4. Na oślep

Ron Pope - I believe

     Niska, szczupła dziewczynka o niedługich i jasnych włosach, przemierzała parter Hogwartu. Niedawno skończyły się lekcje, a ona nie bardzo mając co do roboty, postanowiła pozwiedzać swoją nową szkołę. Dzisiejszego dnia nauczyciele nie zadali pierwszakom ciężkich esejów, dlatego Elizabeth nie bardzo spieszyło się do książek. Spojrzała z zachwytem na różdżkę, którą mocno ściskała w drobnej dłoni. Rozpierała ją niewiarygodna radość odkąd pojawiła się w tym miejscu. Pomijając Ślizgonów i kilku starszych uczniów, wiele osób było tu bardzo miłych, a dziewczynka z niektórymi zdążyła nawiązać już znajomości. Ponadto, była z siebie dumna, że trafiła do Gryffindoru, tak jak jej ojciec. 

     Zatrzymała się gwałtownie, słysząc irytujący krzyk Jamesa Pottera, idioty, który wraz ze swoim równie durnym przyjacielem należał do tego samego domu, co ona. Po chwili przypominała sobie, że wraz z tymi typkami chodzi jeszcze Remus Lupin i jakiś Peter. Pierwszy był niezwykle sympatyczny i Powell polubiła go już pierwszego dnia, z kolei tego drugiego nie znała i nie wydawało jej się, aby chciała go poznać. 

- EVANS! – wydarł się po raz kolejny Potter. 

     Ściągnęła brwi, zastanawiając się, skąd kojarzy to nazwisko. Kiedy niespodziewanie zza rogu wypadła rudowłosa istotka, już wiedziała, kto zaraz ją podepcze. Nim zdążyła usunąć się na bok, rozpędzona Gryfonka wpadła na nią. Obie upadły na twardą podłogę, a z ich ust wydobył się głuchy krzyk. Blondynka jęknęła z bólu.

Lily Evans z grymasem wstała i wyciągnęła rękę do Elizabeth, która z chęcią skorzystała z pomocy. Obie otrzepały się z kurzu, który zalegał na podłodze.

- Bardzo cię przepraszam! – powiedziała Lily ze zbolałą miną. – Ale tamten…

- Chodź! – szepnęła szybko Elizabeth i pociągnęła zaskoczoną koleżankę za sobą. 

     Wpadły do ciasnego i ciemnego schowka na miotły, po czym zatrzasnęły za sobą drzwi. Pomiędzy nimi zapadła głucha cisza i obie zaczęły nasłuchiwać kroków Pottera. Chłopak sekundę później zatrzymał się obok schowka i trwał tak przez chwilę, po czym powiedział coś do siebie i pobiegł dalej. Dziewczynki odetchnęły z ulgą i kichając, wypadły na korytarz. Elizabeth potarła nos i zerknęła na Gryfonkę, której właśnie pomogła. Rudowłosa odwzajemniła spojrzenie i uśmiechnęła się subtelnie. 

- Dzięki – powiedziała miękko, wyciągając dłoń. – Jestem Lily Evans.

- Elizabeth Powell. – Uścisnęła ją. – Co ten bałwan chciał od ciebie? – zagadnęła, kiedy ruszyły w stronę schodów.

- Szczerze, to sama nie wiem. – Wzruszyła ramionami. – On cały czas mnie w coś wrabia! – wybuchła nagle, wyrzucając ręce do góry. Blondynka spojrzała na nią zaskoczona. - Ostatnio z tym swoim idiotycznym przyjacielem wrobili mnie w rozrzucenie łajnobomb w lochach, kiedy indziej w wyczarowanie błota przed pokojem nauczycielskim… A wczoraj wieczorem to już zupełnie przeszli samych siebie! Nalali McGonagall eliksiru do soku dyniowego i oczywiście wszystko poszło na mnie, bo każdy nauczyciel zgodnie stwierdził, że takie cymbały nie potrafią nawet odróżnić korzeni imbiru od korzonek stokrotek, a co dopiero uwarzyć eliksir! – Zacisnęła pięści, a na jej policzki wpłynęły niezdrowe rumieńce.

