7. Decyzje

                                                    The Fray - Never Say Never

               Głęboko oddychając, patrzyła na plecy Jamesa, który prowadził ją gdzieś przez siódme piętro. Choć była trochę zniecierpliwiona, w duchu cieszyła się z tego długiego spaceru po Hogwarcie. Dzięki temu mogła się uspokoić, oczyścić umysł, co jej się nie bardzo udało, i przemyśleć to, co miało miejsce niecałe półgodziny temu. Zacisnęła pięści.

               Powstrzymywała się, aby z całej siły nie przywalić głową w twardą ścianę szkoły. Czuła się okropnie a wyrzuty sumienia ją jeszcze bardziej przybijały. Kilka sekund temu uznała, iż akcję z Severusem mogła rozegrać inaczej. Ta myśl napadła ją tak nagle, że złapała się za brzuch, czując nieprzyjemne ściskanie żołądka. Czemu musimy najpierw robić, a dopiero później myśleć? Stwierdziła, że jeśli przed utratą pamięci także była taka porywcza i wybuchowa, może i dobrze, że zdarzył się tamten wypadek na lekcji eliksirów.

               Jednak z drugiej strony jakaś jej część kazała zapomnieć o Snapie, uparcie twierdząc, że dobrze zrobiła. To ją bardzo dezorientowało, dlatego też zamierzała poradzić się kogoś innego, aby w końcu rozjaśnić nieco pewne rzeczy. Chciała już skończyć stąpanie po kruchym lodzie i stanąć na twardym gruncie. Miała dość wiecznego zastanawiania się, czy robi dobrze pozostając z daną osobą. Pragnęła komuś bezgranicznie zaufać i otrzymać jasny dowód na to, że nie była sama wśród tego wszystkiego. Czy James był w stanie to zrobić?

- W porządku, Lily? – spytał chłopak, zatrzymując się nagle i przyglądając jej się uważnie.

               Rzuciła mu wymowne spojrzenie.

- No tak, głupie pytanie. – Westchnął.

             Rudowłosa rozejrzała się po pustym korytarzu i uniosła zdziwiona brwi, kiedy zobaczyła, jak Potter chodzi w tę i z powrotem pod ścianą.

- To chyba ja powinnam zadać ci te pytanie – mruknęła. – Co ty wyp… Oh! – Cofnęła się, widząc drzwi, które pojawiły się znikąd.

- Panie przodem. – James z lekkim uśmiechem, szarmancko otworzył Evans drzwi i zaprosił ją gestem dłoni.

               Gryfonka przez chwilę walczyła ze sobą, jednak ciekawość jak zwykle zwyciężyła. Skorzystała z zaproszenia Jamesa. Powoli przekroczyła próg i znalazła się w bardzo znanym jej miejscu. Pomimo drobnych zmian, jakie tu zaszły – wszędzie rozpoznałaby swój pokój. Pomarańczowe ściany, szara wykładzina, niedomknięta szafa, z której wylatywały najróżniejsze rzeczy za każdym razem, kiedy się ją otworzyło. Nieco rozklekotane biurko, zawalone tysiącem poruszających się zdjęć i kilkoma zwykłymi. Przedstawiały one ją z rodzicami w czasie świąt. Na schludnie zaścielonym łóżku spoczywał jej niewielki miś z oderwanym uchem. Nie mogła sobie jednak przypomnieć, dlaczego teraz tak wyglądał. Domyśliła się, że miało to miejsce już po przyjeździe do Hogwartu. Wzięła go delikatnie i pytająco spojrzała na Jamesa. Okularnik poczochrał sobie włosy, a na jego twarzy pojawiło się ledwo widoczne zmieszanie.

- O to się mnie nie pytaj, bo nie wiem – skłamał, wzruszając ramionami.

               Łatwiej było mu ją oszukać, niż powiedzieć, że Syriusz pod postacią psa niechcący pożarł ucho jej ulubionego misia. Nie dość, że to było dziwne, to w dodatku Evans nie wiedziała o tym, że byli animagami. Chciał jej to powiedzieć w dniu, kiedy miał miejsce wypadek na eliksirach.

- No dobra – specjalnie przeciągnęła sylaby, przyglądając mu się uważnie. Nie drążyła jednak tematu, na co chłopak nieznacznie odetchnął.

