5. Wybór

Adele - Skyfall

      Lily prychnęła ostentacyjnie, mijając Jamesa, który z szelmowskim uśmiechem, oparł się o ścianę i powoli przeczesał włosy. Po chwili, kiedy spostrzegł, że rudowłosa nie zwróciła na niego większej uwagi, zirytował się trochę, ale – z wciąż – szerokim uśmiechem zastąpił jej drogę. Czwartoklasistka zacisnęła zęby i gwałtownie zatrzymała się, niecałe pół metra przed nim.

     Jak na swój wiek, okularnik był dość wysokim i szczupłym chłopakiem, więc Gryfonka z niechęcią musiała zadrzeć podbródek, aby lepiej go widzieć. Zrobiła to z jak największą oznaką godności i uprzedzenia.

- Co tam, Evans? Jakoś mało się dzisiaj odzywasz, obraziłaś się? – spytał, rozkładając szeroko ramiona.

     Uniósł wyczekująco prawą brew, jednak dziewczyna uparcie milczała. Prychnął, sfrustrowany, jednak nie poddawał się.

- Możesz przestać, Rudzielcu? – sarknął, poprawiając okulary. – Przecież od dwóch dni nic ci nie zrobiłem… - zaciął się. – Ej, to jest dziwne. Wyglądam na chorego? – spytał, teatralnie kładąc dłoń na czole. – Nie odpowiadaj! – dodał, szybko, domyślając się zaraz, jaka będzie odpowiedź dziewczyny.

     Ale ona milczała. Choć wciąż była mocno zdenerwowana na Jamesa, w jakiś pokrętny sposób bawiło ją jego zachowanie. To tylko głupi błazen, pomyślała. Skrzywiła się. Musiała, jak najszybciej ulotnić się z tego miejsca, zanim złamie daną sobie przysięgę.

- Hmm, a może, no nie wiem, złożyłaś jakieś śluby milczenia, czy coś w tym rodzaju? Zdaje się, że Remus mi kiedyś coś o tym wspominał. Co prawda nie dosłownie, bo gadał przez sen, ale… swoją drogą on musi mieć bardzo ciekawe sny. – Zacisnął usta.

     Lily poprawiła włosy i postawiła dwa kroki, chcąc go wyminąć, jednak czarnowłosy nie pozwolił jej na to, cofając się. Ponownie otworzył buzię, przyjmując zamyślony wyraz twarzy. Dziewczyna splotła palce za plecami, aby choć w jakimś stopniu powstrzymać się przed uderzeniem wciąż nawijającego Pottera. Przygryzając policzki od środka, poważnie zaczęła zastanawiać się, jak można tyle gadać? Otaksowała Jamesa uważnym wzrokiem i w duchu stwierdziła, że w jego przypadku wiele utopijnych zamiarów staje się czymś więcej niż tylko rzeczywistą możliwością.

- To może spróbujmy inaczej. Czyżby ktoś rzucił na ciebie zaklęcie, aby cię uciszyć, bo ten ktoś miał już dość twojej ciągłej paplaniny o przestrzeganiu regulaminu i bla bla bla? Nie zdziwiłbym się, gdyby to był Syriusz. Na początku trzeciej klasy ciągle robił to Remusowi. – Parsknął śmiechem, zginając się w pół.  

- BLA BLA BLA?! – wrzasnęła Evans, czerwieniąc się ze złości. James natychmiast wyprostował się jak struna i z zadowoleniem przyjrzał się Gryfonce.

- O! W końcu się odezwałaś. Już się bałem, że nigdy nie usłyszę twojego „słodkiego” głosiku, Evans – powiedział tryumfująco Potter i klasnął zwycięsko w dłonie.

- Ja nie gadam BLA BLA BLA! – warknęła. Chciwie nabrała haust powietrza, aby się uspokoić. – Potter, jesteś największym egocentrycznym matołem w całym wszechświecie, którego miałam NIESZCZĘŚCIE spotkać.

