chłód powietrza zakuł ich w klatce piersiowej, kiedy nabrali głębokiego wdechu. Nie musieli nic mówić, żeby wiedzieć, że myślą o tym samym. Spojrzeli po sobie i ruszyli w głąb gąszczu, nawołując dziewczynę. Usłyszeli pohukiwanie sowy, która przeleciała nad ich głowami. Brnęli dalej, starając się nie trząść z zimna, które kuło ich niczym tysiące igieł.

- Następnym razem sam będę tym wszystkim słabym głowom rozdawał racje alkohole. Co myślą? Że po nocach nie mam, co robić? – mruczał Syriusz. – POWELL! – wydarł się, aż Remus podskoczył.

- Racje alkoholowe? – parsknął Remus i pokręcił z dezaprobata głową. – Pierwsze słyszę. Wygląda na to, że następnym razem zrezygnujemy z whisky. Będzie to korzystne dla ciebie.

- Nie ja mam skrzydełka wróżki – powiedział na wpół zaskoczony i rozbawiony Syriusz.

- Co? – Obejrzał się przez ramię, ale nic nie zauważył. – Zamiast żartować, byś skupił się na szukaniu Elizabeth – warknął, przyspieszając.

- Ale ty naprawdę masz…

- Mam nadzieję, że nic jej nie jest – przerwał mu Lupin.

            Prefekt ucieszył się, że jego przyjaciel wreszcie się zamknął, dzięki czemu łatwiej będzie im usłyszeć Powell gdyby znalazła się gdzieś w pobliżu. Ścisnął mu się żołądek na samą myśl o tym, że dziewczyna mogłaby zostać skrzywdzona. Jako przyjaciel czuł się za nią odpowiedzialny. Stłumił gdzieś z tyłu głowy głosik, który podpowiadał mu, że to coś więcej.

            Westchnął głęboko, opuszczając ramiona. Nie miał pojęcia, jak ją znaleźć. Ten las był zbyt duży dla nich dwóch, w dodatku - poklepał się po pustej kieszeni i zaklął głośno - nie wziął różdżki ani mapy. Rozejrzał się, ale w mroku, jaki panował ledwo widział. I prawdopodobnie się zgubili. A gdyby Syriusz zamienił się w psa i ją wytropił?, pomyślał. Odwrócił się, a jego oczy rozszerzyły się, kiedy zamiast Syriusza ujrzał szkielet, który się przewrócił.

- Potknąłem się o różową ropuchę – wymamrotał, wstając. – Czemu się tak na mnie patrzysz?

- Bo… - zaciął się Lupin, kiedy szkielet zmienił się w Syriusza. – Nie ważne. – Przejechał dłonią po twarzy i jak najszybciej ruszył dalej.

            Zastanawiał się, co się z nim dzieje i dlaczego miał wrażenie, że wszystko się wokół niego kręci, a on sam jakby patrzył oczami innej osoby? Przecież niczego nie pił, nie przypominał sobie także, aby ktoś rzucił na niego urok. Kiedy wyszli na polankę, usłaną kolorowymi kwiatami aż zamrugał oczami. Miejsce, w którym się teraz znaleźli roztaczało intrygującą niebieską aurę. Miał wrażenie, że wszystko tutaj śpiewa, zapraszając go. Nie oglądając się na przyjaciela, ruszył na przód. Był tak zaabsorbowany pięknem tego miejsca, że nawet nie zauważył, że idzie mu się coraz ciężej.

- Ej, Lunatyku, czy ja mam jakieś schizy, czy my malejemy? – odezwał się dziwnym głosem Syriusz.

- Co? – burknął nieświadomie Lupin, zatrzymując się i spoglądając na bruneta.

            Kiedy potrząsnął głową, wróciła mu zdolność myślenia i uświadomił sobie, że Black rzeczywiście był niższy niż rzeczywiście. Spojrzał w dół i zorientował się, że tonęli w ziemi. Ale jak można tonąć w ziemi?, pomyślał zirytowany. Poruszył się jakby chciał iść dalej, ale nie potrafił.

- Co się dzieje? – spytał spanikowany Black, wiercąc się.  

            Ich ciała coraz bardziej niknęły, a oni oszołomieni rozglądali się, nie wiedząc, co się dzieje.

- Wiesz… tak sobie pomyślałem, że w tych czekoladkach chyba coś było – oświadczył po dłuższej chwili Syriusz, po czym zacisnął usta i wpatrzył się w coś ponad głową Remusa.