               Odłożyła misia i poszła lepiej przyjrzeć się zdjęciom. Z kolei James, nic nie mówiąc, rzucił się na łóżko Lily, które pod jego ciężarem zaskrzypiało cicho i ugięło się. Chłopak zachowywał się tak jakby był u siebie. Choć Evansówna miała ochotę powiedzieć coś uszczypliwego, powstrzymała się i ponownie skupiła swoją uwagę na zdjęciach. Każde było inne, niesamowite, mające odmienną historię od pozostałych. Rudowłosa wyciągnęła rękę po fotografię stojącą najbliżej. Przedstawiała ją i Pottera. Na zdjęciu Lily właśnie siadała na miotłę. Wyglądała tak jakby chciała coś udowodnić. Po chwili wzbiła się w powietrze i zniknęła, aby za moment spaść prosto na okularnika. Evansówna mimowolnie roześmiała się, a następnie odwróciła się w stronę Jamesa i pokazała mu fotografię.

- Kiedy to było?

- Ostatniego dnia wakacji, w moim domu – odpowiedział, podpierając głowę na dłoni. – Chciałaś mi udowodnić, że potrafisz wszystko. Prawie ci się udało, na tym zdjęciu widać to idealnie. – Pokazał jej język.

               Zignorowała ostatnie słowa chłopaka, po czym odłożyła zdjęcie na miejsce. Pobieżnie przyjrzała się każdemu z kolejna. Czemu w dalszym ciągu niczego nie pamiętała? Pielęgniarka powiedziała, że zrobi wszystko, co w jej mocy – ale teraz jedynie ją spławiała. Przecież byli czarodziejami, czy nie można było użyć magii? Lily nie pojmowała tego. Co musiało się wydarzyć, aby odzyskała pamięć? Co takiego powinna zrobić?

               Ściągnęła brwi, pochylając się nad biurkiem. A gdzie Severus?, pomyślała.

- James. – Usiadła na łóżku. – Co z Severusem? Miałeś mi chyba coś powiedzieć?

               Czarnowłosy westchnął i leniwie podniósł się do pozycji siedzącej. Poczochrał sobie włosy. Wcześniej nie podejrzewał, że tak trudno będzie mu o tym mówić. Nie miał pojęcia, jak powinien to przedstawić, aby za bardzo nie zasmucić Lily. Nie lubił patrzeć, kiedy w zielonych oczach jego ukochanej pojawiały się łzy, a jej twarz wykrzywiała się w wyrazie głębokiego smutku. Kiedy tylko widział taki obraz, jego żołądek ściskał niewyobrażalny ból. Miał wtedy ogromną ochotę przejęcia od rudowłosej wszystkich negatywnych emocji.

               Wciąż trudno było mu uwierzyć w to, że jego Lily była tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Miał ją na wyciagnięcie ręki, lecz mimo to – nie mógł jej dotknąć. Pomyślał, że to śmieszne, iż dopiero niedawno uświadomił sobie, jak bardzo ją kocha. Dopiero wtedy, kiedy ją stracił.

- James?

- Wybacz, zamyśliłem się. – Potrząsnął głową. – No więc… - westchnął – w piątej klasie, kiedy ja byłem głupim smarkaczem, a ty Prefektem, który nienawidził takich jak ja, miało miejsce pewne zdarzenie.           Dokładniej, stało się to po SUMACH, kiedy wszyscy byli na błoniach. Mnie i Syriuszowi zaczęło się trochę nudzić, a że zauważyliśmy Sma...Snape’a, postanowiliśmy porozmawiać z nim – zaciął się, a na jego twarzy pojawił się wstyd. – Zaczęliśmy się nad nim znęcać – wykrztusił ledwo dosłyszalnie. – I wtedy pojawiałaś się ty. Byłaś nieźle wkurzona, swoją drogą nie dziwię ci się, i kazałaś nam go zostawić. Wówczas zaszantażowałem cię, jednak nie dałaś się jak zwykle. – Westchnął głęboko. – I w tym momencie, Snape nazwał cię… szlamą – ściszył głos.

               Znieruchomiała. Ostatnie słowo wypowiedziane przez Pottera rozbrzmiewało jej w głowie, kiedy myszkowała w poszukiwaniu jego znaczeniu. Z początku nie wydawało jej się to aż takim złym określeniem i zastanawiała się, czemu James był aż taki zirytowany tym, jak nazwał ją jej dawny przyjaciel. Potem jednak dowiedziała się, jak okrutnie potraktował ją Severus. I to tylko dlatego, że chciała mu pomóc. Potarła dłonie o spodnie, kiedy poczuła, jak jej się spociły. A co, jeśli to ona mu coś zrobiła tylko o tym nie pamiętała?

