6. Światło prawdy

Grace Potter & The Nocturnals - Stars

      Rudowłosa dziewczyna idąca ramię w ramię z nieco wyższym, lecz przygarbionym chłopakiem, rozglądała się dookoła z subtelnym uśmiechem. Na drzewach już ledwo trzymały się ostatnie różnobarwne liście, a pozostałe radośnie wirowały na wietrze, pływały po wodzie, tworząc powiększające się kręgi albo po prostu zdobiły ziemię, trzeszcząc za każdym razem, kiedy ktoś po nich przechodził. Słońce, co jakiś czas nieśmiało wychylało się zza ołowianych chmur, aby słabymi promieniami musnąć policzki uczniów Hogwartu. Był początek października, a tegoroczna jesień wyglądała wyjątkowo. Niedawno zaczął się także sezon quidditcha, więc już z daleka było widać trenujących zawodników. Zapewne Puchoni przygotowywali się do zbliżającego się meczu z Gryfonami.

      Lily przelotnie spojrzała na Ślizgona, który minął ich uśmiechając się enigmatycznie, jakby posiadł wiedzę, jakiej ona nie znała – i z tego powodu się cieszył. Gryfonka nie miała wątpliwości, iż był to jeden z bliższych kolegów Snape’a. Nie wyglądał on na takiego, z którym powinno się przyjaźnić, dlatego też Evans, odkąd ich razem zobaczyła, zaczęła się zastanawiać, co jej przyjaciel, Sev, robił w takim towarzystwie. Było to tylko jednym spośród miliarda pytań, jakie zamierzała zadać zarówno gryfońskim bliskim znajomym jak i samemu wychowankowi Slytherina, z którym właśnie przemierzała błonie.

      Pomiędzy dwójką siódmoklasistów panowała przyjazna atmosfera, choć dziewczyna miała wrażenie, że była nafaszerowana mrocznymi sekretami skrywanymi przez Severusa. Chłopak poruszał się swobodnie, także nie miał problemu z porozumiewaniem się ze swoją przyjaciółką – na jego poszarzałej twarzy, co jakiś czas pojawiał się blady uśmiech. Tylko wtedy, kiedy Evans coś powiedziała. Więc albo był świetnym aktorem, albo Lily szukała drugiego dna tam, gdzie go nie było.

      Jej uparta natura nie pozwoliła się duszy załamać, więc już po chwili na ustach wykwitł uroczy uśmiech, który jednak nie obejmował oczu. Wyprzedziła nieco Severusa i zaczęła iść tyłem, chcąc widzieć twarz przyjaciela. Chłopak uniósł brwi do góry i zwolnił. Otworzyła buzię z zamiarem powiedzenia czegoś, ale szybko zorientowała się, iż w głowie panowała kompletna pustka a gardło ściskała niewidzialna dłoń jakiegoś wyjątkowo złośliwego ducha. Od tyłu buchnął w nią silny wiatr, rozwiewając jej włosy.

- Poczekaj – mruknął Severus, znacznie przybliżając się do Lily.

     Dziewczyna znieruchomiała i w napięciu czekała na to, co zamierzał zrobić brunet, który właśnie wyciągał ku jej twarzy dłoń. Jego place zetknęły się z jej lekko zarumienionym policzkiem, niespiesznie odgarnął zbłąkane kosmyki za ucho. Drgnęła, czując chropowaty dotyk na skórze. Kiedy spojrzała w jego głębokie czarne oczy dostrzegła coś jeszcze prócz pieczołowicie ukrywanej czułości – coś, czego nie chciałaby zobaczyć.

     Nieskończoną otchłań tajemnic i zła, w jaką wpadł jej przyjaciel. Nie miała pojęcia, dlaczego tak to zinterpretowała. Podświadomość podsyłała jej niezrozumiałe, zamazane obrazy i zlewające się głosy. Czuła, że dobrze zrobiła gwałtownie odskakując od Snape’a. Przez jego twarz przebiegł cień zaskoczenia, jednak szybko przybrał kamienny wyraz.

      Patrząc się na niego, Lily miała wrażenie, że chłopak zaraz wykrztusi przeprosiny, on jednak nic takiego nie powiedział. Zamiast tego wzruszył ramionami i zapytał:

- To o czym chciałaś ze mną pogadać?