     Chłopak zmrużył oczy, przez chwilę trawiąc słowa Lily. Dziewczyna była święcie przekonana, że James obrazi się na nią i zostawi ją w spokoju, na co miała oczywiście wielką nadzieję. Mimowolnie na jej ustach zadrgał złośliwy uśmiech. Zniknął on równie szybko, co się pojawił, kiedy tylko Potter wypowiedział kolejne słowa.

- W twoich ustach to zabrzmiało jak komplement – skwitował po chwili, wydymając wargi.

     Dziewczyna znieruchomiała zaskoczona. Nie tego się spodziewała. Każda normalna osoba powinna czuć się dotknięta takimi słowami. Każda. Normalna, powiedziała sobie powoli w myślach. Westchnęła z dezaprobatą, po czym prędko wyminęła Jamesa. Jednak daleko nie zaszła, bo widząc niewielką – najwyraźniej kłócącą się grupkę na błoniach, zatrzymała się.

- Co tam się dzieje? – spytała, ściągając brwi.

- Czy to nie Powell? – zdziwił się Potter, stając za Lily. – Ej, poczekaj! – zawołał za Gryfonką, która zaczęła zbiegać po schodach.

     Dziewczyna zupełnie zignorowała chłopaka, zeskakując z przedostatniego stopnia. Wyminęła trójkę Puchonów, którzy z bezpiecznej odległości przypatrywali się Ślizgonom. Za sobą słyszała Jamesa, ale nie zamierzała na niego czekać. Za bardzo bała się o swoją przyjaciółkę, która była jedna na czterech wychowanków Slytherina. Lily rozpoznała wśród nich Avery’ego i Mulcibera. Zapominając o własnym strachu, zacisnęła zęby i stanęła przy Elizabeth.

     Blondynka spojrzała na nią spanikowana, ale też w pewien sposób spokojniejsza – wiedząc, iż nie  była już sama. Jeszcze bardziej ucieszyła się, widząc Jamesa, choć z pewnością byłby on jedną z ostatnich osób, które poprosiłaby o pomoc.

     Zapadła cisza, zarówno wśród przeciwników, jak i na dworze. Drzewa nie szeleściły już na lekkim wietrzyku. Posępne i ciężkie chmury nie płynęły dalej po niebie. Twarze Ślizgonów skamieniały i kiedy już Gryfoni myśleli, iż ta pełna napięcia głusza będzie trwać wiecznie, Avery roześmiał się drwiąco.

- Serio? – spytał, patrząc się to na Lily, to na Jamesa. – Powell, Potter – zacmokał, kręcąc głową. – Nie sądziłem, że upadniecie tak nisko, aby zadawać się ze szlamą.

- Nie waż się jej więcej tak nazywać – zasyczał Potter, kompletnie ignorując pełne zaskoczenia spojrzenie, jakie rzuciła mu Lily.

     Rudowłosa nigdy nie przypuszczałaby, iż okularnik kiedykolwiek stanie w jej obronie. Było to dla niej rzeczą zupełnie niepojętą, jednak obecna sytuacja nie pozwalała jej dalej się nad tym rozwodzić. Ponownie skupiła wzrok na uśmiechających się kpiąco Ślizgonach.

- Bronisz szlamy, Potter? – odezwał się bezbarwnym głosem blondwłosy chłopak, którego Lily nie znała. – Obrońca Szlam… jakie to uwłaczające dla czystokrwistej społeczności czarodziei. – Wykrzywił usta w wyrazie obrzydzenia.

     Dłonie Pottera zwinęły się w pięści, szczękę co chwilę łapał skurcz. Lily dostrzegła w jego oczach, postawie i mimice prawdziwą nienawiść w stosunku do wychowanków Slytherina. Poczuła, jak irracjonalny strach wywarza drzwi i włamuje się do jej umysłu. Zielone tęczówki spostrzegły różdżkę, którą Mulciber obracał pomiędzy palcami. Powiodła wzrokiem wyżej, na bladą twarz chłopaka, który napotykając jej spojrzenie, wyszczerzył się w obleśnym uśmiechu. Odruchowo złapała Elizabeth za rękę i cofnęła się o krok. Powell nieświadomie podążyła za przyjaciółką.