- I nazwał mnie tak tylko dlatego, że chciałam mu pomóc? – spytała. – A może to ja mu coś kiedyś zrobiłam?

- Nie wydaje mi się, bo nigdy mi o czymś podobnym nie wspominałaś. Chyba, że po prostu nie chciałaś o tym gadać, Lily. – Wzruszył ramionami. – A… nic nie powiesz odnośnie mojego zachowania?

               Uniosła zdziwiona brwi.

- A co mam powiedzieć? Byłeś głupi i młody. Poza tym, mam wrażenie, że tego dnia już ci wystarczająco wygarnęłam. – Posłała mu cierpki uśmiech. – James, powiedz mi, co ja mam zrobić? Już się kompletnie pogubiłam w tym wszystkim. Nie wiem, co robić, mówić, żeby nie zranić kogoś bliskiego.

               Objęła się ramionami i zamrugała parokrotnie oczami, aby odgonić napływające łzy. Po raz kolejny w ciągu tych kilku dni, poczuła bolesne ukłucie w brzuchu. Żal niemiłosiernie ją ściskał, jakby chciał ukarać za coś, czego nie pamiętała. Spuściła wzrok na trzęsące się dłonie. Tama puściła. Z jej zielonych oczu popłynęły pierwsze gorzkie łzy. Znaczyły mokrą ścieżkę na jej policzkach, aby po dotarciu do żuchwy, spaść na pościel. Drgnęła, kiedy ciepła, szorstka dłoń Jamesa chwyciła ją za podbródek i delikatnie uniosła głowę.

- Spójrz na mnie, Lily – powiedział miękkim, niemal proszącym tonem.

               Nie mogła zrobić inaczej, jak spełnić jego prośbę. Zacisnęła usta, na jej jasnych rzęsach błyszczały łzy. Na twarzy Jamesa widniał smutek, a z oczu biła niewyobrażalna miłość pomieszana z troską. Pozwoliła, aby otarł blade policzki, nie odsunęła się, kiedy on się zbliżył. W tej chwili pragnęła jego bliskości jak powietrza. Czuła mrowienie każdej komórki. Jej ciało, serce, duch niecierpliwiły się w oczekiwaniu na ciepło, jakie mógł jej dać James. Pociągnęła nosem.

- Powiedz mi, proszę – załkała, trzęsąc się.

               Oczy Pottera zaszkliły się na widok ukochanej w takim stanie. Jeszcze nigdy nie widział jej tak rozpaczającej. Zbliżył swoją twarz ku niej, odgarnął jej rude włosy za uszy. Tak bardzo pragnął pozbawić jej smutku, żałości i problemów.

- Lily, słuchaj – zaczął powoli, patrząc prosto w jej błyszczące od płaczu oczy. – Jestem tutaj, przy tobie i nigdzie nie zamierzam odchodzić. Kocham cię, dlatego postaram się jak najlepiej ci pomóc. Będę twoim światłem, które rozgoni ciemność, jaka nastała. Mam zamiar chronić cię, mała.

- Moim światłem – powtórzyła cicho. – Obiecujesz?

             Przyciągnął ją do siebie i przytulił tak jakby bał się, że zaraz ktoś się pojawi i mu ją odbierze. Oparł podbródek na czubku jej głowy, kiedy ufnie się w niego wtuliła.

- Obiecuję.

*

               Choć po takiej kłótni z Syriuszem jak zwykle powinna być wściekła, czuła jedynie przemożną chęć rozpłakania się. Tak naprawdę nie wiedziała, z jakiego powodu. Może z żalu odnośnie losu bliskiej jej osoby, a może z bezsilności, która podążała za nią jak najstraszliwszy cień? Właściwie, nie wiedziała, czego miała się spodziewać. Przecież mogła się domyślić, że tak będzie, a więź, jaka zaistniała pomiędzy nią a Remusem to tylko wymysł jej za szybko galopującej wyobraźni. Smukłe dłonie zwinęły się w pięści. W przeciwnym razie na pewno by jej powiedział. Na pewno, twardo powtórzyła w myślach.