- O niczym – zaprzeczyła szybko Evans, opatulając się ciaśniej granatową, nieco za dużą na nią bluzą. Gdyby nie to, że zbytnio przejmowała się rozmową ze Snape’m, zapewne zaczęłaby się zastanawiać, po cholerę kupiła coś, co było dwa razy takie jak ona.

- Jasne. Nie dało się nie zauważyć, że od początku naszego spaceru coś w sobie dusisz. Chcesz mi coś powiedzieć?

      Lily zahuśtała się na piętach, chcąc zyskać kilka sekund zwłoki. W gardle czuła ogromną gulę, która uniemożliwiała jej powiedzenie czegokolwiek. Myśli pędziły jak oszalałe, a ona poszukiwała tylko tej jedynej, złotej – która podpowiedziałaby jej, co ma teraz zrobić… Zmarszczyła czoło.

- Przypomniałam sobie, Severusie. – Westchnęła głęboko. – Wszystko – dodała ciszej. Zacisnęła usta.

      Zapadła cisza, w ciągu, której Evansówna uważnie przypatrywała się twarzy Snape’a. Nie musiała długo czekać, aby zorientować się, iż Severus był mistrzem kłamstwa. Przynajmniej do teraz. Przez jego twarz szybko przebiegł cień mieszaniny smutku i strachu – jednak było to na tyle wolno, aby rudowłosa mogła przyznać sobie rację. Nie miała pojęcia, co było powodem zniknięcia jego maski, lecz w głębi duszy cieszyła się, że w końcu poznała prawdę. Zamrugała parokrotnie powiekami, chcąc powstrzymać napływające gorzkie łzy. Nie chciała teraz płakać, nie przy nim.

- Lily, ja… - zaczął przybitym tonem – naprawdę nie chciałem te… - zaciął się i zmrużył oczy.

- Czego nie chciałeś? – warknęła, zaciskając pięści.

      Wyraz jego twarzy gwałtownie się zmienił. Rysy wyostrzyły się, a brwi niemal spotkały. To, gdzie zaczynała się jedna i druga wyznaczała niewielka granicą, jaką była zmarszczka.

- Ty… wcale sobie niczego nie przypomniałaś! – powiedział oskarżycielsko, wskazując na nią palcem.

- A nawet, jeśli to co? – Podniosła głos, nie panowała nad sobą. – Ufałam ci, rozumiesz?! Byłeś jedyną osobą, której tak naprawdę, bezgranicznie zaufałam! Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi bez tajemnic, a ty… Czemu to zrobiłeś? Czemu tak okrutnie mnie okłamałeś? – Rzuciła mu pełne bólu spojrzenie. – Wiesz, tak naprawdę to ty wbiłeś mi sztylet w plecy, nie oni, tylko ty – dodała nieco ciszej, przygnębionym głosem.

      Severus milczał, ponownie przyodziewając swoją codzienną, brudną maskę, za którą ukrywał uczucia. Znowu wszystko zepsuł, znowu ją stracił – tym razem już był pewny, że definitywnie. Dlaczego był taki głupi, nieuważny? Dlaczego stawał się taki inny w jej towarzystwie? Gdyby był bardziej czujny, a nie latał z Lily za rękę w swojej wyobraźni, zapewne obraz z jego głowy stałby się czymś więcej niż tylko głupią mrzonką.

- Teraz będziesz milczał? Nic nie powiesz? – Pokręciła zrezygnowana głową. – Nieważne. Żegnaj, Severusie – wymamrotała, odwracając się na pięcie i szybkim krokiem, prawie biegiem, odeszła.

Przeklął siarczyście i poszedł w przeciwnym kierunku, w stronę Zakazanego Lasu. Pragnął samotności, chciał to wszystko przemyśleć i zaplanować kolejne dni. Dni bez Lily.

