8. Szach-mat

Green Day - 21 Gun's

               Od rozmowy z Potterem minęły trzy długie dni, które dały Lily dużo do myślenia. Dostrzegła, że otaczają ją ludzie, którzy pragną jej pomóc w tych trudnych chwilach, kiedy nie pamiętała wielu rzeczy. I choć na początku myślała, że nie da rady otrząsnąć się po wypadku, szybko się okazało, że wystarczyło małe wsparcie przyjaciół, a poczuła się o wiele silniejsza. Pomyślała, że jak tylko weźmie się porządnie w garść – wszystko stanie się  łatwiejsze.

               Ścisnęła mocniej książki i uśmiechnęła  lekko, widząc w oddali znajomą sylwetkę osoby, z którą dawno nie rozmawiała. Przecisnęła się przez niewielki tłumek czwartoklasistek z Hufflepuffu i zrównała z zamyślonym chłopakiem. Ciemnobrązowa grzywka opadała na jego zmarszczone czoło, kiedy wpatrywał się w podłogę.

- Cześć – powiedziała, zastanawiając się, nad czym Syriusz tak intensywnie myślał.

               Black podniósł gwałtownie głowę i zdziwiony spojrzał na Lily. Z rozkojarzeniem rozejrzał się po korytarzu. Miał podejrzaną minę i nieodgadniony wzrok, kiedy na nią zerknął. Dziewczynie zupełnie nieoczekiwanie przyszło na myśl, że lepiej byłoby dla niej, gdyby szybko się ulotniła, lecz nim zdołała wykonać jakikolwiek ruch, chłopak odezwał się dziwnie ucieszony.

- Lily! Co tam u ciebie?  

- Eee, w porządku. Co się stało, że jesteś taki… radosny? – spytała, ściągając brwi.

- Od razu coś się stało. – Wywrócił oczami. – Po prostu - zatrzymał się gwałtownie i delikatnie złapał Lily za ramie – potrzebuję pomocy.

- Pomocy? W czym? Wpakowałeś się w jakieś kłopoty?

- Tak…nie, tak, nie! UH, to znaczy nie wiem! – zawołał, prostując się jak struna. – Chodzi o to, że spodobała mi się pewna dziewczyna i… czy to oznacza, że wpakowałem się w kłopoty?

- Możliwe. -  Wzruszyła ramionami. – Więc, co z tą dziewczyną? Nie wiesz, jak zagadać i chcesz, żebym pomogła?

- Już do niej zagadałem. Nazywa się Paige Carey. Problem tkwi w tym, że ona nie chce się chyba ze mną umówić – wymamrotał, pocierając czoło.

- A może to ty jesteś problemem? – zasugerowała delikatnie, przygryzając wargę.

- Że co?!

- To była tylko taka luźna sugestia, nie denerwuj się. Po prostu, nie rozumiesz tego, że ona nie jest tobą zainteresowana?

- Ale ja chcę się z nią umówić! – warknął. – Poza tym, ona była mną bardzo zainteresowana, jestem o tym przekonany. Po prostu, gra niedostępną. – Wsadził dłonie do kieszeni.

- Jak dziecko – mruknęła pod nosem. – No dobrze, w takim razie bądź bardziej kreatywny, zaskakujący.

               On już jednak nie słuchał tylko wpatrywał się w jakiś obiekt ponad jej ramieniem. Na jego ustach zagościł szeroki uśmiech, a szare oczy zabłyszczały.

- Dobra, dobra, dzięki, Lily. Ona tu idzie – powiedział i wyminął ją. – Powell cię szukała – rzucił jeszcze na odchodne.

               Evans westchnęła głęboko, obrzucając ciekawskim spojrzeniem sympatię Gryfona. Rozpoznała w niej dziewczynę, którą jakiś czas temu spotkała w bibliotece. Zachichotała pod nosem, wspominając moment, kiedy Syriusz leżał u stóp Krukonki i nieskutecznie próbował ją poderwać. Z uśmiechem błąkającym się na ustach, odwróciła się na pięcie i odeszła na poszukiwanie Elizabeth.