- Co to był za eliksir? – spytała niepewnie Elizabeth, zastanawiając się, czy Lily zaraz znowu nie wybuchnie.

- Eliksir Bujnego Owłosienia – prychnęła. 

- To było nasze pierwsze spotkanie. – Uśmiechnęła się Elizabeth. Lily mimowolnie parsknęła śmiechem.

     Kilka minut wcześniej, po długim błaganiu pielęgniarki, rudowłosa w końcu została wypuszczona. Nie obyło się oczywiście bez kilku zastrzeżeń odnośnie dbania o zdrowie. Evansówna uważnie wysłuchała wszystkiego, a kiedy było już po długim monologu Thompson, nie czekając dłużej, ulotniła się ze Skrzydła Szpitalnego. Było już dawno po lekcjach, więc nic dziwnego, że hogwarckie korytarze opustoszały. Każdy po ciężkich godzinach nauki, pragnął zaszyć się w pokoju wspólnym i ugrzać przy kominku, wesoło gawędząc z przyjaciółmi bądź odrabiając lekcje, aby później mieć wolny wieczór.

     Dziewczyny szły ramię w ramię, wolnym i rytmicznym krokiem. Elizabeth z delikatnie uniesionymi kącikami ust, zerkała na profil przyjaciółki. Starała się maskować swoje obawy. Jak na razie, Lily zachowywała się normalnie i właściwie… jak dawna Lily. Ale kto wie, czego naopowiadał jej Snape? Przełknęła ślinę, nieświadomie zaciskając pięści. Nie potrafiła sobie wyobrazić tego, że przez jakiegoś Ślizgona, straci najlepszą przyjaciółkę, którą traktuje jak siostrę. Miała nadzieję, że z pomocą Huncwotów uda się przywrócić Evansównie przynajmniej część pamięci, aby rudowłosa wiedziała, kto jest prawdziwym przyjacielem, a kto wrogiem.

     Lily z niemądrym uśmiechem rozglądała się na boki, a jej oczy rozszerzały się z fascynacji za każdym razem, kiedy widziała jakiegoś ducha bądź obraz, na którym poruszały się postacie. Radość związana z byciem w tym miejscu przyćmiewała obawę i strach przed tym, co zostało zapomniane. Drżała ze zniecierpliwienia, zastanawiając się, kiedy w końcu dojdą do… jak to Elizabeth nazwała?

     Wieża Gryffindoru!, zawołała w myślach.

     Choć tak nie powinno być, dla Lily wszystko było nowe: znajomi (pomijając Severusa), miejsce, nauczyciele. Nawet chłopak! Dowiedziała się, że ma chłopaka! To jej się niemal w głowie nie mieściło, ale z drugiej strony na samą myśl o okularniku, którego nie widziała od wczoraj, czuła przyjemne ciepło rozlewające się po ciele. Potrząsnęła głową i wtedy odezwał się jej wewnętrzny, irytujący głosik: Ty go nawet nie znasz!

- A poczekaj aż usłyszysz inne historie! – powiedziała Elizabeth, wyrywając rudowłosą z zamyślenia.

     Lily spojrzała na przyjaciółkę. Przyjaciółka? Czy rzeczywiście Elizabeth nią była? Czy Lily mogła zaufać jej, choć w tej chwili wiele o niej nie wiedziała… właściwie wiedziała o niej tyle, co nic? Czy mogła zaufać tej jasnowłosej dziewczynie, która zaledwie przed chwilą z zapałem opowiedziała jej, jak się poznały? Chciała, a nawet pragnęła to zrobić, jednak wczorajsza rozmowa z Severusem zasiała w niej ziarenko niepokoju i wątpliwości.