- Kogoś obleciał strach? – zadrwił Avery, podchodząc bliżej.

- Stój tam, gdzie stoisz. – James przystawił mu różdżkę do gardła i zmusił do cofnięcia się.

     Elizabeth zasyczała, kiedy poczuła, jak Lily jeszcze mocniej ściska jej dłoń. Pomimo tego, iż wiedziała, że rudowłosa się boi, nie mogła się powstrzymać, aby nie spojrzeć na nią z wyrzutem.

- A więc tak chcesz to rozegrać, Potter? No dalej! Cykasz się?

- Skoro tak ładnie prosisz – rzekł już spokojniej James, wzruszając obojętnie ramionami. Uśmiechnął się szeroko. – Czemu miałbym odmówić Ślizgonowi?

     W momencie, kiedy Potter najwyraźniej chciał już wymówić zaklęcie, Avery wyciągnął swoją różdżkę.

- Chciałeś zaatakować bezbronnego czarodzieja? Podobno Potterowie są bardzo honorowi. Ja jak na razie tego nie dostrzegam. A wy, chłopcy? – rzucił przez ramię do kolegów.

     Żaden się nie odezwał. Także Potter z poszarzałą twarzą wpatrywał się w coś ponad ramieniem przeciwnika. Avery niechętnie odwrócił się. Powoli opuścił różdżkę, widząc profesor McGonagall. Usta kobiety zacisnęły się w wąską linię, a brwi spotkały się na środku czoła. Jej zwężone oczy ciskały błyskawice. 

- Wyjaśnijcie mi, co wy tutaj wyrabiacie. Natychmiast – sarknęła, patrząc się na każdego z kolejna.

     Otworzyła szeroko oczy i wpatrzyła się w sufit. Jej klatka unosiła się szybko, nierównomiernie. Chciwie nabrała powietrza. Przejechała dłońmi po twarzy i odrzuciła pościel – było jej zdecydowanie za gorąco. Prędko wyskoczyła z łóżka i na chwiejnych nogach ruszyła przez ciemne dormitorium, w kierunku okna. Tam, na parapecie stał dzbanek z wodą, której w tej chwili bardzo potrzebowała. Nalała sobie do kielicha i szybko wypiła, niemal się dławiąc. Zakaszlała kilka razy i odstawiła naczynie.

     Odgarnęła kosmyki rudych włosów, które przykleiły jej się do zarumienionych policzków i obiema rękami oparła się o parapet. Spojrzała w okno, jednak nic nie ujrzała, poza głęboką ciemnością, jaka spowijała błonia. Przymknęła powieki i powoli, spokojnie wzięła wdech. Obejrzała się przez ramię, aby sprawdzić, czy jej współlokatorki wciąż spały. Każde łóżko było zasłonięte kotarą, prócz jej i Elizabeth. Blondynka mruknęła coś pod nosem, po czym zachrapała, przewracając się na drugi bok. Lily spuściła wzrok na swoje dłonie.

     Wiedziała, że to nie był zwykły sen. To, co widziała, śpiąc, było zbyt realistyczne i podświadomie czuła, iż to zdarzenie miało kiedyś miejsce. James rzeczywiście stanął w jej obronie, a Elizabeth zachowywała się tak jakby były przyjaciółkami. To, w jaki sposób na nią spojrzała, kiedy Lily stanęła u jej boku pokazywało łączące je więzi. Mimowolnie uśmiechnęła się. Może to nie było wiele, ale przynajmniej wiedziała, że może ufać Elizabeth – a nawet Potterowi, który od tamtego czasu widocznie się zmienił. Na lepsze.