- Czemu tak sądzisz?

- Normalnie dynie nie latają, no nie?

            Lupin spojrzał za siebie, zachłystnął się powietrzem i łapiąc się za głowę, krzyknął:
- Na Merlina!

            Syriusz wybuchnął śmiechem, nie zwracając uwagi na zdenerwowanego przyjaciela. Humor jednak szybko mu minął, kiedy sceneria zmieniła się. Teraz znajdowali się na bagnach, a nad nimi latały zwodniki. Gryfoni zamarli z przerażenia, wstrzymali oddechy z napięciem wpatrując się w dziwne stworzenia z jedną nogą, przypominające dym, z lampką w dłoni. To było tylko kwestią czasu, kiedy te demony przestaną nad nimi krążyć, wywołując tym samym ciarki u uczniów, i ich zaatakują.

- Jeśli przeżyjemy tę noc, zamorduję cię, Black – wysyczał przez zaciśnięte zęby Remus.

- E, no cóż… Moje wewnętrzne oko mówi, że ta noc skończy się dla nas tragicznie – jego głos był nienaturalnie wysoki, kiedy udawał nauczycielkę wróżbiarstwa. Lupin obrzucił go wściekłym spojrzeniem, co brunet zrozumiał na swój sposób. – Moje wewnętrzne oko nigdy się nie myli, panie Remusie Lupinie. To, że pan jest twardo stąpającym niedowiarkiem ni…

- PRZESTAŃ GADAĆ! ZAMKNIJ SIĘ! ZAMKNIJ SIĘ WRESZCIE I NAWET NA MNIE NIE PATRZ! SZLAG MNIE Z TOBĄ TRAFI! – wydarł się Prefekt. Kiedy zabijał przyjaciela wzrokiem, oddychał ciężko i miał wypieki na twarzy.

            Syriusz zacisnął usta, zaczął się trząść – ze wszystkich sił starał się powstrzymać śmiech. Jednak nie wyszło mu to, bo już po chwili złapał się za brzuch i wybuchł donośnym rechotem. Lupin zacisnął powieki i zaczął liczyć do dziesięciu, aby nie udusić Blacka.

- Ooo – wymamrotał cicho brunet, niespodziewanie milknąc. Zbladł.

- Co ,,ooo”? – spytał zrezygnowany blondyn.

- Chyba się wkurzyły… - Wskazał na lecące w ich stronę zwodniki.

            Remus w zwolnionym tempie widział, jak jego przyjaciel ze zwycięską miną sięga do kieszeni i wyciąga różdżkę. Zacisnął zęby, aby nie wrzasnąć ze wściekłości, że dopiero teraz sobie o niej przypomniał. Wyrwał ją Syriuszowi i wycelował w zwodniki. Jego usta ułożyły się w słowa, których nie chciał wypowiedzieć.

- Abrakadabra zwodnikus znikajus! – Nic się nie wydarzyło.

            Black prychnął pod nosem i zabrał różdżkę przyjacielowi, po czym złapał go za ramię i machnął krótko magicznym patykiem. W rezultacie zostali odrzuceni kilkanaście metrów dalej, w las. Z krzykiem upadli boleśnie na twardą ziemię i korzenie. Przekręcili się na plecy i leżeli przez kilka sekund w bezruchu, cicho jęcząc.

- Abrakadabra zwodnikus znikajus? Stary, serio? – odezwał się kpiąco Łapa.

- To przez te twoje czekoladki! – bronił się. – I czy mógłbyś przestać być syreną? – Odwrócił wzrok od półnagiego ciała i pełnej zaskoczenia twarzy o delikatnych rysach i brązowych włosach, w których były perły.

- Tylko wtedy, kiedy schowasz swoje urocze skrzydełka – odburknął Black, podnosząc się.

            Obaj obejrzeli swoje brudne ubrania, po czym rozejrzeli się, sprawdzając, czy zwodniki przypadkiem ich nie śledzą. Jednak niczego nie zauważyli. Przez chwilę wpatrywali się w siebie uważnie.

- Myślę, że powinniśmy wrócić do zamku po Mapę i sprawdzić, czy Elizabeth z nas nie zażartowała… I trzeba pogadać z Jamesem i Peterem – stwierdził Remus. Nim jednak Black zdążył się odezwać, Lupin spojrzał ponad jego ramieniem i powiedział zachwycony: - Jaki ładny elf!

