3. Niewola wspomnień

Trading Yesterday - Love Song Requiem

     Przez pierwsze kilkanaście minut James był święcie przekonany, że Lily po prostu chce się na nim odegrać. Zaśmiał się nerwowo pod nosem, kiedy to sobie uświadomił. Oczywiście, że musiała się na nim mścić – przecież jakiś tam wybuch na eliksirach nie mógł sprawić, że rudowłosa straciła pamięć. Takie rzeczy na lekcjach zdarzały się bardzo często, a najgorsze urazy, jakich doznawali uczniowie, to była dynia zamiast głowy.

- Lily, rozumiem, że jesteś wściekła za tamtą akcję… Przepraszam, już nigdy więcej cię nie okłamię – powiedział, mocniej ściskając jej delikatną dłoń. – Ale naprawdę, przestań sobie żartować. Chcesz, żebym umarł ze strachu? – spytał, a w jego głosie wyczuwalna była nutka pretensji pomieszanej z troską.

     Rudowłosa zacisnęła mocniej usta, po czym wyszarpnęła swoją dłoń z jego uścisku i ścisnęła nią skrawek pościeli. W jej oczach kształtem przypominających migdały czaił się cień zupełnego zagubienia. Takie samo uczucie wyrażała jej poszarzała twarz. Wówczas James uzmysłowił sobie przerażającą rzecz. W jego głowie nagle zapanował wielki chaos, a on zbladł jeszcze bardziej. Ciało oblał zimny pot, tak nieprzyjemnego uczucia jeszcze nigdy nie odebrał. Wzdrygnął się i zamglonymi oczami spojrzał na Syriusza, jakby ten miał zaraz wesoło się roześmiać i powiedzieć mu, że to tylko głupi żart. Jednak nic takiego się nie wydarzyło. Black wodził po wszystkich przygaszonym wzrokiem, który zatrzymał na pani Thompson.

- Ona zaraz odzyska pamięć, prawda? – zapytała Elizabeth drżącym głosem. – To tylko chwilowe… - wymamrotała pod nosem.

     Wszyscy w napięciu spojrzeli na pielęgniarkę. Zapadła ciążąca cisza, a James bardzo wyraźnie słyszał szum krwi w uszach. Był pewien, że gdyby tylko się wsłuchał, bez problemu usłyszałby bicie serc osób znajdujących się w pomieszczeniu. Kobieta z zatroskaną miną spojrzała na swoją pacjentkę, a potem na resztę Gryfonów. Jej ciemne oczy na chwilę spotkały się z tęczówkami Pottera. Chłopak znał tę minę i doskonale wiedział, że nie wróżyła ona niczego dobrego. Potrząsnął głową z niedowierzaniem. Pragnął, aby dzisiejszy dzień okazał się tylko koszmarem albo szklaną iluzją, którą mógłby rozbić na drobne odłamki. Nie chciał uwierzyć w to, że po tylu latach starań mógłby ją znowu stracić przez jedno głupie wydarzenie. Na samą myśl o tym poczuł, jak jakaś niewidzialna dłoń przenika jego ciało i boleśnie zaciska swoje kościste palce na sercu, po czym ciągnie, chcąc je wyrwać.

     Nagle drzwi gwałtownie się otworzyły, tym samym przerywając martwotę. Do pomieszczenia wtargnęła profesor McGonagall. Minerwa z surową miną podeszła do łóżka Gryfonki, a kiedy dostrzegła, w jakim ona była stanie, wyraz jej twarzy złagodniał. Westchnęła przeciągle, jej zmarszczki jeszcze bardziej się pogłębiły. 

- Oh, drogie dziecko – powiedziała cicho. – Cecilio, jakieś poważne obrażenia?

- Obawiam się… - zaczęła ochrypłym głosem, rzucając niepewne spojrzenie na nastolatków – że panna Evans straciła pamięć.

     Oczy nauczycielki powiększyły się. Wszyscy mieli wrażenie, że kobieta zaraz zemdleje – ona jednak złapała się za metalową poręcz łóżka i łapczywie nabrała powietrza w płuca. Remus, który stał najbliżej niej, usłyszał, jak McGonagall mamrocze coś niezrozumiałego pod nosem. Po chwili przysłuchiwania się, zdołała jedynie usłyszeć: ,,Moja uczennica… straciła pamięć…” Z ponurą miną przyjrzał się po kolei swoim przyjaciołom, zastanawiając się, co oni teraz mają zrobić? Czy Lily kiedykolwiek odzyska pamięć? Przełknął ślinę. Nie potrafił nawet dopuścić do siebie myśli, że jego przyjaciółka mogłaby już nigdy nie przypomnieć sobie przeszłości.