     Po chwili jednak zmarkotniała. To oznaczało, że Severus nie mówi jej prawdy. Zabolało ją to, bo to jemu najbardziej ufała, był jej przyjacielem. O ile dobrze pamięta z czasu przed wyjazdem do Hogwartu, Snape jeszcze nigdy jej nie okłamał. Czuła, że było coś, czego nie wie o nim, a była niemal pewna, że wie to zarówno Elizabeth, jak i Huncwoci.

- Co się wydarzyło? – szepnęła nieświadomie, przygryzając wargę.

*

     Czasem zdarzają się takie sytuacje, kiedy twoi przyjaciele zaczynają się dziwnie zachowywać i choć to wydaje się niemożliwe, okazuje się, że nie mają dla ciebie czasu. Podchodzisz do nich, zaczynasz rozmowę, a oni nagle muszą gdzieś iść. Zdarza się też tak, że przyjaciel w ogóle cię nie słucha, ponieważ duchem był gdzieś indziej, z kimś innym. Wówczas czujesz się samotny, nie wiesz, co ze sobą począć i zastanawiasz się, kiedy relacje pomiędzy wami będą takie jak kiedyś. Kiedy powróci normalny stan.

     Tak właśnie czuł się Syriusz Black. Kilka dni temu zauważył, że każdy jego przyjaciel zaczął powoli wariować. A brunet był niezwykle spostrzegawczym chłopakiem. Najpierw był to Peter Pettigrew. W szóstej klasie zachowywał się zupełnie inaczej. Był jeszcze bardziej małomówny i wygląda tak jakby coś ukrywał. Łapa próbował kilka razy go podpytać o to, czy coś się stało w te wakacje, jednak Glizdogon stanowczo zaprzeczał i mówił, że po prostu obawia się tego, co teraz się dzieje w magicznym świecie. Syriusz na chwilę obecną zadowolił się takim wyjaśnieniem, ponieważ niedługo po ich rozmowie, zaczęła dziwnie zachowywać się kolejna osoba. A był to człowiek, którego Black najmniej podejrzewałby o jakiekolwiek wariactwa.

     Remus Lupin. Właściwie przy jego nazwisku możemy jeszcze dopisać: Elizabeth Powell. Oboje dziwni, a więc siebie warci. Logika Syriusza Blacka. Arystokrata nie bardzo zagłębiał się akurat w ich psychikę, ponieważ sprawa była jasno postawiona: miłość. Co prawda, każdy z osobna wyrzeka się tego i kręci z niedowierzaniem głową, ale długo to nie potrwa. Tego brunet był pewny. Wystarczy tylko Lupinowi wyperswadować pewne myśli z głowy, a w ich związku wszystko będzie chodziło jak w zegarku.

     Gorzej sprawa się miała z Lily Evans, która nie tyle, co zaczęła wariować, ale straciła pamięć. Przez to, oczywiście James Potter się załamał, co zdarza mu się niezwykle rzadko. Rogacz od pamiętnego wypadku w lochach, przez długi czas potrafił nieobecnym wzrokiem wpatrywać się w ścianę. Co prawda, trochę się ogarnął, jednak wciąż brakowało mu do dawnego Pottera.

      W każdym razie, Syriusz doszedł do wniosku, że skoro i tak sam nie ma większych problemów ani też dziewczyny, będzie dobrym przyjacielem i postara się im pomóc. Dlatego też, jego pierwszym i jedynym zadaniem w tym dniu, zważając na lenistwo, będzie porozmawianie z Lily. A gdzie najprędzej znajdziesz najlepiej uczącą się dziewczynę w szkole?

     Utrata pamięci raczej nie miała tym razem dużo do powiedzenia, w czym Syriusz już się utwierdził, spoglądając na Mapę. Widząc zbliżającą się grupkę Puchonek, prędko zwinął pergamin i wcisnął go sobie do kieszeni. Mijając dziewczyny, posłał im szelmowski uśmiech.

     Biblioteka Hogwartu była ogromnym i dość przyjemnym pomieszczeniem z wieloma rzędami regałów i półek, na których znajdowały się tysiące przeróżnych oraz niesamowitych ksiąg i książek. Po prawej stronie stało biurko zawalone woluminami, a w głębi kilkadziesiąt stolików i krzeseł. Dzisiejszego dnia nie było tutaj wielu uczniów.