               Elizabeth szybkim krokiem przemierzała korytarze szkoły, niezauważona mijała uczniów. Co jakiś czas zaciskała powieki, aby nie pozwolić wypłynąć łzom. A może Syriusz miał rację i nie powinna się wtrącać? Po chwili zastanowienia, stanowczo zaprzeczyła głową. Musiała. Za bardzo jej zależało, żeby to tak zostawić. Nie jestem słaba, dam radę! Ta myśl pomagała jej iść dalej i nie upaść na kolana w geście rozpaczy i bezradności. Po przeciśnięciu się przez grupkę czwartoklasistek, dostrzegła wyłaniającego się zza rogu Remusa Lupina, zaczytanego w jakiś notatkach.

               Gwałtownie zatrzymała się i z niepokojem przyjrzała się jego szczupłej i niewysokiej sylwetce, poszarzałej twarzy naznaczonej kilkoma bliznami, a także jasnym włosom, które nie były już gładko uczesane jak rano. Przejechała dłonią po policzku i lekko westchnęła. Wiedziała, że jeśli nie zrobi tego teraz, potem zabraknie jej na to odwagi. Pokonała ostatnie kilka kroków, które ich dzieliły.

               Lupin jakby wyczuł jej obecność, powoli podniósł głowę i zmarszczył czoło, zaskoczony. Po chwili jednak  kąciki ust uniosły się w wesołym uśmiechu. W ciągu tych kilku sekund, kiedy wpatrywała się w jego miodowe oczy, zapomniała, co miała powiedzieć.

- Cześć, Liz – przywitał się, szczególnie akcentując jej imię.

               Odgarnęła kosmyk włosów, który wyswobodził się z jej niechlujnej kitki. Zamiast przywitać się z chłopakiem, zadała pytanie, które od pewnego czasu bardzo ją gnębiło.

- Czy tobie na mnie zależy?

            Remus otworzył szerzej oczy, jego usta rozwarły się. Z oszołomieniem wpatrywał się w dziewczynę, która wyglądała na śmiertelnie poważną. W jego głowie nagle zapanowała pustka, a on dopiero po kilku sekundach otrząsnął się. Zamrugał oczami i nerwowo pomasował się po karku.

- Oczywiście, że tak – powiedział z lekkim wahaniem, ponieważ nie był do końca pewien, co dziewczyna miała na myśli.

- Ale nie jako na przyjaciółce – pokręciła głową – a na dziewczynie. Odpowiedz mi szczerze, Remusie.

          Przełknął ślinę. Nie spodziewał się tego. Skąd mógł wiedzieć, że akurat w tym momencie ona wyskoczy z takim pytaniem? Właściwie, nie chciał wcześniej nawet o tym myśleć, bo za bardzo się bał tego, co mogłoby być pomiędzy nimi. Tak bardzo mu na niej zależało, że nie chciał jej skrzywdzić. Był pewny, że przez to, kim był, może jej coś zrobić. Drgnął, przerażony tą myślą. A co, jeśli powie jej, że mu zależy na niej tylko tak jak na przyjaciółce?

               Bez wątpienia wbiłby nóż w serce nie tylko sobie, ale i jej. Widział to w jej piwnych oczach. Przypominając sobie słowa swoich przyjaciół, stwierdził, że musi być twardy. Zacisnął palce na pergaminie z obowiązkami Prefekta, który otrzymał od McGonagall.

- Na Merlina, tak! – rzekł w końcu, nieznacznie się do niej przybliżając.

               Był pewny, że na jej buzi pojawi się szeroki uśmiech. Dostrzegł jednak tylko jego cień. Wciąż widział w niej smutek i bezradność. Wodziła po jego twarzy zbolałym wzrokiem. Przestraszył się. A co jeśli ona nie czuje tego samego i tylko się wygłupił? Momentalnie z jego twarzy odpłynęła krew.

- W takim razie, dlaczego mi nie powiedziałeś, że jesteś wilkołakiem? – spytała szeptem. W jej oczach pojawiły się łzy.

- Elizabeth… - wydukał.

             Jak się dowiedziała?!, spytał sam siebie, cofając się o dwa kroki. Na pewno żaden z Huncwotów jej tego nie powiedział, bo mu obiecali. Zacisnął usta. Co miał jej odpowiedzieć? Że się bał, iż go nie przyjmą? Że bał się odrzucenia, wyśmiania? Otworzył usta, jednak z jego gardła nie wydobył się żaden dźwięk.

- Do cholery jasnej, odpowiedz mi! – krzyknęła, przybliżając się.