- Czy ona odzyska pamięć? – spytała Elizabeth. Drżenie jej głosu zdradzało, że dziewczyna ostatkami sił powstrzymywała się od płaczu.

- Naturalnie jej pamięć powinna wrócić… z czasem – odpowiedziała pielęgniarka, starając się nie patrzeć na uczniów.

     James zacisnął pięści, uważnie przyglądając się kobiecie. W jego głowie zapaliła się czerwona lampka, wiedział, że pani Thompson o czymś im nie mówi. I to niemal doprowadziło go do szału.

- Z czasem? – warknął, szczękając zębami. – Jesteśmy czarodziejami, czy nie da się czegoś zrobić?! – krzyknął.

     Nikt nie był nawet w stanie zwrócić uwagi na jego ton, jakim zwracał się do starszej i bardziej doświadczonej czarownicy.

- Będę robiła, co w mojej mocy – odpowiedziała pusto Cecilia, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła na zaplecze. – Idę po lekarstwa – rzuciła przez ramię.

     Potter oddychał nierównomiernie. Nie uspokoiła go nawet dłoń przyjaciela na ramieniu.

- Sev? Gdzie jest Severus? – spytała słabym głosem Lily, rozglądając się po pomieszczeniu.

     Okularnik zamrugał parokrotnie, kiedy dotarł do niego sens słów ukochanej. Przełknął ślinę, czując, że błądzi pomiędzy czarną rozpaczą, a niewyobrażalną wściekłością. Lily, choć nieświadomie, wbiła w jego ciało sztylet. Był na skraju wytrzymałości i wiedział, że musi jak najszybciej gdzieś uciec. Potrzebował samotności, aby to wszystko na spokojnie przemyśleć i ochłonąć. W tej chwili nie potrafił na kogokolwiek spojrzeć, a z jego ust nie chciał wydobyć się choćby jęk.

     Odtrącił dłoń Syriusza, po czym gwałtownie odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem ruszył ku wyjściu. Nim opuścił pomieszczeniu, usłyszał jeszcze stłumiony głos Syriusza, który wypowiedział jego imię oraz Lily, która żądała zobaczenia się z Severusem.

      Już wiedział, gdzie się uda.

*

     Czarnowłosy Ślizgon wspiął się po schodach na trzecie piętro. Swoje kroki skierował w stronę Skrzydła Szpitalnego. Uczniowie z innych domów, których mijał po drodze, patrzyli się nań z mieszanką wrogości i wzgardy. Przyjmował to z jak największą obojętnością, będąc już przyzwyczajonym do takiego traktowania. Nikt nie przepadał za wychowankami Slytherina, a już na pewno mało kto przepadał za Severusem Snape’m. 

     Chłopak nie miał zielonego pojęcia, po co opiekunka Gryfonów chciałaby go widzieć w skrzydle szpitalnym. W krótkim liście napisała, iż to była sprawa niecierpiąca zwłoki. Tak więc, choć niechętnie, Severus musiał stawić się w wyznaczonym miejscu. Miał wielką nadzieję, że ta ważna sprawa nie zajmie dużo czasu, bo miał jeszcze wiele roboty: musiał zrobić dla młodego Blacka obiecany eliksir. Już z daleka widział nauczycielkę transmutacji, która z dziwną miną rozglądała się po korytarzu i niecierpliwie tupała nogą. Snape ściągnął brwi, intensywnie zastanawiając się, po co Minerwa miałaby ściągać tu akurat jego.

- No, nareszcie jesteś! – powiedziała kobieta, kiedy go dostrzegła. – Panie Snape, to jest bardzo delikatna sprawa. – Posłała mu uważne spojrzenie.

- Słucham, pani profesor – rzekł ponurym, lekko zachrypniętym głosem.

- Zapewne wiesz, co dzisiaj miało miejsce w lochach. Właściwie nikomu nic się nie stało, ale… - zacięła się na chwilę – panna Evans nie miała tyle szczęścia. Coś sprawiło, że straciła pamięć i wydaje się, że pamięta wszystko do pewnego momentu w przeszłości.