     Uśmiechnął się półgębkiem do bibliotekarki, pani Woodward, która właśnie wyszła zza regału, niosąc jakiś opasły tom. Kobieta była w podobnym wieku, co pielęgniarka szkolna, a więc najlepsze lata życia miała już za sobą. Woodward  posiadała korpulentną posturę, a jej włosy były siwe i krótko, trochę nierówno przycięte. Oczy brązowe, wyłupiaste. Uczniowie na ogół się jej bali, ponieważ kobieta, mimo swojej figury, chodziła bezgłośnie i zjawiała się w najmniej oczekiwanym momencie. W dodatku jej głos był cichy i nienaturalnie wysoki. Bibliotekarka przeszyła podejrzliwym wzrokiem Syriusza, który nieświadomie wzdrygnął się.

     Z subtelnym uśmiechem, rozejrzał się po pomieszczeniu. Ciemnorude włosy poznał od razu, toteż żwawo ruszył w stronę dziewczyny, która trzymała w dłoni pergamin. Czytając go, ściągała brwi i wydymała lekko usta. Evansówna drgnęła, zaskoczona, kiedy odsunął sobie krzesło i ciężko na nie opadł. Spojrzała na niego z zaciekawieniem, ale i lekkim zdumieniem. Domyślił się, iż był ostatnią osobą, której Lily by się w tej chwili spodziewała.

- Miłosna korespondencja? – zagadnął, kiwając głową na kopertę, która spoczywała przed Lily.

- Nie, to list od rodziców – odparła, kręcąc głową. – Po moim wypadku, McGonagall wysłała im wiadomość. Dzisiaj odpisali – westchnęła cicho. – Namawiają mnie, żebym na kilka dni wróciła do domu.

- A chcesz? No wiesz, żeby to wszystko ogarnąć, przemyśleć…? – zapytał, przyglądając jej się uważnie.

- Nie. Wolę zostać w szkole. Chcę zrozumieć kilka rzeczy – odpowiedziała, chowając list do torby. – A z rodzicami spotkam się na święta.

     Otworzyła stary, opasły tom na zaznaczonej stronie. Pochyliła się lekko do przodu i zaczęła czytać. Po chwili jednak zorientowała się, że Black wciąć siedzi na swoim miejscu, więc podniosła wzrok. Syriusz z zawadiackim uśmiechem rozglądał się po pomieszczeniu. Intensywnie na nią spojrzał, wyczuwając, że się w niego wpatruje. Uniosła brwi do góry.

- Masz jeszcze jakąś sprawę?

- A co? Z kimś się umówiłaś? – Rozparł się wygodnie na krześle i założył ręce na kark.

- Może. – Wzruszyła ramionami.

     Syriusz na chwilę zmarszczył czoło, zapewne zastanawiając się, z kim mogła się umówić dziewczyna jego najlepszego kumpla, który teraz… no właśnie, gdzie był James? Z samego rana gdzieś wyleciał i od tamtej pory Black go nie widział.

- Z Jamesem?

     Nie odpowiedziała, wczytując się w księgę. A przynajmniej chciała sprawiać wrażenie, że ją czyta. Wiedziała, że gdyby powiedziała, z kim się umówiła, Syriusz by się nieźle wkurzył, a tego wolała uniknąć. Zdążyła już zauważyć, jak jej gryfońscy znajomi reagują na Severusa Snape’a. Domyślała się także, że Ślizgon nie będzie zadowolony, widząc tu Blacka, dlatego też chciała się go jak najszybciej stąd pozbyć.

- Oczywiście, że nie – parsknął do siebie. Wyglądał jakby chciał jeszcze powiedzieć coś uszczypliwego na ten temat, jednak zrezygnował. Wywrócił oczami. – Czytasz tę samą linijkę od kilku sekund.

- Wydaje ci się – mruknęła, ponownie na niego spoglądając.