- Bałem się – wyznał w końcu niepewnie, czekając na jej reakcję.

               Odetchnęła głęboko, jej twarz złagodniała. Powoli podniosła rękę i opuszkami palców przejechała po bliznach chłopaka.

- Remusie, jesteś zupełnie niepoważny. Za bardzo mi na tobie zależy, żeby odsunąć się od ciebie z takiego głupiego powodu, rozumiesz?

               Pokiwał głową, wciąż patrząc się na nią z wahaniem. Uśmiechnęła się do niego czule, odwzajemnił gest. Mimo wszystko, poczuł się naprawdę szczęśliwy. Jego wcześniej utracony dobry humor, powrócił. To było niesamowite uczucie, kiedy się wiedziało, że miało się oparcie w osobach, na których najbardziej zależało. Położył swoją szorstką dłoń na jej.

- Dziękuję, Liz. – Posłał jej pełne wdzięczności spojrzenie.

*

               Peter nie był zadowolony z godziny spotkania, ponieważ był święcie przekonany, że środek nocy był bardziej odpowiedni. Nie mógł się jednak z nimi kłócić, bo z pewnością nie skończyłoby się to dla niego dobrze, więc po prostu zacisnął zęby i napomknął spotkanemu Syriuszowi, że idzie do kuchni. Black wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, lecz Pettigrew szybko go minął i zbiegł po schodach. Pomyślał, iż dobrze, że spotkanie ma się odbyć w opuszczonej klasie w lochu. Był pewny, że nikt się nie będzie tam zapuszczał, a więc i nikt nie zobaczy go spiskującego ze Ślizgonami.

               Pierwszy raz szedł na takie spotkanie, więc nieprawdopodobnie się denerwował i pocił. Wsadził dłonie do kieszeni spodni, aby nie było widać, jak się trzęsą. Wciąż nie był pewny, czy dobrze robi, ale nie było już odwrotu. Zresztą, czy on chciał się wycofywać? Kiedy myślał, jaka nagroda go za to czekała, wyrzuty sumienia wyparowywały. Pozostawała tylko duma, bo odważył się na coś takiego.

               Był pewny, że nie będzie tego żałował, a myśl o tym, co go czekało – całkowicie przysłaniała przyjaciół, których w tej chwili uważał za wrogów. Pettigrew nie wątpił w to, że Avery miał rację, co do jego gryfońskich znajomych. On, Glizdogon, był dla nich niczym. W przeciwieństwie do Ślizgonów, oni go potrzebowali, cenili, chcieli go, jako przyjaciela.

               Tak przynajmniej myślał.

               Tylko przelotnie spojrzał na Elizabeth krzyczącą na Remusa. Oni już go nie obchodzili, zaraz wszystko powie Ślizgonom, a potem otrzyma nagrodę. Uśmiechnął się szeroko. Nawet do głowy nie przyszło mu to, że był tchórzem, zdrajcą, ponieważ był przekonany o swoim bohaterstwie.

               W dość szybkim tempie pokonał schody i metry, które dzieliły go od nieużywanej klasy. Płytko oddychając, stanął przed nieco zniszczonymi drzwiami. Tam, za nimi, znajdowała się grupka Ślizgonów, która nie niego czekała.

               Jego nowi przyjaciele.

               Uśmiechnął się jeszcze szerzej o ile to było możliwe i wszedł.

- Pettigrew, jesteś – zwrócił się do niego Avery, unosząc brwi.

- No cóż, Nott, przegrałeś. Mówiłem ci, że przyjdzie – parsknął Mulciber.

               Peter zaczerwienił się lekko, po czym podskoczył przestraszony, kiedy drzwi za nim nagle się zatrzasnęły. Spojrzał przez ramię na Snape’a, który z nieodgadnioną miną wpatrywał się w niego. Glizdogon ściągnął brwi i odszukał wzrokiem Regulusa. Black z ponurą miną opierał się o ścianę, ze skrzyżowanymi na klatce piersiowej rękoma. Gryfonowi nagle zabrakło języka w gębie, a całe jego bohaterstwo gdzieś się ulotniło. Przeklął w myślach.

- Nie bój się, Pettigrew, teraz jesteś wśród swoich – powiedział ponuro Nott, w jego oczach czaiło się jednak coś, co nie spodobało się Peterowi.

               Zacisnął pięści. Weź się w garść, pomyślał.