     Severus momentalnie zainteresował się słowami Minerwy i z jak największa uwagą wyłapywał je. Nie miał pojęcia, iż Lily coś się stało, ponieważ po wybuchu, w lochach jeszcze przez długi czas unosił się gęsty dym, a on jak najszybciej chciał się oddalić od tamtego miejsca. Jednak w tym momencie liczyła się tylko jedna osoba. Osoba, na której mu zależało bardziej niż na kimkolwiek innym. Z jego głowy wyleciały inne sprawy, które miał do załatwienia jeszcze dzisiaj. Choć nie dał tego po sobie poznać, poczuł niepokój o swoją przyjaciółkę. Dawną przyjaciółkę, pomyślał gorzko. Po chwili zdał sobie sprawę, że coś tu nie gra. Skoro już się z nią nie przyjaźni, to, dlaczego właśnie JEGO chce widzieć? Zaczął gorączkowo myśleć i doszedł do wniosku, że Lily musi pamiętać wszystko do bardzo odległego momentu w przeszłości. Nie miał innego wytłumaczenia.

- Do jakiego momentu? – spytał zniecierpliwiony, kiedy profesorka przez długi czas nic nie mówiła.

- Cały czas wspomina o jakimś drzewie nad jeziorem, z którego spadła – odpowiedziała niepewnie, po czym sztywno się wyprostowała.

     Severus zamrugał parokrotnie oczami, kiedy przypomniał sobie tamto wydarzenie. Miało ono miejsce dzień przed wyjazdem do Hogwartu. Uświadomił sobie, że może zacząć wszystko od początku. To tak jakby otrzymał drugą szansę od losu. Gdy nauczycielka odwróciła się i ruszyła ku drzwiom, Snape uśmiechnął się w wyrazie tryumfu. Nie mógł go powstrzymać, wiedząc, że Lily nie pamięta Pottera ani reszty Huncwotów. Oznaczało to, że nie będzie im ufać i tu zaczynała się jego wielka rola.

     Przybrał kamienny wyraz twarzy, kiedy tylko wszedł do Skrzydła Szpitalnego. Jego ciemne, nieco zwężone oczy od razu padły na czwórkę Gryfonów, którzy ze zmartwionymi minami spoglądali na rudowłosą dziewczynę. Z oddali słyszał, iż o czymś rozmawiają, jednak nim zdążył cokolwiek wychwycić, głosy nagle umilkły. Teraz on stał się obiektem powszechnego zainteresowania i jeśli miałby być szczery – niezbyt mu się to podobało. Obrzucił niepełną paczkę Huncwotów oraz Elizabeth wrogim spojrzeniem, które zostało odwzajemnione.

- Sev! Aleś ty się zmienił! – zawołała chrypliwie Lily, po czym zakasłała, a jej zielone oczy zaszkliły się.

Huncwoci niechętnie ruszyli ku wyjściu.

- Odwiedzę cię później, Lily! – rzuciła przez ramię Powell.

     Severus spojrzał na nią przelotnie, kiedy przechodziła obok. W jej oczach widział ostrzegawcze ogniki, jednakże nie przejął się tym. Posłał jej sarkastyczny uśmiech, a następnie ruszył ku łóżku Lily.

     Elizabeth przyspieszyła kroku, wymijając tym samym Huncwotów i jako pierwsza opuściła Skrzydło Szpitalne. Oparła się o ścianę i odchyliła głowę do tyłu. Wsłuchała się w przyspieszone bicie swojego serca, starając się uspokoić. Spotkanie ze znienawidzonym Ślizgonem spowodowało, że krew szaleńczo zaczęła płynąć w jej żyłach. Czuła, jak złość wbija w jej ciało miliony rozgrzanych szpilek, chcąc ją sprowokować do wyładowania się na innych. Nie chciała do tego dopuścić, a przynajmniej nie w tej chwili. Przygryzła dolną wargę i otworzyła oczy. Dostrzegła trójkę swoich najlepszych przyjaciół, których miny wyrażały skrajnie różne emocje.

     Remus był opanowany, zamyślony, a przede wszystkim strapiony. Na początku wpatrywał się w sufit jakby szukał tam odpowiedzi na niezadane pytanie – potem skupił się na twarzy swojej przyjaciółki. Przez krótką chwilę wydawało jej się, że dojrzała w jego miodowych oczach dziwny błysk, jednak szybko wmówiła sobie, że to tylko złudzenie. Kiedy zerknęła na Petera, dostrzegła, że chłopak rozgląda się po korytarzu z nieco zdezorientowaną, ale i zatroskaną miną. Widziała na jego okrągłej twarzy cień innego, dość osobliwego uczucia, którego nie potrafiła dokładnie zinterpretować.

     Nie zdziwiła się, patrząc na Syriusza. Black niemal trząsł się w gniewie, mamrocząc coś pod nosem. Podejrzewała, iż były to najróżniejsze wyzwiska i groźby kierowane pod adresem Severusa Snape’a. Przejechała dłonią po gładkich włosach.