- Do stu hipogryfów! A mówią, że to ja mam watę zamiast mózgu – mruknął pod nosem Black, po czym strzelił przyjaciela w głowę. – Ogarnij się, przestań podniecać się elfem i rusz swój szanowny wilczy tyłek. Nie uśmiecha mi się być pożywieniem jednorożców. Znaczy, czegoś, co mogłoby wyglądać jak jednorożce, ale nimi nie być -  mówił, popychając szeroko uśmiechniętego Remusa.

            Po kilku minutach wędrowania, obaj zaśmiewali się z jakiegoś wyjątkowo głupiego i nieśmiesznego żartu Lupina. Co chwila mylili kierunki lub potykali się. Dodatkowym utrudnieniem była ciemność, jaka spowijała Zakazany Las. Żadnemu z nich nie przyszło do głowy, że Black ma przy sobie różdżkę, zapomnieli także, po co przywędrowali do tego miejsca. Po prostu szli w tylko im znanym kierunku, nie przejmując się dziwnymi odgłosami dochodzącymi z dalszych części lasu. W pewnym momencie coś poruszyło się w krzakach przed nimi. Przestali się śmiać i spojrzeli zaintrygowani w tamtym kierunku niczym małe dzieci. Cofnęli się o kilka kroków, kiedy z gęstwin wyskoczyło jakieś stworzenie. Było większe od gnoma ogrodowego, nieco skrzywione, miało długi nos, szpiczaste uszy i mocno wystający podbródek. Jego skóra posiadała zgniłozieloną barwę, a ubrany był w niebieskie i szare łachmany. Wielkie oczy wpatrywały się w nich złowrogo. Po chwili wydobył z siebie piskliwy chichot, co nieco otrzeźwiło Remusa.

- Erkling… ale… ale to niemożliwe, przecież one… - reszta słów utonęła we wrzasku Syriusza, który odwrócił się na pięcie i uciekł w przeciwną stronę, pozostawiają Lupina samego. – Łapo? -  Jego głos zadrżał, kiedy się oglądał. – POCZEKAJ! – Spanikowany ruszył za swoim przyjacielem.

            Nie musiał się oglądać, żeby wiedzieć, że stworzenie za nim podążało. Czuł przejmujący strach, pustkę w głowie. A Syriusza nigdzie nie było widać, jedynie jego zanikający krzyk. Co miał zrobić? Jak mu uciec? Jak się bronić? Gwałtownie skręcił i szybciej poczuł niż zauważył wystającą gałąź. Padł w błoto i stracił przytomność.

            Obudziły go słabe promienie słoneczne, którym udało przedrzeć się przez korony drzew. Jęknął i poruszył się, zadrżał, czując chłód poranka. Otworzył oczy i gwałtownie podniósł się do pozycji siedzącej. Kręciło mu się w głowie, mdliło go. Przełknął żółć i podpierając się o drzewo, wstał, uważając na wystającą gałęź, w którą wcześniej uderzył. Rozejrzał się, ale nigdzie nie dostrzegł erklinga. Odetchnął z ulgą, uświadamiając sobie, że najwyraźniej to było wynikiem działania czekoladek.

            Zastanawiał się, która była godzina i ile godzin był nieprzytomny. Zmrużył oczy i w duchu ucieszył się, kiedy zobaczył przez gałęzie drzew niewielką przestrzeń bez drzew, a dalej prześwity murów zamku. Zataczając się, ruszył w tamtą stronę. Cały trząsł się z zimna, co chwila podpierał się o jakieś drzewo.

            W końcu udało mu się wyjść spomiędzy drzew. Kilkanaście stóp dalej dostrzegł kobiecą sylwetkę. Kiedy skupił się, dostrzegł, że to Elizabeth, która również patrzyła na niego. Uśmiechnął się radośnie, kiedy niepewnym krokiem ruszyła w jego stronę. On także wyszedł jej naprzeciw. Odetchnął z ulgą, widząc, że jest cała i zdrowa. Przyspieszył kroku i już po chwili trzymał ją w swoich ramionach, schował twarz w jej włosach, nie dostrzegając jej zaskoczonej miny.

- Remusie… - zaczęła.

- Cśśś. – Położył jej palec na ustach. – Nic nie mów, Elizabeth.

            Jej oczy rozszerzyły się, zaczęła się wiercić i odpychać od niego, lecz on trzymał ją mocno i zdecydowanie. Sprawiał wrażenie jakby nie zauważył jej próby odsunięcia się od niego.