               Regulus westchnął głęboko i odepchnął się od ściany, po czym podszedł do Petera i zmierzył go uważnym wzrokiem.

- Oby to, co nam powiesz było wartościowe – mruknął Black, z ukosa spoglądając na Severusa.

- Mów wszystko, co wiesz o swoich przyjaciołach, zwłaszcza o Potterze, bo Syriusza już trochę znamy – rozkazał Avery, wymownie patrząc się na Regulusa.

- Więc… - zaczął drżącym głosem. Wiedział, co chciał powiedzieć, ale nie mogło mu to przejść przez gardło, dlatego zdecydował się na coś innego. – Najsłabszym punktem Jamesa jest Lily.

- To już wiemy – warknął Avery.

- Cicho! – rozkazał Snape. – Mów dalej, Pettigrew.

- Rodzice Jamesa są szanowanymi Aurorami i o ile mi wiadomo, mają dobry kontakt z Dumbledorem. James dzięki temu czasem dostaje od nich listy z poufnymi wiadomościami, jednak jeszcze o żadnej nam nie wspomniał – powiedział nieco pewniejszym głosem. Dostrzegł, że ta informacja zainteresowała Ślizgonów.

- Dumbledore coś kombinuje, więc dobrze by było dowiedzieć się na ten temat czegoś – pomyślał na głos Mulciber.

               Peter przełknął ślinę. Czuł, że strach powoli z niego uchodzi, jednak wciąż był spięty, a wyrzuty sumienia napadały go z każdej strony.

- Czy zdołałbyś się dowiedzieć, co jest w tych wiadomościach? – spytał drwiąco Nott.

- Myślę, że tak – odparł natychmiast.

               Avery i Nott parsknęli śmiechem, nie wierząc własnym uszom.

- Jestem w stanie zrobić coś, dzięki czemu uda mi się to – zapewnił, gorliwie kiwając głową.

- A co to niby takiego?

               Pettigrew z niepewną miną rozejrzał się dookoła, przyglądając się twarzom Ślizgonów. Mieli sceptyczne wyrazy twarzy – tylko Snape wyglądał tak jakby wiedział o wiele więcej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.

- Jestem animagiem, zamieniam się w szczura – wyznał, drżąc na całym ciele.

               Zaczerwienił się, kiedy po pomieszczeniu rozniósł się śmiech należący do trójki Ślizgonów. Zamierzał poczekać, aż się uspokoją i wtedy im pokaże. Pokaże, co potrafi on, Peter, a czego nie umieją oni. Wówczas odezwał się Severus.

- Nie widzę tu powodów do śmiechu, bo Pettigrew mówi prawdę. Widziałem raz, jak się przemieniał.

               To zaskoczyło nawet Glizdogona, która nie był w stanie sobie przypomnieć, kiedy Snape mógłby go widzieć. Rzucił Severusowi zdziwione spojrzenie, jednak on patrzył się na swoich kolegów, którzy momentalnie zamilkli. Kiedy wydawało się, że owa cisza będzie trwała wieczność, przemówił Nott, nagle śmiertelnie poważniejąc.

- A zakładając, że to prawda – zwrócił się do Petera – byłbyś w stanie dla nas szpiegować?

               Gryfon ściągnął brwi. Oczywiście, że tak!, krzyczał w podświadomości. Lecz coś go blokowało przed powiedzeniem tego na głos. Potrząsnął głową, aby wyrzucić z niej obraz przyjaciół. Nie potrzebował już ich, a oni jego. Pomyślał o lepszym życiu w sławie i potędze po tej całej akcji. Muszę to zrobić, nic się przecież nie stanie.

- Tak, będę dla was szpiegował – odpowiedział sucho. 

__________

Rozdział z niewielkim poślizgiem, ale jest! :D. Chyba trochę za ckliwy, ale dorzuciłam scenę z Glizdogonem, więc mam nadzieję, że ujdzie. Ogólnie, chyba mi się podoba... no ale czekam na Waszą opinię :).

Poza tym, właśnie jestem w trakcie nadrabiania zaległości na Waszych blogach i  jeśli dobrze pójdzie, a ja się za bardzo nie rozleniwię, to do piątku powinnam się wyrobić ;p.

Oh, no i jeszcze chciałabym Was zaprosić na mojego bloga o Syriuszu: zabojcza-gra.blogspot.com . Tak ostatnio polubiłam tego gościa, że nie mogłam się powstrzymać ;p.