               Paige stała do niego bokiem, nerwowo czytając list. Szedł powoli, ciesząc oczy jej widokiem. Brązowe włosy miała związane w ciasnego i wysokiego kucyka, prawa dłoń zaciskała się na pasku torby, a w lewej dzierżyła pergamin, po którym szybko przesuwały się szare oczy. W tym momencie wydała mu się dziwnie odległa, lecz szybko odgonił te uczucie i skupił się na tym, jak po raz kolejny nie zrobić z siebie kompletnego idioty. Ściągnął brwi, interpretując słowa Evans. Mówiła, żeby był kreatywny i zaskakujący. Może przeprowadzi z nią normalną rozmowę? To z pewnością będzie dużym zaskoczeniem. Ewentualnie, jeśli to nie wypali, mogę przerzucić ją sobie przez ramię i zabrać do Pokoju Życzeń, pomyślał.

               Zatrzymał się trzy stopy przed nią, jednak dziewczyna była zbyt zaabsorbowana listem i go nie zauważyła. Odczekał sekundę, po czym odchrząknął.  Brunetka poderwała głowę i schowała pergamin do torby, przyjmując uroczy wyraz twarzy. Syriusz zignorował cień, jaki przeszedł przez jej oblicze.

- Cześć, Paige. Mam do ciebie pewne pytanie – zaczął zupełnie swobodnie.

- Witaj, Syriuszu. – Kiwnęła głową energicznie. – O co chodzi? – zainteresowała się.

               Blacka ponownie ogarnęło dziwne wrażenie, że w zachowaniu dziewczyny coś subtelnie się zmieniło. Nie potrafił jednak powiedzieć, co, dlatego prędko o tym zapomniał.

- Pamiętasz o mojej ofercie spaceru? – spytał, unosząc brwi.

               Dziewczyna milczała, uważnie przypatrując się twarzy Syriusza. Chłopak poczuł się nieswojo pod ostrzałem jej spojrzenia, jednak z całej siły postarał się, aby jego szeroki uśmiech nie zbladł. W ciągu tych kilku sekund, które wydawały się ciągnąć w nieskończoność, Black miał okazję lepiej przyjrzeć się swojemu obiektowi zainteresowania. Powoli przesuwał oczami po jej delikatnych rysach twarzy, małym nosie i brzoskwiniowych ustach z szerszą wargą górną. Łapa pomyślał, że z bliska była jeszcze ładniejsza, o ile to było możliwe. Przechylił delikatnie głowę w prawo, zastanawiając się, kiedy odległość pomiędzy nimi diametralnie zmniejszyła się. Brunetka była niższa od niego o głowę, więc musiała zadrzeć podbródek, aby móc spojrzeć mu w oczy.

- Może i pamiętam – mruknęła, uśmiechając się tajemniczo.

               Syriusz przełknął ślinę, czując jak potężna fala gorąca wynikającego ze zdenerwowania uderza o jego ciało. Zdumiał się, ponieważ po raz pierwszy w życiu poczuł się lekko onieśmielony w towarzystwie dziewczyny. Spróbował jednak to ukryć, pochylając się nad dziewczyną i stykając z jej nosem swój. Krukonka postawiła dwa kroki w tył. 

- Więc, dzisiaj o osiemnastej w Sali Wyjściowej? – zaproponował.

               Wykrzywiła usta w uśmiechu, pokazując równe zęby.

- Zgoda – powiedziała po kilku sekundach, po czym wyminęła go i odeszła.

               Syriusz, nie wierząc we własne szczęście, odwrócił się i intensywnie wpatrywał się w smukłe plecy dziewczyny, która w pewnym momencie obejrzała się przez ramię i posłała mu niesamowicie szeroki uśmiech. To jeszcze bardziej utwierdziło go w tym, że prawdopodobnie śnił.

                                                                                         *

               James z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej się denerwował. Nie rozumiał, co działo się z jego przyjaciółmi. Każdy gdzieś znikał i naprawdę zapomniał już, kiedy ostatnio rozmawiali w takim pełnym gronie. Najpierw zaczęło się od Petera, który w dodatku od czasu do czasu dziwnie się zachowywał. Huncwoci jednak stwierdzili, że Pettigrew znalazł sobie po prostu dziewczynę, o której z jakiegoś nieznanego powodu nie chce im powiedzieć. Z Remusem i Elizabeth cały czas się mijał, a Lily po ich rozmowie wszędzie latała, gadając niemal z każdym, aby sobie cokolwiek przypomnieć… i nieźle jej to szło. Uśmiechnął się na myśl o rudowłosej. Miał dość szukania Syriusza, który godzinę temu zapadł się pod ziemię, i zaczął wracać do pokoju wspólnego Gryfonów. Żałował, że w tym tygodniu pieczę nad Mapą Huncwotów sprawował Black.