      Rudowłosa obejrzała się przez ramię i przez chwilę wodziła wzrokiem za zdradzieckim przyjacielem, który jeszcze bardziej przygarbiony niż zwykle, kierował się w stronę chatki Hagrida, a raczej w miejsce za domem gajowego. Nie zamierzała go zatrzymywać, to jego sprawa, co robił, gdzie chodził i z kim. Jej rola przyjaciółki już się skończyła – zapewne dużo wcześniej niż myślała. Nie podobało jej się to i z pewnością długo jeszcze się z tym nie pogodzi, jednak musiała dalej żyć.

      Utrata przyjaciela, nawet takiego, który kłamał, była bardzo bolesna. Choć sądzimy, że wszystko będzie dobrze, a my czujemy się wolni, nic tak naprawdę nie jest w porządku, bo utraciliśmy jakąś cząstkę siebie. Tamtej osoby nie ma, to fakt – ale są jeszcze wspomnienia. Lily, co prawda pamiętała tylko niewielki zbiór chwil spędzonych z Severusem przed Hogwartem, ale było jeszcze serce, które pamięta późniejsze czasy. Także nim kierowała się  teraz dziewczyna, podejmując tak trudną decyzję.

      Szorując stopami po ziemi, Lily wlokła się, opatulając się bluzą i wdychając znajomy i uspokajający zapach. Gdzieś w najciemniejszej części mózgu do której nie miała dostępu, była twarz osoby, którą Evans teraz czuła przy sobie.

      Potarła skronie, kiedy poczuła ostry ból głowy. Zacisnęła powieki i schowała twarz w dłoniach, niecierpliwie wyczekując chwili, kiedy cierpienie minie. Jednak nic się takiego nie stało. Zakręciło się jej w głowie od nadmiary wirujących z zawrotna szybkością rozmazanych obrazów. Spod powiek wypłynęła pierwsza łza.

- Co tam masz, Lily? – zapytał zaciekawiony blady, czarnowłosy chłopczyk, przysiadając się do rudej dziewczynki.

- Severusie! – ucieszyła się, po czym prędko przekręciła się, aby mieć jego twarz przed sobą.

      Kąciki jej różowych ust uniosły się ku górze, w oczach o barwie wiosennej trawy energicznie tańczyły radosne ogniki. Oboje mieli po jedenaście lat i siedzieli wśród poruszającej się na wietrze trawy. Gdzieniegdzie wznosiły się potężne drzewa, których intensywnie zielone, różnokształtne liście szeleściły. Gdyby wsłuchać się lepiej, można by było usłyszeć śpiewające ptaki.

- Popatrz – powiedziała Evans, wyciągając ku niemu dłoń, na której znajdowały się dwie, zaplecione z kolorowych wstążeczek bransoletki.

- Co to jest?

- To tak… symbolicznie – odpowiedziała po chwili zastanowienia rudowłosa. – Na znak naszej przyjaźni. Proszę, weź jedną. – I nie czekając na to, co on zrobi albo powie, chwyciła jego prawą dłoń i położyła na niej jedną z bransoletek. – Podoba ci się?

- Eee, tak, bardzo – odpowiedział niepewnie i uśmiechnął się lekko, widząc, jak oczy jej błyszczą z podekscytowania.

- A więc, przysięgamy sobie przyjaźń w szczerości, zaufaniu i wzajemnym wsparciu? – spytała teatralnym głosem Lily, unosząc brwi. Kiedy Severus milczał, wywróciła oczami. – Wystarczy, że powiesz tak lub nie, Sev.

- Tak.

- Czy będzie to przyjaźń dozgonna? – kontynuowała.

- Na zawsze – powiedział poważnie, bez zastanowienia.

      Zamrugała powiekami i przechyliła głowę na bok, po cichu powtarzając jego słowa. Pokiwała twierdząco głową i położyła się na plecach, chcąc poobserwować płynące po błękitnym niebie obłoczki. Severus przez chwilę przyglądał jej się, zaabsorbowany, po czym uczynił to samo. Ciesząc się obecnością tej drugiej osoby, odpoczywali. Pragnęli, aby ta chwila błogości trwała wiecznie.

- Na zawsze – oświadczyła kilka minut później Lily, obiecującym tonem.