     Wciąż miała w pamięci słowa Snape’a, które dotyczyły Huncwotów. Opowiadał jej o ich wybrykach, nękaniu innych, a zwłaszcza jego. Mówił, że Elizabeth się z nimi przyjaźni i z pewnością brała udział w wielu przedsięwzięciach. Lily widziała złość w jego czarnych oczach, kiedy wypowiadał się na temat Jamesa Pottera. Wówczas rudowłosa miała nieodparte wrażenie, że jej przyjaciel wiele rzeczy na temat okularnika koloryzuje i specjalnie próbuje ją do niego zrazić.

     Po spotkaniu z Severusem, Lily doszła do dwóch wniosków. Po pierwsze, sama zdecyduje, czy Huncwoci i Elizabeth rzeczywiście są tacy źli i zdradzieccy, a po drugie: jej przyjaciel zachowuje się naprawdę dziwnie.

- Lily – zaczęła Powell, nagle stając i chwytając rudowłosą za przegub.

Evansówna posłała jej zaskoczone spojrzenie, ale po chwili wykonała lewą dłonią gest zachęcający do dalszego mówienia.

- Słuchaj… nie wiem, co powiedział ci Snape na nasz temat, a znając go, to z pewnością nie było nic dobrego, jednak nim zdecydujesz się go posłuchać, najpierw poznaj nas na nowo – mówiła cichym, lekko drżącym głosem.

     Rudowłosa otworzyła buzię jakby chciała coś powiedzieć, jednak równie szybko ją zamknęła. Zdobyła się tylko na kiwnięcie głową.

- I… - kontynuowała blondynka – jeśli chodzi o Jamesa. On jest, jaki jest i nikt tego nie zmieni, ale wciąż mu na tobie zależy… i… - Pokręciła głową. Uścisnęła szybko Lily. – Chodź. – Pociągnęła ją za sobą na schody.

     Dotarły do wielkiego obrazu, na którym znajdowała się Gruba Dama. Kobieta spojrzała z zainteresowaniem na dziewczyny i widocznie zbierała się już, aby coś powiedzieć, jednak w tym samym momencie malowidło odsunęło się lekko i ukazał się otwór. Po chwili z pomieszczenia, które znajdowało się za obrazem, wybiegł czarnowłosy chłopak. Okularnik w porę zatrzymał się przed dziewczynami. Zachwiał się na nogach, ale udało mu się utrzymać równowagę.

     James Potter przeczesał długimi i smukłymi palcami rozwichrzone włosy, wlepiając orzechowe oczy w rudowłosą dziewczynę. Wykonał taki ruch jakby chciał ją porwać w swe ramiona, jednak w ostatniej chwili zrezygnował.

- Hej – powiedział do dziewczyn, uśmiechając się blado. – Lily… czy… - zaczął nieporadnie.

     Lily z bijącym sercem, wpatrywała się z wyczekiwaniem w Jamesa, który zdaje się, że po raz pierwszy nie wiedział, co powiedzieć. 

- Tak? – odezwała się, chcąc mu jakoś pomóc.

     Chłopak wziął głęboki wdech i wyprostował się. Widziała, jak staje się bardziej pewny siebie.

- Moglibyśmy porozmawiać? – spytał, marszcząc czoło.

     Evans odruchowo spojrzała na Elizabeth, która uśmiechnęła się zachęcająco i podała Grubej Damie hasło, po czym zniknęła w pokoju wspólnym Gryffindoru. Rudowłosa ponownie skupiła swoją uwagę na Potterze. Skinęła głową. Twarz Jamesa rozświetlił szeroki uśmiech przepełniony ulgą i czymś jeszcze - Lily zmarszczyła nos, jednak nim zdążyła się nad tym zastanowić, Potter ponownie się odezwał.

- Przejdziemy się?

- Jasne – odparła i zaczęła schodzić po schodach, czując za sobą obecność Jamesa.