- Właściwie, jak dotarłaś do biblioteki? – Ściągnął brwi, uważnie jej się przyglądając.

- Sama nie wiem. Jakoś tak po prostu tu dotarłam – odpowiedziała niepewnie. – To trochę dziwne, bo pamiętam, gdzie, co się znajduje, a także wszystkie zaklęcia, których się uczyłam. Choć tak naprawdę jestem nieświadoma wiedzy, jaką posiadam w tym zakresie. Z kolei nie pamiętam tego, co się ze mną działo po przyjeździe do Hogwartu. – Zamyśliła się.

- Może to kwestia tego, że zaklęcia zaliczają się do twoich umiejętności, czy coś w tym stylu?

- Możliwe.

     Kiedy Lily ponownie skupiła się na książce, Syriusz uznał, że nie może się dać tak po prostu ignorować. Wyciągnął z kieszeni nieco zmiętoszoną kartkę. Położył ją na stole i delikatnie rozprostował. Był to wyrwany fragment gazety mugolskiej, na którym znajdował się czarny motocykl. Black przyjrzał mu się z zafascynowaniem i pod stołem lekko kopnął Lily w kostkę. Evansówna zacisnęła zęby i spojrzała na niego zirytowana.

- Co? – warknęła.

- Charakterek się ujawnia, co? – Wyszczerzył się do dziewczyny. – Popatrz. Co o nim sądzisz? – spytał z wyczuwalną ekscytacją w głosie, podsuwając jej pod nos zdjęcie.

     Rudowłosa zdziwiła się i z lekkim niedowierzeniem spojrzała w błyszczące oczy Syriusza. Westchnęła cicho i przyjrzała się fotografii. Czarodziej interesujący się mugolskim motocyklem? Dla Lily to było nie do pomyślenia, jednak Black wyglądał jakby zakochał się w tej rzeczy. Mimowolnie uśmiechnęła się.

- Jest fajny – odpowiedziała.

- Fajny?! On jest więcej niż tylko fajny! – zawołał oburzony.

- Black, jesteś w bibliotece! – syknęła Woodward. – Trochę kultury, z łaski swojej, albo żegnam cię. –    Obrzuciła go złowrogim spojrzeniem.

- Dobrze, dobrze – burknął, chowając zdjęcie. – A kiedy go podrasuję, będzie niesamowity! – kontynuował nieco cichszym głosem. – Kupię go sobie od razu po zakończeniu szkoły.

     Lily pokiwała głową, przygryzając od środka policzki. Spojrzała na zegarek. Za dziesięć minut miał pojawić się Severus. Syriusz dostrzegł, jak z lekką irytacją sprawdza godzinę, jednak udał, że tego nie zauważył i mówił dalej.

- Jamesowi też się podoba i obiecał, że pomoże mi go podrasować. Co prawda, Remus jest trochę sceptyczny, ale jestem pewny, że szybko zmieni…

- Czy wy wszyscy musicie tyle gadać?! – zdenerwowała się Lily.

- Evans!

- Przepraszam – powiedziała skruszona Gryfonka do bibliotekarki, która założyła okulary i ponownie wczytała się w książkę.

- Irytuję cię? – zdziwił się pozornie Syriusz.

- Nie, w ogóle nie rozumiem, czemu się zdenerwowałam – sarknęła, zamykając księgę. – W takim towarzystwie wiele nie poczytam.

     Black uśmiechnął się z satysfakcją, po czym odchylił się na krześle i zaczął się huśtać. Przyglądał się Evansównie, która z frustracją chowała do torby wolumin. Był z siebie zadowolony, bo skoro udało mu się doprowadzić Lily do takiego stanu, to oznacza, że nie było z nią tak źle. Czyli są duże szanse, że niedługo wszystko wróci do normy.

     Tylko gdzie jest James? To niemożliwe, żeby planował coś bez niego. Chociaż teraz nie był już tego taki pewny. Zamyślony, wpatrzył się w coś ponad ramieniem Lily, nie przestając się huśtać.