*

       Uczniowie, którzy akurat przemierzali korytarz na szóstym piętrze, zaskoczeni odwrócili głowy, słysząc dwa podniesione głosy: męski i żeński. Ich spojrzenia padły na parę Gryfonów, którzy najwyraźniej jeszcze nie zauważyli, że są w centrum uwagi. Oboje zacięcie kłócili się o coś, o czym nie wiedziały obserwujące ich osoby, a przynajmniej wiedzieć nie powinny. Na szczęście, słowa kłócących się były tak bardzo wyrwane z kontekstu, że ktoś z zewnątrz nie potrafiłby się nawet domyślić, o co konkretnie może chodzić.

      Syriusz i Elizabeth – tak samo jak niegdyś Lily i James, są często widywani podczas zaciekłej kłótni. Różniło ich jednak to, że podczas, kiedy rudowłosa nienawidziła Pottera, który z kolei ją kochał, Powell i Black prawdziwie się nie znosili. I nie było tu przysłowiowego od nienawiści do miłości, choć wiele osób uważało inaczej. Zaczęło się to w pierwszej klasie, ale nikt nie pamięta, od jakiego wydarzenia. 

- Nie mieszaj się w to, rozumiesz, Powell? – warknął, doprowadzony do granicy wytrzymałości. Nachylił się nad nią i przez zaciśnięte zęby wysyczał: - Nic nie wiesz i niech tak pozostanie.

- Ale mi też zależy! – sarknęła, oburzona. – A widzę, że ty wiesz, co się dzieje. Czemu to ukrywasz, czy to jest aż takie straszne? – mruknęła ciszej, aby nikt nie usłyszał.

- Nie, ale nic ci nie powiem bez jego zgody – szepnął  Syriusz, po czym wyprostował się i rozejrzał dookoła. – Czego? – Zwrócił się w kierunku gapiów, którzy wywrócili oczami, niezrażeni jego tonem i odeszli.

- I tak się dowiem, nawet bez twojej pomocy – prychnęła i odeszła, wymijając brązowowłosą Krukonkę.

      Black westchnął zirytowany i przeczesał palcami włosy. Nim się odwrócił, z zamiarem udania się do Wieży Gryffindoru, zauważył dziewczynę, która najwyraźniej przypatrywała mu się od dłuższej chwili. Mimo zdenerwowania, uśmiechnął się szeroko, rozpoznając w niej Krukonkę z Biblioteki. Brunetka odwzajemniła gest.

- Widzę, że nie masz najlepszych kontaktów z dziewczynami – zagadnęła, podchodząc do niego bliżej.

- Tylko z tą jedną. Jest wyjątkowo wredną egocentryczką. – Wzruszył ramionami. – Mógłbym poznać twe imię? – spytał z nadzieją tlącą się w szarych oczach.

Wyciągnęła dłoń, którą Black prędko uścisnął.

- Paige – przedstawiła się.

- Piękne imię dla pięknej dziewczyny – odparł szelmowsko Syriusz, niechętnie puszczając jej dłoń. – Jestem Syriusz, zawsze do usług. – Mrugnął do niej zalotnie.

      Parsknęła dźwięcznym śmiechem, który niczym echo odbił się w jego głowie. Przełknął ślinę i uśmiechnął się jeszcze szerzej, chcąc ukryć podenerwowanie. Czemu się denerwował w jej obecności? Jeszcze nigdy mu się to nie zdarzyło. Przejechał językiem po zębach. Było to dla niego dziwnym doświadczeniem, a w dodatku poczuł, jak się poci. Nie podobało mu się to, bo było to typowe zachowanie dla Remusa, kiedy akurat znajdował się w obecności Elizabeth. A on, Syriusz, był po prostu Syriuszem, który nigdy nie stresował się w towarzystwie kobiet – nawet tych najpiękniejszych. Lily zapewne w tej chwili powiedziałaby swoim mądrym głosem, że się zakochał.

- Powiedz mi, ale szczerze, ile już dziewczyn poderwałeś na te teksty?

- Z tobą czy bez ciebie?

- Beze mnie.

- Musiałbym mieć dodatkowe kilka par rąk – odpowiedział po chwili zastanowienia.

- Masz wysokie mniemanie o sobie. – Kąciki jej ust zadrgały.

- Wydaje ci się. Mogę ci przysiąć na te kilka dodatkowych par rąk, że jestem w stu procentach skromnym człowiekiem. – Odchrząknął, kończąc zdanie.