- To…

- Muszę ci coś powiedzieć – zaczął miękko, z czułością się w nią wpatrując i wzmacniając uścisk. Oboje nie mieli pojęcia skąd u niego tyle siły. – Kiedy zniknęłaś w tym lesie, ja… Merlinie, ja się tak o ciebie bałem. Nie! Poczekaj. – Przycisnął ją do siebie, kiedy już prawie mu się wyrwała. -  Bałem się, że stracę cię na zawsze. Z każdą kolejną chwilą, kiedy nie mogłem cię znaleźć, czułem jak moje serce rozrywa się na małe strzępy, wiesz? Bałem się, że już nie zdążę ci powiedzieć tego, co duszę w sobie już od dłuższego czasu…

- Nie! Zost… -  zaczęła po raz kolejny, ale podniósł swój głos, zagłuszając ją. Nie zwracał uwagi na jej przerażoną minę i dłonie, które z marnym skutkiem próbowały go odepchnąć.

- Elizabeth. Jesteś dla mnie niczym anioł, który z niebiańskim uśmiechem i pięknymi, błyszczącymi oczami zjawia się w moich snach, przeganiając zło i strach. Wiem, że na ciebie nie zasłużyłem, ale chcę, żebyś przynajmniej to wiedziała… Każdego dnia, kiedy cię widzę, a nie mogę pocałować, dotknąć, czuję miliony sztyletów wbijających się w moje ciało, rozumiesz? Każdej nocy umieram, tęskniąc za tobą. Każdego ranka odradzam się, widząc ciebie – zamilkł na chwilę. – Elizabeth, nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham – wyszeptał czule, po czym nachylił się.

            Znieruchomiała zaskoczona, a po chwili zaczęła jeszcze zacieklej się wyrywać, mrucząc przy tym jakieś słowa, które nie docierały do Remusa. Był jak zaczarowany. Wpatrywał się w jej oczy i wzmacniał uścisk za każdym razem, kiedy już prawie się mu wyrywała. Ich usta dzieliły cale, kiedy Elizabeth odwróciła głowę. Lupin z błogim uśmiechem jedną ręką unieruchomił jej głowę i przycisnął swoje usta do jej.

            Czuł ich miękkość, słodki smak. Przycisnął ją bardziej do siebie, już prawie się zatracił, kiedy usłyszał znajomy głos.

- C-c-co wy robicie? – wyjąkał James, nieruchomiejąc za równie zszokowaną Lily i… Elizabeth.

            Remus z nieprzytomną miną zamrugał powiekami. Po chwili jednak coś do niego dotarło. Skoro Elizabeth stała tam, to, kogo on całował? Gwałtownie zbladł, jego oczy rozszerzyły się z przerażenia. Przełykając głośno ślinę odwrócił głowę w stronę domniemanej Elizabeth i ujrzał zzieleniałą twarz Syriusza. Z krzykiem puścił go i odskoczył do tyłu, omal się nie przewracając. Serce dudniło mu w piersi, kiedy z obrzydzeniem wpatrywał się w równie zniesmaczonego przyjaciela.

- TO PRZEZ CIEBIE! – wrzasnął po chwili zdenerwowany Lunatyk, wskazując palcem na zdezorientowanego Pottera.

- Co ty bredzisz? – zdziwił się, wciąż nie mogąc otrząsnąć się z szoku po widoku dwóch całujący się przyjaciół. – Ile wy wczoraj wypiliście?

- Chodźmy, kupimy czekoladki od tej miłej staruszki. Widzieliście, jak się do nas uśmiecha? Jakbym patrzył na własną babcię. Na pewno nic nam nie zrobi. Mój urok ją powali - przedżeźniał Jamesa Syriusz, gestykulując rękami. - Niech cię gnomy zjedzą, Potter! – krzyknął, rzucając się równocześnie z Remusem na przyjaciela. 

_______

No cóż, chciałam się trochę zrelaksować i wyszło takie coś. Mam nadzieję, że jest w miare dobre i nie za bardzo... infantylne (?). W każdym razie, to tak z okazji jutrzejszego dnia :).

Teraz mam niezłe urwanie głowy, więc nie wiem, kiedy pojawi się rozdział 12, ale że ostatnio mam nagłe przypływy weny - możliwe, że w przeciągu 2 tygodni. Nie chcę jednak składać obietnicy, której mogę nie dotrzymać. 

Podkładu nie ma, bo nic mi nie pasowało. 

Pozdrawiam ciepło :).