               HUK!

     Evans podskoczyła, przestraszona. Oszołomiona rozejrzała się po bibliotece, tak samo, jak inni zaskoczeni uczniowie. Minęła dłuższa chwila nim zauważyła, że nie ma Syriusza. Krzesło też zniknęło. Ściągnęła brwi, słysząc cichy jęk i spojrzała na brązowowłosą Krukonkę, która zatrzymała się przy stoliku, gdzie siedziała Evansówna. Brunetka z rozbawieniem wpatrywała się pod swoje nogi. Lily podniosła się i pochyliła do przodu.

     Syriusz jęknął z bólu. Był kompletnie skołowany i nie wiedział, co się stało. Spojrzał w górę, na dwie wpatrujące się w niego dziewczyny. Jedna miała złośliwy uśmiech, druga lekko rozbawiony. Swoją uwagę skupił na tej drugiej, pod której nogami akurat leżał. Miała długie, brązowe włosy, ładną cerę, duże, szare oczy i była Krukonką. Black zdobył się na łobuzerski półuśmiech. Zawsze lubił mądre dziewczyny, a ta wydała mu się szczególnie interesująca.

- W porządku? – Uniosła brwi.

- Jasne – odpowiedział dziarsko. – Wierzysz w przeznaczenie? – spytał, opierając się na łokciach.

- Zależy od sytuacji – odpowiedziała po chwili. Posłała mu enigmatyczny uśmiech i wyminęła go, po czym zniknęła pomiędzy regałami.

     Syriusz spojrzał za nią z nieco przygłupią miną, po czym stanął na równe nogi i wyszczerzył się do Evans.

- Wierzysz w przeznaczenie? Serio? Po tobie spodziewałabym się czegoś bardziej błyskotliwego – powiedziała z nutką złośliwości Lily, chwytając swoją torbę.

     Black wywrócił oczami i niesiony intuicją, spojrzał w stronę wejścia. Kiedy zauważył Snape’a, jego humor od razu uległ diametralnej zmianie. Twarz skamieniała, a krew zaczęła szybciej krążyć. Miał ochotę podejść do Ślizgona i go walnąć najmocniej, jak potrafił. Wiedział jednak, że nie może tego zrobić. Obiecał przyjacielowi, a Syriusz Black mimo wszystko zawsze dotrzymywał obietnic. Odwrócił się w stronę Lily i zmierzył ją zirytowanym spojrzeniem.

- A ja po tobie spodziewałbym się lepszych wyborów – warknął, starając się panować nad swoim głosem.

     Dziewczyna patrzyła zaskoczona, jak szybkim i ciężkim krokiem odchodzi. Ominął Severusa szerokim łukiem i zniknął za drzwiami. Przeczesała palcami włosy i westchnęła zrezygnowana. Patrząc się na idącego w jej stronę Snape’a, podjęła już decyzję. Była ona dla niej trudna i wciąż targały nią wątpliwości, jednak musiała to zrobić szybko, bo gdyby się zbyt długo zastanawiała, zapewne wybrałaby inaczej. Kierowała się jedynie swoimi niedługimi, ale dogłębnymi obserwacjami, które udało jej się przeprowadzić w ciągu pięciu dni od wypadku.

     W głębi duszy wiedziała, że taką samą drogą podążyłaby dawna Lily Evans.

*

- Wybacz, Glizdogonie, ale się spieszę! – zawołał przez ramię James, wbiegając po schodach na pierwsze piętro.

     Peter przez chwilę stał, z zawodem wpatrując się w miejsce, gdzie jeszcze przed sekundą był Potter. Czarnowłosy najwyraźniej gdzieś się spieszył i Pettigrew był ciekawy, gdzie? A może bardziej interesowało go, czemu nie zabrał go ze sobą. Przecież zawsze chodzili całą czwórką. Co się więc stało, że teraz każdy z nich był w innej części szkoły? Pulchne dłonie blondyna zwinęły się w pięści, a na czole pojawiło się kilka zmarszczek. A co jeśli planują coś beze mnie? Co jeśli nie chcą mnie już znać?, pomyślał gorzko. Niespodziewanie zalała go fala strachu, ale i żalu. Rozejrzał się na boki, obojętnym wzrokiem omiatając kilku nieznanych mu uczniów.