- Lepiej uważaj, na co przysięgasz – powiedziała słodko, wymijając go.

      Odwrócił się. Na jego twarzy malowała się mieszanina zdziwienia i zawiedzenia, ponieważ już odchodziła. Miał ochotę wytargać się za kudły, aby przestać myśleć i zachowywać się w taki sposób. Czuł, że ślepnie, kręci mu się w głowie od tej dziewczyny, która nieświadomie wywarła na nim ogromne wrażenie.

- Co masz na myśli?

- Nic, po prostu zacytowałam moją babkę. Zawsze to powtarza, kiedy ktoś jej coś obiecuje bądź przysięga. – Wywróciła oczami. – Wybacz, Syriuszu, ale muszę już uciekać. – Posłała mu przepraszający uśmiech.

- W porządku - powiedział dziarsko.

      Patrząc się za odchodzącą dziewczyną, walczył ze swoimi myślami. Wraz z jej kolejnym krokiem, jego szanse zapewne malały. A jeśli ona ma chłopaka?, przeszło mu przez myśl. Przejechał dłonią po włosach, rozglądając się dookoła jakby w poszukiwaniu odpowiedzi. Świat zdawał się zwolnić, a on słyszał tylko bicie swojego serca. Po chwili jednak przypomniał sobie, kim był.

- Paige! – zawołał, nim zdążyła zniknąć mu z oczu. Dziewczyna odwróciła się, zaskoczona. – Czy w wolnej chwili miałabyś ochotę na spacer? Ze mną?

*

      James pożegnał się z Remusem, który został wezwany do opiekunki Gryffindoru. Zapewne chodziło o obowiązki Prefekta. Spojrzał na zegarek, po czym zaczął się zastanawiać, gdzie podziali się jego wszyscy przyjaciele. Peter jak zwykle był w kuchni, Elizabeth być może z Lily, a Syriusz… co do niego, nie był pewny. Wsadził dłonie do kieszeni i niemal automatycznie posyłał uśmiechy do znajomych uczniów. Miał wielką nadzieję po drodze do Wieży Gryffindoru spotkać Evans. Ostatnio rudowłosa dużo czasu spędzała w towarzystwie Snape’a, więc Potter nie miał wielu szans porozmawiania z nią. Nie czuł się z tym najlepiej, ponieważ Lily była mu bardzo bliska i, bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia samolubnie przyznał, że chciałby mieć ją tylko i wyłącznie dla siebie. Dusza niemal rwała się do tego, aby pochwycić rudą w ramiona i już nigdy nie wypuścić, nie pozwolić, aby ktokolwiek się do niej zbliżył. Rozum jednak wiedział, że to było praktycznie niemożliwe.

      Choć nie chciał się przed przyjaciółmi przyznać, strasznie bał się o to, co będzie z nim i Lily. Rozumiał, że po tym, co się stało Evans musiała pomyśleć, zdecydować – potrzebowała chwili wytchnienia. Lecz to go nie uspokajało. Miał wrażenie, że za chwilę pojawi się jakaś nowa przeszkoda, która wystawi ich na kolejną próbę.

      Z zamyślenia wyrwała go znajoma sylwetka idąca kilka metrów przed nim. Wszędzie poznałby rude włosy, które niegdyś przed kominkiem w pokoju wspólnym Gryfonów zaplatał w liczne warkoczyki, trzymając sympatię w ramionach. Pomyślał, że mimo wszystko szczęście się dzisiaj do niego uśmiechnęło.

- Lily! – zawołał, po czym podbiegł do dziewczyny i odruchowo położył dłoń na jej ramieniu.

      Gryfonka odwróciła się do niego, cała blada. Ściągnął brwi. Evans obejmowała się ramionami, wargi drżały, a z oczu płynęły łzy. Widząc ją w takim stanie, żołądek ścisnął mu się z żalu i strachu o to, co mogło jej się stać. Rozłożył szeroko ręce, a dziewczyna jakby wiedząc, co ma zrobić, mocno się w niego wtuliła. Okularnik objął ją i oparł podbródek na jej głowie. Czuł, jak jego ukochana trzęsie się z nadmiaru emocji. Choć korciło go, aby zadać jej kilka pytań, powstrzymał się. Wiedział, że nie był to najlepszy moment i lepiej było poczekać, aż Lily się uspokoi.