*

     Elizabeth z zamyśleniem spojrzała przez ramię na zamykający się otwór, po czym powolnym krokiem ruszyła przez pełny Gryfonów pokój wspólny. Zewsząd dochodziły do niej wesołe rozmowy i śmiechy: uczniowie opowiadali sobie nawzajem zabawne epizody z dzisiejszego dnia bądź komentowali niektóre lekcje, przede wszystkim obronę przed czarną magią. W tym roku Albus Dumbledore znalazł doświadczonego i pełnego poczucia humoru nauczyciela, u którego każda lekcja wyglądała inaczej, a uczniowie Hogwartu nauczyli się o wiele więcej niż w ostatnich latach.

     Rozejrzała się po okrągłym, przytulnym pomieszczeniu.  Powell, zapewne tak jak reszta Gryfonów, nie czuła się lepiej w żadnym innym miejscu, które nie było Wieżą Gryffindoru. Oczywiście, jej dom był wyjątkiem od reguły. Czerwone ściany pokrywały gobeliny o tej samej barwie. Znajdowało się tutaj wiele stolików oraz miękkich, nieco wytartych foteli, które teraz były zajęte. W kominku, przy którym teraz wygrzewali się piątoklasiści, palił się ogień, wesoło strzelając iskrami.

     Widząc jedyne wolne miejsce na parapecie, westchnęła głęboko i ruszyła w tamtą stronę.

     Peter był szczerze zdziwiony tym, że jeszcze nikt nie wpadł do dormitorium chłopców z siódmej klasy, zwabiony okropnym hałasem, który był wywołany przez Remusa i Syriusza. Pettigrew siedział na swoim łóżku i z mieszanymi uczuciami przyglądał się dwójce Huncwotów, którzy śmiejąc się i rzucając w siebie różnymi wyzwiskami, kotłowali się po całym pokoju, robiąc coraz to większy bałagan. Skrzaty będą miały co robić w nocy, pomyślał Glizdogon i wyciągnął pulchną rękę po lukrowe pałeczki leżące na poduszce.

     Kilka minut temu Syriusz doszedł do wniosku, że zaczęło mu się nudzić, więc aby zorganizować sobie jakąś rozrywkę, zabrał zaczytanemu Lupinowi książkę. Lunatyk na ogół dostawał białej gorączki, kiedy przerywano mu tym podobne czynności, więc ani Glizdogon, ani też Łapa nie zdziwił się, kiedy Remus ze złością rzucił się na przyjaciela. Przez pierwsze dwie minuty próbował zabrać mu książkę, lecz kiedy ta poleciała gdzieś w kąt pokoju, chłopcy zaczęli bić się dla zabawy, jak to zwykli robić w szczenięcych latach. Mimo iż byli już w siódmej klasie, wciąż trudno im było wyzbyć się starych nawyków, nawet Lupinowi.

- Remusie, bijesz się jak zawodowa baba – zarechotał Syriusz, osłaniając się rękami.

     Blondyn znieruchomiał na chwilę i zmarszczył czoło jakby intensywnie się nad czymś zastanawiał.

- Uważam, że to jest niemożliwe, zważywszy na to, iż jestem mężczyzną… - zaczął Remus, diametralnie zmieniając ton głosu na bardziej wysublimowany, co zdarzało się tylko wtedy, kiedy Lupin chciał wytłumaczyć coś przyjaciołom.

- Ja uważam, iż jest to jak najbardziej możliwe! – zawołał Syriusz, podrywając się na równe nogi. Nim Remus zdążył zareagować, Łapa zatrzasnął się w łazience.

- Może i nie potrafię się bić, ale jestem bardzo cierpliwy i znam kilka przydatnych uroków – parsknął rozjuszony Lupin i podniósł swoją książkę z podłogi. Kiedy Black odpowiedział mu kolejną salwą śmiechu, Remus wywrócił oczami i rzucił wymowne spojrzenie Glizdogonowi, który z nieodgadnionym wyrazem twarzy, przeciągał się na łóżku.