               Potter zwolnił kroku i zmarszczył czoło. Od trzech dni miał dziwne wrażenie, że ktoś go cały czas obserwuje, lecz kiedy tylko odwracał się – nie było nawet cienia obserwatora. Zirytowany, po raz kolejny spojrzał do tyłu i uważnym wzrokiem przeleciał po korytarzu, ale, tak jak się spodziewał, nie było nikogo. Prychnął i w tym samym momencie z kimś się zderzył. Jęknął, czując jak krawędź twardej okładki książki wbija mu się w klatkę piersiową.

- Chodzić nie umiesz, Potter? – sarknął znajomy głos.

               James potrząsnął głową i ze złością spojrzał na Severusa Snape’a, który z zaciśniętymi ustami wkładał do książki jakieś papiery.  

- Gdzie twoi kumple Śmierciożercy, Snape? – spytał niby od niechcenia Gryfon, poprawiając okulary.

               Severus, choć starał się trzymać nerwy na wodzy, nie potrafił nie rzucić Potterowi morderczego spojrzenia. Zacisnął długie, kościste palce na woluminie i zmrużył oczy.

- A twoi? Kto by pomyślał, że Potter cokolwiek wydusi z siebie bez wsparcia swoich plugawych przyjaciół – niemal wypluł te słowa. – A może w końcu zrozumieli, z kim się zadają? Mam wrażenie, że Lily…

- Zamknij się, Snape! Nie masz prawa czegokolwiek o niej mówić po tym, co zrobiłeś jej w piątej klasie i co zamierzałeś zrobić po jej utracie pamięci – powiedział lodowatym tonem. – Masz się od niej odczepić i nie mieszać jej w głowie, rozumiesz? – Jego szczękę, co chwila łapał skurcz.

               Mięśnie Ślizgona napięły się, zaczęło go palić od wściekłości, jaka ogarnęła jego ciało. Atmosfera pomiędzy nimi stała się nie do zniesienia.

- A kim ty jesteś, żeby to mówić? – syknął Severus przez zaciśnięte zęby.

- Jestem jej PRZYJACIELEM, Snape. Przyjacielem, który nie zamierza mieszać jej w głowie dla własnych korzyści. Coś ty sobie myślał, chcąc to zrobić, co? Pomyślałeś może o jej uczuciach, o tym jak może cierpieć? – Choć ciężko dyszał, czuł, jak powoli się uspokaja, co było dość dziwne, zważywszy na sytuację.

- A może tu nie chodzi o nią tylko o ciebie? Zabolało, kiedy pamiętała mnie, a nie ciebie?

               Ślizgon uśmiechnął się tryumfalnie, widząc minę Jamesa. Wiedział, że trafił w czuły punkt. Potter wpatrywał się zimnym wzrokiem w Snape’a, milcząc przez dłuższą chwilę. Starał się nie pokazywać, że Severus miał rację. Bo to prawda, że mocno uderzyło go to, że Lily po przebudzeniu chciała widzieć Ślizgona, a nie jego, swojego chłopaka. Właściwie, czuł ogromne cierpienie, które zżerało go od środka.

- Ale koniec końców, to do mnie przyszła z płaczem, prosząc o pomoc – powiedział już spokojniej James. Zmarszczył czoło, zastanawiając się nad czymś, po czym dodał: - Wiesz co? Rób, co chcesz, jeśli chcesz to z nią rozmawiaj, bo wiem, że tego zabronić ci nie mogę, ale jeśli Lily będzie przez ciebie płakała, Merlin mi świadkiem, że nie będzie obchodziło mnie to, na ile trafię do Azkabanu za morderstwo.

               Gryfon, nie czekając na odpowiedź, jaka padnie z ust Ślizgona, wyminął go z kamienną miną i odszedł, wciskając dłonie do kieszeni. Severus nawet się za nim nie obejrzał, z niechęcią trawiąc słowa Pottera. W tej chwili nienawidził go jeszcze bardziej za to, że Lily znowu mu zaufała.

               Po kilku minutach odetchnął głęboko, dochodząc do wniosku, że koniecznie musi porozmawiać z rudowłosą i wyjaśnić z nią kilka spraw. Dla spokoju jego duszy, umysłu i serca. Pragnął już tylko jednego. Aby mu wybaczyła.

*

               Często, żeby jakieś sprawy stały się jasne, potrzebna była rozmowa. Najlepiej z przyjacielem, który choć może czasem nie potrafił dobrze doradzić, był w stanie, nawet nieświadomie, naprowadzić na drogę rozwiązania jakiegoś problemu. James może i nie miał problemu, ale z pewnością potrzebował porozmawiać ze swoimi kumplami, w pełnym gronie.