      W jego sercu zatliła się iskierka nadziei. Evans, pomimo zaniku pamięci nie odrzucała go, nie ignorowała. Traktowała go przyjaźnie, choć wcześniej była bardziej zdystansowana. Za każdym razem, kiedy mijali się na korytarzu, dostrzegał w jej zielonych oczach nieufność. Ciężko mu było znieść myśli, że dziewczyna, której jeszcze niedawno wyznawał miłość, teraz patrzyła się na niego w taki sposób. Wówczas nieprzyjemne zimno ogarniało jego ciało, kumulując się w sercu.

      To było wtedy. W tej chwili czuł jedynie ciepło Lily, przyspieszone bicie jej serca i łzy na swojej koszulce. Jej palce mocno zacisnęły się na materiale ubrania, druga dłoń spoczywała nieco wyżej, dotykając jego szyi. Pogładził ją z czułością po plecach.

Przechodzący uczniowie oglądali się, zaciekawieni. Jednak szybko odganiał ich piorunujący wzrok Jamesa. Każdy wiedział, że jeśli chodziło o rudowłosą, z Potterem nie było żartów – a więc, nikt się nie wtrącał.

Rozluźnił uścisk, kiedy poczuł, jak dziewczyna się delikatnie odsuwa. Migdałowe oczy były spuchnięte od łez, a na mokrych policzkach rozmazał się tusz. Oddychała szybko, nierównomiernie. Jej zielone tęczówki wodziły po jego twarzy.

- Nie mam przy sobie chusteczki, ale moja koszulka bez problemu powinna sprawdzić się w tej roli – odezwał się, siląc się na opanowany ton.

      Kątem oka zerknęła na jego czerwoną bluzkę.

- Nie chcę ci jej pobrudzić – mruknęła cichym, drżącym głosem.

      Westchnął ciężko. Obiema dłońmi ujął jej głowę, po czym kciukami otarł jej mokre policzki. Resztki tuszu pozostały na opuszkach jego smukłych palców. Odniósł wrażenie, że się spięła. Na jej twarzy pojawił się cień zmieszania, może zdenerwowania. Domyślał się, że czuła się nieswojo, kiedy on był tak blisko niej. Niechętnie puścił ją, wykrzywiając twarz w grymasie. Lily odsunęła się i ponownie objęła się ramionami. James poczochrał sobie włosy, odruchowo rozglądając się na boki.

- Co się stało, Lily? – spytał po chwili z troską.

- Nic – odparła lakonicznie, pociągając nosem.

- Jasne – parsknął. – Pewno bez powodu płakałaś. W końcu każdy tak robi, prawda? Lily, proszę. Mnie nie oszukasz.

- Domyślam się – wymamrotała. Przygryzła wargę. – Pożegnałam się z Severusem.

      Zapadła cisza, w ciągu której James trawił słowa Evans. Wiedział, że to nie mogło być zwyczajne pożegnanie, bo inaczej Lily by nie płakała. Teraz pozostawało tylko pytanie: Dlaczego się z nim pożegnała? Przecież wyglądało na to, że pomiędzy nimi było dobrze i nic nie wskazywało na to, aby zaraz mieli zamiar się pokłócić. Czyżby Lily sobie coś przypomniała? Miał cichą nadzieję, że tak. Ponieważ, jeśli to Snape jej coś zrobił – Potter nie potrafiłby się powstrzymać, żeby mu czegoś nie zrobić. A nie chciał znowu zawieść Lily. Już wystarczająco dużo razy to zrobił.

- Przypomniałaś sobie coś?

- Przypomniałam sobie, jak jako mała dziewczynka, chyba jedenastoletnia, zawarłam przyjaźń z Severusem – odpowiedziała. Po chwili zamyślenia, dodała: - Przypomniałam sobie jeszcze rozmowę z tobą. Byliśmy wtedy młodsi niż teraz. Pytałeś się mnie, dlaczego się do ciebie nie odzywam. Strasznie dużo gadałeś i ogólnie… zdenerwowałeś mnie. – Zmarszczyła czoło. Mimo wszystko, na twarzy Pottera pojawił się blady uśmiech. – Potem zobaczyłam Elizabeth z jakimiś Ślizgonami. Pobiegliśmy tam i ty zacząłeś się kłócić z jednym z nich, a potem przyszła McGonagall.