     Chłopak z należytą czcią odłożył wolumin na półkę, po czym wsadził różdżkę do tylnej kieszeni spodni i zdecydował się opuścić dormitorium. Pomyślał, że mógłby sprawdzić, co u Lily. Może sobie coś przypomniała?, przeszło mu przez głowę. Miał wielką nadzieję, że jego rudowłosa przyjaciółka wkrótce wydobrzeje. Trudno było mu przyswoić to, że jeden głupi incydent na eliksirach wywołał w tak krótkim czasie tyle psychicznego cierpienia. Westchnął zdruzgotany, przypominając sobie wczorajsze popołudnie, kiedy znaleźli Jamesa.

     Okularnik w postaci jelenia biegał przez długi czas po Zakazanym Lesie, aby wyładować swoje emocje – jak potem wyjaśnił to Huncwotom. W momencie, kiedy Elizabeth i chłopcy spotkali Pottera, czarnowłosy z największą siłą, na jaką było go stać rzucał kamienie do jeziora. Remus był pewien, że reszta także zauważyła lekko zaczerwienione oczy przyjaciela, jednak nikt nic o tym nie wspomniał. Po prostu usiedli na kamieniach i w pojednawczym milczeniu patrzyli, jak James stara się wyzbyć wszystkich swoich negatywnych emocji. Chwilę później dołączył do niego także Syriusz.

Ron Pope - Atlanta

- Chciała widzieć Snape’a – odezwał się nagle Potter, beznamiętnym tonem. – Nie mnie, tylko cholernego Ślizgona, który wstydzi się nawet na nią spojrzeć! – Wykrzywił usta i rzucił dwa kamyki naraz. 

- Możemy dzisiaj z nim porozmawiać, też mam do niego sprawę – warknął Black, zaciskając pięść i przygotowując się do kolejnego rzutu.

- Nie – zaprotestował stanowczo James, czym zaskoczył Syriusza, którego ręka znieruchomiała w górze, a po chwili bezwiednie opadła. 

- Nie? – zdziwił się Remus, jakby niedowierzając własnym uszom. 

- To by było bez sensu, a Smarkerus natychmiast opowiedziałby o wszystkim Lily. To by tylko spowodowało to, że moja dziewczyna nie chciałaby mnie więcej widzieć na oczy, a do was straciłaby ostatnie namiastki zaufania, jakie zapewne zostały jej po utracie pamięci – mówił powoli, przemyślając każde słowo. – W tej chwili możemy jedynie utwierdzić ją w przekonaniu, że nie mamy względem niej złych zamiarów, a potem…

- Powiemy jej prawdę – dokończyła za niego Elizabeth. 

     Remus przejechał dłonią po włosach. Był dumny ze swojego przyjaciela, który pomimo czystej nienawiści do Snape’a, postarał się zachować trzeźwość umysłu, chociaż bez wątpienia pragnął udusić Ślizgona.  Zdarzało się naprawdę wiele momentów w przeszłości, kiedy Potter przez swoją nieopanowaną złość zrobił wiele rzeczy, których potem żałował. Dlatego też wczorajsza decyzja musiała go kosztować dużo wysiłku. Tak samo jak Syriusza, który mimo wszystko musiał przystosować się do woli przyjaciela, aby nie powtórzyła się sytuacja z szóstej klasy. Wilkołak wzdrygnął się na samą myśl o tamtym epizodzie. Myśl, że był tak bliski zabicia Snape’a wciąż wywoływała u niego zatrważające uczucia. Nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby kogoś zabił, nawet, jeśli to byłby Ślizgon, który prawdopodobnie praktykuje czarną magię.

     Schodząc po schodach, od razu ujrzał blondwłosą dziewczynę, która przegryzając wargę, siedziała na parapecie i wpatrywała się na błonia rozciągające się za oknem. Remus zatrzymał się na chwilę i zmierzył ją uważnym spojrzeniem. Odetchnął głęboko i podrapał się po karku, czując znajome ciepło, które rozlało się po jego ciele. Wcisnął dłonie do kieszeni i zdecydowanym krokiem ruszył w jej stronę. Jestem przecież Huncwotem, a to do czegoś zobowiązuje, powtarzał to w myślach niczym mantrę, która miała odciągnąć go od przemożnej chęci zawrócenia i schowaniu się w dormitorium.