               Dlatego ucieszył się, kiedy wszedł do dormitorium i ujrzał Petera grającego z Remusem w czarodziejskie szachy, a także Syriusza, który podśpiewując coś pod nosem, wychodził właśnie z łazienki. Ominął kilka brudnych ciuchów leżących na podłodze i usiadł na parapecie, obok którego grali jego przyjaciele. Nic nie mówiąc, zaczął przypatrywać się ich grze, dostrzegając, że białych, czyli figur Petera było o wiele więcej niż Remusa. Co dla Pottera było zupełnie normalne, zważywszy na to, że Peter był jednym z najlepszych graczy Gryffindoru. Choć w nauce nie wybijał się na wysoki poziom, jeszcze mało kto wygrał z nim partię szachów.

- Królowa na E3 – powiedział po dłuższym zastanowieniu Pettigrew.

- Nie! Ona zaraz… - zaczął spanikowany Lupin, lecz zaciął się, widząc, jak królowa powala skoczka i zwleka go poza szachownicę – zniszczy mojego skoczka – skończył, wypuszczając powietrze i wydymając usta.

- Spokojnie, Lunatyku, przecież nie musisz być we wszystkim najlepszy – rzekł rozbawiony Syriusz, siadając obok Glizdogona, którego poklepał po ramieniu. – Dobra robota, stary.

- Dzięki. – Uśmiechnął się szeroko, dumny.

                Pettigrew, czekając na ruch Remusa, poczuł nieprzyjemne ukłucie w okolicy żołądka. Czemu oni tak nagle zaczęli go zauważać? A może zawsze zwracali na niego uwagę? Nie, pomyślał, prawdopodobnie oszukując samego siebie. Pustym wzrokiem wpatrzył się w hetmana, głośno przełknął ślinę. Miał wrażenie, że ogłuchł, ponieważ nie słyszał nawet Syriusza, który kilka sekund wcześniej zaczął coś wygwizdywać. Starał się odpędzić wyrzuty sumienia, które zżerały go. Tłumaczył sobie, że nie ma już odwrotu, że nie może nikomu powiedzieć, bo będzie po nim. I w tej chwili poczuł się naprawdę samotny, sam pośród tego wszystkiego. Nie mógł się nikomu poradzić ani zwierzyć.

- Wieża na D4 – odparł Remus i uśmiechnął się blado, kiedy jego figura zbiła gońca Petera.

               Glizdogon potrząsnął głową. Koniec z tym, przeszło mu przez myśl, nie ma już odwrotu.

- Skoczek na D3 – powiedział bez zastanowienia, pustym wzrokiem, patrząc się, jak goniec Lupina zostaje zbity.

- No dobra, Łapo. Mów, co się stało, bo widzę, że zaraz wybuchniesz z radości – mruknął Potter, wywracając oczami. I miał rację, ponieważ ledwo skończył mówić, Syriusz z szerokim uśmiechem zaczął nawijać.

- W końcu dzisiaj udało mi się zaprosić Paige na spacer! Przez chwilę byłem nawet pewny, że znowu odejdzie, zostawiając mnie bez słowa, ale potem omal mnie nie pocałowała! Widzicie, mówiłem wam, że na mnie leci. – Spojrzał na nich z satysfakcją.

- A kto to jest ta Paige? – zdziwił się Remus, drapiąc się po brodzie. – Bo kojarzę, że coś wczoraj mówiłeś, ale zdaje się, że wtedy akurat czytałem i jedyne słowo, jakie zapamiętałem, to odeszła. – Uśmiechnął się złośliwie, widząc oburzenie przyjaciela.

- To pierwsza dziewczyna, której Syriusz zaszczytnie padł do stóp – zaśmiał się Potter.

- Co? Skąd to wiesz? – zdziwił się Łapa, na co James wzruszył ramionami.

- Lily się wygadała.

               Syriusz wzniósł oczy ku górze, mrucząc coś o tym, że rudzielcom nie można ufać. Następnie wstał i podszedł do swojej szafki, aby po chwili zacząć grzebać w szufladzie. Kiedy znalazł paczkę miętowych ropuch, wydał z siebie coś, co miało zapewne być okrzykiem triumfu i powrócił na swoje miejsce, akurat w momencie, kiedy Remusowi udało się zbić gońca Petera.

- A propos Lily, jak się mają twoje kontakty z nią? – zagadał Remus, spoglądając z ciekawością na Pottera. 