- Taa, pamiętam to. Obraziłaś się na mnie, bo razem z Syriuszem nazywaliśmy cię marchewką. Właściwie, do czwartej klasy cały czas ci dokuczaliśmy. – Wzruszył ramionami, posyłając jej przepraszające spojrzenie. – Dopiero w piątej klasie doszedłem do wniosku, że fajnie byłoby się z tobą umówić. Ty jednak byłaś nieco innego zdania…

      Lily przygryzła policzki od środka. Kąciki jej ust lekko drgnęły ku górze.

- James – zaczęła powoli – powiedz mi… coś o Severusie. Bo mam nieodparte wrażenie, że czegoś nie wiem.

      Przyjrzał jej się uważnie. Czy był odpowiednią osobą do przekazania jej tego? A może lepiej, żeby zrobiła to Elizabeth. Poprawił okulary.

- No cóż, jest tak jedna rzecz. Właściwie sytuacja z piątek klasy – powiedział niepewnie i nim Lily zdążyła choćby otworzyć buzię, dodał nieco żartobliwym tonem: - Wiesz, że masz na sobie moją bluzę?

      Na policzkach Lily zakwitły blade rumieńce. Pottera zdziwiło to, ponieważ nie często widzi się zmieszaną bądź zawstydzoną Lily, z czerwonymi licami. Uśmiechnął się ciepło.

- Eee, wybacz. Nie wiedziałam, że jest twoja. Już ci oddaję. – Zaczęła rozsuwać bluzę, jednak Potter prędko położył dłoń na jej i pokręcił głową.

- Podczas wakacji bardzo ci się spodobała, więc pozwoliłem ci ją zatrzymać. Zresztą, i tak już z niej trochę wyrosłem – poruszył ramionami – bo kupiłem ją w piątej klasie.

- No dobrze. – Z powrotem zasunęła bluzę. – Chwila. – Powiedział nagle, trochę mocniejszym głosem. Spojrzała twardo na Jamesa. – Znowu zmieniłeś temat – rzuciła oskarżycielsko.

- Wcale, że nie… jak to znowu? Kiedy ja ostatnio zmieniłem temat? – zdziwił się, ponieważ po tym, jak Lily utraciła pamięć nie rozmawiali ze sobą dużo. Czy możliwe było, że przypomniała sobie o wiele więcej niż powiedziała?

- Nie wiem, mam wrażenie jakbyś całkiem niedawno zrobił to samo. – Przejechała dłońmi po policzkach, na których już dawno zaschły łzy, po czym splotła ze sobą palce i na kostkach oparła brodę.

- Bardzo możliwe – mruknął, mając w pamięci zdarzenie przed posągiem Jednookiej Wiedźmy. – Mniejsza o to, chciałaś o kimś pogadać…

- Dokładniej, to o Severusie – uzupełniła, wzdychając. – Mówiłeś coś o jakimś zdarzeniu z piątej klasy.

- No tak, ale możemy porozmawiać o tym gdzie indziej? – spytał, wymownie patrząc się na innych uczniów. 

_________________

I miałam rację, że rozdział pojawi się do końca maja :). Mam świadomość, że tekst piosenki, którą dałam na podkład, nie bardzo ma się do rozdziału... właściwie wcale, ale melodia tak mi wpadła w ucho, że po prostu nie mogłam inaczej postąpić. 

No cóż, Lily zakończyła już swoją przyjaźń z Severusem, ale to nie oznacza, że i kończy się z nim wątek. Mam jeszcze coś w zanadrzu, to tak na marginesie. 

Poza tym, nie obrażę się, jeśli ktoś wytknie mi błędy, które na pewno gdzieś tam są. Nie czuję się dzisiaj najlepiej i po prostu chciałam ten rozdział jak najszybciej dodać, więc skrupulatnie nie sprawdzałam.

A teraz zabieram się za nadrabianie zaległości u Was ^^.