- Knut za twoje myśli? – odezwał się, stając przy niej.

     Elizabeth drgnęła, wyrwana z własnych refleksji. Przeniosła piwne oczy na Remusa, który z subtelnym uśmiechem, oparł się ramieniem o ścianę i skrzyżował nogi w kostkach.

- Hmm… nie – odparła enigmatycznym głosem i pokazała przyjacielowi język. Lupin zaśmiał się krótko i przechylił głowę tak, że teraz dotykała ona przyjemnie chłodnej ściany. – Remusie, co ty…? – zapytała, nachylając się w jego stronę.

     Chłopak zmarszczył czoło, zaskoczony. Nie miał zielonego pojęcia, o co może jej chodzić. Ze wzrastającym zdziwieniem, ale także i dużą ciekawością, śledził dłoń dziewczyny, która jakby w zwolnionym tempie zbliżała się w stronę jego twarzy. Po chwili jej ciepłe palce delikatnie musnęły jego policzek, gdzie widniało niewielkie rozcięcie. Zasyczał, czując lekkie pieczenie. Elizabeth natychmiast cofnęła rękę, speszona.

- Prowadziłem z Syriuszem bardzo ożywioną i żarliwą dyskusję – wyjaśnił, wzruszając ramionami.

- Aha. – Pokiwała głową, po czym wyprostowała się i przejechała dłonią po włosach.

     Zapadła cisza, podczas której oboje zwrócili swoje oczy w stronę okna i w zamyśleniu przypatrywali się koronom drzew Zakazanego Lasu bądź uczniom, którzy zdecydowali się pospacerować po błoniach. Zarówno Remus, jak i Elizabeth mieli ogromną pustkę w głowie, zupełnie nie wiedząc, co powiedzieć. A może lepiej się nie odzywać i nie przerywać tej ciszy?

     Owa sytuacja wydaje się być dość śmieszna i powszechnie znana. Oto był kolejny przypadek dwójki młodych ludzi, którzy darzyli się nawzajem czymś więcej niż tylko przyjaźnią – i bali się to wyznać. Powód? Nieśmiałość, a może strach przed utratą przyjaciela, który rozumie cię bez zbędnych słów. Można by wymieniać w nieskończoność. Sytuacja właściwie banalna.

     Oboje stali blisko, czuli swoje oddechy, mieli tę drugą osobę niemal na wyciągnięcie ręki, a jednak żadne z nich nie wykonało tego właściwego ruchu. Elizabeth nie była niczego pewna, a on od dawna był już pewny, że nie zasługuje na nią, ze względu na to, że był wilkołakiem. Potwór. Ile razy słyszał od Syriusza, Jamesa i Petera, że jest kompletnym idiotą, skoro tak sądził. A pomimo to nie potrafił przestać myśleć inaczej. Czemu?

- A co z Lily? – zagadnął, aby powstrzymać myśli, które pędziły w nieodpowiednim kierunku.

- Lily już wyszła ze Skrzydła Szpitalnego. Opowiedziałam jej, jak się poznałyśmy i mam nadzieję, że dzięki tej wiedzy jej pamięć, chociaż w minimalnym stopniu powróci. Potem, przed portretem Grubej Damy, spotkałyśmy Jamesa. Chciał porozmawiać z Lily, więc ich zostawiłam. – Wzruszyła ramionami.

- Może Rogacz coś zdziała? – zapytał z nadzieją.

- Oby. Snape wyraźnie coś knuje – parsknęła. – Gdyby nie to, że był prawdopodobnie jedyną osobą, której Lily aktualnie bezgranicznie ufała, już dawno rzuciłabym na niego jakiś paskudny urok.