- Właściwie, zaczynamy tak jakby od początku… no wiesz, teraz się przyjaźnimy. Wolę się nie spieszyć, bo wiecie, jaka czasem potrafi być Lily, nawet, kiedy nie pamięta znacznej części swojego życia, potrafi wybuchnąć w najmniej oczekiwanym momencie. I chyba za to tak bardzo ją kocham. – Uśmiechnął się do siebie, a orzechowe oczy zabłyszczały radośnie.

- Merlinie, zaraz puszczę pawia – zażartował Syriusz, przez co James trzepnął go przez głowę.

- Już nie powiem, kto ostatnio się zaczerwienił, kiedy zobaczył pewną Krukonkę – zwrócił się do niego Remus. – A kiedy na ciebie spojrzała, wyglądałeś jak James, kiedy Lily dobrowolnie go pocałowała w policzek – roześmiał się, łapiąc za brzuch.

- Potwierdzam – wymamrotał Peter, skupiając się na szachach.

- Nie rozumiem, dlaczego przyjaźnię się z takimi idiotami. – Westchnął Łapa.

               James puścił mu oczko i wziął jedną miętową ropuchę z opakowania. Pokazowo podrzucił ją do góry i otworzył buzię, a ona idealnie mu wpadła. Oparł się plecami o przyjemnie zimną ścianę i spojrzał przez okno na Bijącą Wierzbę. Ponad trzy miesiące temu myślał, że skoro udało mu się zdobyć Lily, nie będzie już żadnych problemów, przeszkód. Jakże się mylił. Miał wrażenie, że pojawiło się jeszcze więcej komplikacji, włączając w to wzrastającego w siłę Lorda Voldemorta. Jeszcze rok temu nikt nie przewidział tego, że jeden fanatyk stanie się groźny i tak szybko znajdzie popleczników. Od pewnego czasu nie opuszczały go obawy o przyszłość, i to nie tylko swoją, ale także przyjaciół, rodziny i ukochanej dziewczyny, która na domiar złego pochodziła z rodziny mugoli.

               Nie, on nie miał nic przeciwko temu, bo według niego takie granice związane z więzami krwi nie istniały, lecz niektórzy byli innego zdania. Cholernie bał się, że kiedy pewnego razu nie będzie go przy Lily, ktoś może ją skrzywdzić. Nie wyobrażał sobie tego, że dopiero co ją odzyskał, a po raz drugi miałby ją stracić. Na samą myśl, żołądek nieprzyjemnie mu się kurczył.

               Ściągnął brwi, widząc na niebie zbliżającą się jasnobrązową plamkę. Po dwóch minutach rozpoznał w niej sowę rodziców, Corinne. Otworzył okno i odsunął się, aby płomykówka mogła swobodnie wlecieć. Ptak usiadł na jego kolanie i dziobnął go przyjacielsko w dłoń, którą chłopak wyciągnął po list. Odetchnął głęboko i otworzył kopertę. Kiedy powierzchownie przeleciał wzrokiem po treści, szybko stwierdził, że to kolejny zaszyfrowany list z wiadomościami o Lordzie Voldemorcie i powstającym Zakonie Feniksa.

               James był niesamowicie wdzięczny rodzicom za to, że zdecydowali się obdarzyć jedynego syna tak wielkim zaufaniem i wysyłać mu wszelkie informacje na bieżąco. Jedynym warunkiem było to, że jak na razie musiał to zachować dla siebie. Czytając list, w pełnym skupieniu ze zmarszczonym czołem, nie mógł dostrzec nagłego ożywania Petera, który co chwila rzucał mu ukradkowe spojrzenia. 

               - Szach-mat! – zawołał tryumfująco Glizdogon. 

_________

O rany, ale teraz dałam czadu, rozdział po prawie miesiącu... pobiłam samą siebie ;p. I jeszcze ile mam zaległości - obiecuję, że już się za nie zabieram! 

Co do rozdziału, sama nie wiem, co o nim myśleć. I w dodatku nie jestem pewna, czy scena James-Severusa wyszła mi tak jak powinna, bo mam wrażenie, że czegoś mi tam brakuje. Więc rozdział przejrzę jeszcze jutro, bo dzisiaj nie mam do niego głowy :).

Oh, no i mam taką drobną informację. Otóż, wpadłam na genialny pomysł ciągnięcia tej historii jeszcze po Hogwarcie. Za bardzo się chyba przywiązałam, żeby to kończyć. Poza tym, mam już koncepcję, więc pomyślałam sobie: Czemu nie? :D