     Złapał się za duży brzuch, kiedy głośno mu zaburczało. Z grymasem na twarzy, ruszył w kierunku schodów prowadzących do lochów. Starał się ignorować przejmujący chłód, który powoli ogarniał jego ciało. Nie potrafił uwierzyć, że jego jedyni przyjaciele by go zostawili. Wmawiał sobie, że oni tacy nie są. Oni… zawsze tak było. Głęboko westchnął, schodząc po schodach. Właśnie sobie uświadomił, że mimo wszystko oni go traktowali jak popychadło, kogoś mało wartościowego. Tak jak powiedzieli to w wakacje jego nowi znajomi. Dali mu wybór, miał czas do końca września. A z każdym kolejnym dniem, zaczyna się coraz bardziej przekonywać do ich nęcącej i korzystnej dla obu stron oferty.

     Uśmiechnął się cierpko.

     Po co mu przyjaciele, którzy mieli go za nic, czemu wciąż ma się męczyć stałym byciem w cieniu, skoro mógł mieć szanujących go przyjaciół, sławę i siłę? Czemu już wcześniej się na to nie zgodził? Stłumił w sobie poczucie winy i rozmarzył się, mając przed oczami to wszystko, co go czekało.

     Niespodziewanie ktoś przycisnął go do ściany. Pettigrew pisnął, automatycznie zamykając oczy i przygotowując się na bolesne uderzenie. Jednak zamiast tego, usłyszał ciche parsknięcie śmiechem. Zdziwiony otworzył najpierw jedno oko, a kiedy dostrzegł, kto go tak zaskoczył, otworzył drugie.

- Regulus! – zawołał radośnie Peter, obnażając swoje nieco przydługie przednie zęby.

- Ciszej, Glizdogonie – warknął Regulus, odsuwając się trochę. – Chyba nie chcesz, aby ktokolwiek zobaczył cię w moim towarzystwie? – Wykrzywił usta w gorzkim półuśmiechu.

- Oczywiście, że nie! – szepnął pospiesznie Pettigrew, po czym otrzepał swoją szatę z drobinek kurzu.

- W porządku. – Pokiwał głową. Rozejrzał się na boki, sprawdzając, czy nikt nie idzie. – Przemyślałeś ofertę, o której powiedział ci Avery? – spytał, przyglądając się Glizdogonowi z uwagą.

- Tak i podjąłem już decyzję.

     Zapadła krótkotrwała cisza, w ciągu której Regulus z nieodgadnionym wyrazem twarzy przyjrzał się Gryfonowi. Uniósł brwi do góry i uśmiechnął się zjadliwie.

- Skoro jesteś tego pewny, niedługo powiadomimy cię o spotkaniu. Obyś do tego czasu nazbierał ciekawych informacji – powiedział ponuro, po czym odwrócił się i szybko odszedł.

     Peter przełknął ślinę i odetchnął głęboko. Teraz nie było już odwrotu. Starając się stłumić negatywne emocje, które zostały wywołane przez jego decyzję, kontynuował swoją przechadzkę do kuchni.  

_____________

Rozdział z małym opóźnieniem, ale jest! :). Od razu informuję, iż następny także pojawi się z niewielkim poślizgiem, ponieważ za tydzień wyjeżdżam na kilka dni do Londynu <3. 

Jak zapewne zauważyliście, pojawiła się nowa postać - i nie chodzi mi tu o Regulusa, ponieważ on nie jest taki ważny, choć z pewnością jeszcze się pojawi. Dziewczyna z biblioteki, dobrze by było ją zapamiętać :). 

I przepraszam za potencjalne błędy. Jeśli jakiekolwiek znajdziecie, śmiało wytykajcie je w komentarzach.

Pozdrawiam!