*

      Wygięła palce i z zaciekawieniem spojrzała na Pottera z ukosa. Z pozoru wydawał się być opanowany, spokojny, może trochę zaniepokojony, jednak jakimś nieznanym albo zapomnianym dla niej sposobem, potrafiła wyczytać z jego orzechowych oczu prawdziwe emocje, które nim targały. W głowie zrobił jej się jeszcze większy mętlik, ponieważ nie wiedziała, co ma sądzić o całej sytuacji i o ludziach ją otaczających. Czuła się tak, jakby wszystko po przebudzeniu robiła na oślep.

     Zachowywała się tak a nie inaczej, nawet nie wiedząc, dlaczego, ponieważ ostatnie wspomnienia są właśnie z jej jedenastoletniego życia po dostaniu listu z Hogwartu, a przed pójściem do magicznej szkoły. W głowie latały jej różne słowa… a może to były formułki? Zaklęcia, idiotko! Zbeształa samą siebie i niemal powstrzymała się przed pacnięciem w czoło. To było dziwne, że pamiętała to, a nie potrafiła sobie przypomnieć tego, że kiedykolwiek przyjaźniła się z Elizabeth. Zanotowała sobie w głowie, aby przy najbliższej okazji spytać się o to szkolnej pielęgniarki.

- Więc, o czym chciałeś rozmawiać?

     James westchnął cicho, słysząc pytanie dziewczyny. Zatrzymał się gwałtownie, a Lily z niemałym zaskoczeniem poszła w jego ślady. Poczochrał sobie włosy i mógłby przysiąc, że na twarzy rudowłosej pojawił się i równie szybko zniknął grymas irytacji. To była tradycyjna mina Evansówny, kiedy James w poprzednich latach w pobliżu dziewczyny mierzwił sobie włosy. Uśmiechnął się pod nosem, domyślając się, iż to może być pierwsza oznaka powrotu jej pamięci.

- O… - rozłożył ręce i wzruszył ramionami – wszystkim. O tej całej sytuacji, o tym, co zaszło, o – ściszył nieco głos – nas.

     Na jej twarzy odmalowało się zdumienie. Czekał cierpliwie, dając swojej dziewczynie czas na przemyślenie tych kilku słów, które on wypowiedział. Wiedział, że mimo utraty pamięci – Lily Evans wciąż jest tą samą Lily Evans. Miał cichą nadzieję, że nie będzie oceniać go przez pryzmat tego, co powiedział jej Snape.

- James – zaczęła po dłuższej chwili, pewnym głosem, w którym jednak wyczuł nutkę wahania. –Straciłam pamięć, przez co w tym momencie kompletnie cię nie znam. Wiem tylko, jak się nazywasz, do jakiego domu należysz i że… podobno jesteśmy razem. Nie przerywaj mi – powiedziała szybko, widząc, że chłopak otwiera już usta, nieco oburzony.- Właściwie nikogo tu nie znam, prócz samego Severusa, któremu aktualnie ufam bardziej niż tobie, czy Elizabeth. Jestem skołowana i nie wiem, jaki był mój stosunek do was przed moją utratą pamięci. Minął dopiero jeden dzień, a wszyscy już skaczą dookoła mnie, opowiadając różne rzeczy, które nawet nie wiem, czy są prawdą! Od samego rana nie było chwili, w której mogłabym to wszystko sobie przemyśleć! Nie ufaj mu! Oni są zdradzieccy! Poznaj nas na nowo! – Zamilkła, zdając sobie sprawę, jak bardzo podniosła głos. Wwierciła spojrzenie swoich zielonych tęczówek w Jamesa.

     Nie mogła uwierzyć, że na jego twarzy zakwitł subtelny i nieco irytujący uśmiech. Sądziła, że chłopak zacznie - tak jak wszyscy - tłumaczyć, że może mu zaufać, że wszystko jej opowie. A zamiast tego, on się uśmiechnął! Co prawda nie obejmowało to przygaszonych oczu, jednak było widać, że z czegoś jest zadowolony. Rozdrażniona otworzyła usta, aby się spytać, co go tak cieszy, ale z jej gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Nieruchomo stała w miejscu, widząc, jak okularnik niebezpiecznie się do niej zbliżył. Poczuła na twarzy jego ciepły oddech. Drgnęła, kiedy chłopak opuszkami palców dotknął jej policzka i zawędrował nimi aż do podbródka, który ujął kciukiem i palcem wskazującym. Pomimo wielkiej ochoty szarpnięcia głową i uwolnienia się od niego – nie zrobiła tego. Jednakże przestraszyła się, uświadamiając sobie, że taka bliskość pomiędzy nimi była dla niej czymś naturalnym i utęsknionym. 

- Przynajmniej wiem, że wciąż jesteś sobą, Lily – szepnął miękko. – Walczyłem o ciebie od piątej klasy i było warto. Teraz, kiedy to wiem, mogę powalczyć jeszcze jeden dzień.

     Wyglądał jakby chciał jeszcze coś dodać, jednak przerwano mu.

- Lily, wszędzie cię szukałem – usłyszeli głęboki i ponury głos Severusa. – Chciałem z tobą porozmawiać.

     James zacisnął szczękę i zamknął na chwilę oczy. Panuj nad sobą, przeszło mu przez myśl. Nawet nie sądził, że będzie to takie trudne. Otworzył oczy i niechętnie puścił podbródek rudowłosej. Odwrócił głowę w stronę Ślizgona i przyszpilił go twardym spojrzeniem. Snape jednak nie przejął się tym, swobodnie stojąc kilka metrów od nich i z wyczekiwaniem wpatrując się w Lily. Wiedział, że w obecności Evansówny Potter nic mu nie zrobi. Uśmiechnął się ironicznie do Gryfona.

- Lily – ponaglił ją Severus.

     Dziewczyna niepewnie spojrzała na Jamesa, który po chwili ponownie przeniósł swój wzrok na jej twarz i wzruszył ramionami. Schował dłonie do kieszeni i zacisnął je w pięści. Wahała się, bo Potter był jedyną osobą, która na nią nie naciskała, za co była mu oczywiście wdzięczna. Czuła, że w tej chwili dokonuje jakiegoś wyboru: którą stronę wybierze? Westchnęła głęboko i rzuciła ostatnie spojrzenie Potterowi, a potem poszła w stronę czekającego Snape’a, wciąż rozpamiętując ostatnie słowa okularnika.

     Odchodząc ze Ślizgonem, obejrzała się przez ramię.

- I tak jesteś moja – powiedział do siebie czarnowłosy, patrząc się na plecy dziewczyny.

_______________

Eee, rozdział pojawił się nieco później niż to przewidywałam, ale to przez tą scenę James-Lily. Za cholerę nie wiedziałam, jak ją opisać, aby wyszło tak, jak sobie to wyobrażałam i żeby w ogóle było dobrze xD. Myślałam nad tym, przez cały tydzień i w końcu napisałam, chociaż mam wrażenie, że jednak mogło być lepiej, ale jak to mówi moja koleżanka: Zawsze może być lepiej. 

No, w każdym razie, rozdział dłuższy niż poprzednie, a więc mam nadzieję, że Was nie zanudziłam, bo w życiu bym sobie tego nie wybaczyła. 

Co ja tam jeszcze miałam powiedzieć...? Ah, no już wiem - PRZEPRASZAM za to, że jeszcze nie skomentowałam rozdziałów na pewnych blogach, ale obiecuję, że w tygodniu postaram się to nadrobić :).

I jeszcze takie pytanie, a właściwie też po połowie prośba: Chciałby ktoś zrobić dla mnie szablon? ;D Mam taką tendencję, że bardzo szybko nudzą mi się one, przez co oczywiście często je zmieniam xd.

Pozdrawiam!