- Nie podoba mi się to. Widzieliście jego minę? – spytała, obejmując się ramionami. – Ten ślizgoński gbur ewidentnie coś kombinuje…

- Trzeba go mieć na oku – odparł Remus, kiwając głową. – Nigdy nie wiadomo, co mu przyjdzie do głowy… a teraz, kiedy Lily straciła pamięć i rozpoznaje jedynie Snape’a… - zaciął się, nie chcąc wypowiadać reszty swoich myśli na głos.

     A i nie musiał tego robić, ponieważ przyjaciele doskonale go zrozumieli. Wszyscy jeszcze bardziej sposępnieli.

- W tej chwili jedyna rzecz, jaką możemy zrobić, to sprawdzić, czy Rogacz wciąż oddycha – mruknął Syriusz, wywracając oczami. – Ten jeleń jest zdolny do wszystkiego – dodał pod nosem, wykrzywiając usta.

     Lily poczuła, jak ogarnia ją niewyobrażalna radość na widok najlepszego i jedynego przyjaciela. Uśmiechnęła się szeroko, jednocześnie tłumiąc w sobie niepokój, który od przebudzenia nie dawał jej spokoju. Patrząc się na Severusa, który z delikatnie uniesionymi kącikami ust, siadał właśnie na skraju jej łóżka szpitalnego, miała cichą nadzieję, że chłopak wytłumaczy jej, co tak naprawdę zaszło. Potarła czoło, a na jej twarzy na chwilę zagościł cień grymasu. Czuła w głowie nieprzyjemną pustkę i chciała ją wreszcie czymś zapełnić.

- Jak się czujesz? – spytał Severus, przyglądając jej się z uwagą.

- Bywało lepiej – westchnęła. – Czy… możesz mi opowiedzieć, co się wydarzyło? – poprosiła, przegryzając wargę. 

- Z tego, co wiem, to jakiś Ślizgon pomylił składniki, przez co eliksir wybuchł. Miałaś pecha, zapewne będąc na linii ognia – wyjaśnił zwięźle Snape.

     Lily zamyśliła się. Czuła się naprawdę zagubiona w tym wszystkim. Jej ostatnim wspomnieniem było to, jak w wieku jedenastu lat – dzień przed wyjazdem do Hogwartu – spadła z drzewa i straciła przytomność. Potem obudziła się i nagle ma siedemnaście lat, a w następnym roku już kończy naukę w tej cudownej szkole. Pomiędzy jej dzieciństwem, a czasem teraźniejszym powstała ogromna czarna przepaść, a ona nie wiedziała, jak może sprawić, aby ona zniknęła. Poczuła nieprzyjemną gulę w żołądku, w oczach zebrały się gorzkie łzy, które po chwili spłynęły po lekko zarumienionych policzkach. Miała wrażenie, że wraz z wybuchem eliksiru jakaś jej część odeszła bezpowrotnie. Załkała cicho.

     Drgnęła, kiedy Severus położył dłoń na jej ramieniu, a potem z niepewnością przytulił ją do siebie. Z niewiadomych przyczyn nie poczuła się tak, jak kiedyś w jego obecności. Nie czuła się już bezpiecznie w jego ramionach… można by rzec, że nawet wręcz przeciwnie. W jej sercu zagościł gorzki żal i tęsknota za czymś, czego nie znała. Albo nie pamiętała. Wyswobodziła się z ramion przyjaciela i otarła łzy. W tej chwili zapragnęła dowiedzieć się wszystkiego.

- Do jakiego domu trafiłam? – zadała pierwsze pytanie, jakie przyszło jej na myśl.

- Gryffindoru. Ja jestem w Slytherinie – odpowiedział szybko, w jego głosie pobrzmiewała mroczna nutka, która nie spodobała się Lily.

     Kiedyś jego głos brzmiał inaczej. Wiedziała, że przez te lata jej przyjaciel mógł się zmienić, ale nie potrafiła przyjąć do wiadomości, że stało to się na dużą skalę. Chciała żyć w złudzeniu, że Severus był taki sam jak kiedyś. Przynajmniej na razie.

- A tamci… to moi przyjaciele?

W tej chwili rudowłosa doskonale udało się zauważyć, jak Snape waha się. Ściągnęła brwi.

- No tak jakby – odpowiedział niepewnie.

- Jak to?

- Nie ufam im. Wydają się być twoimi przyjaciółmi, ale są bardzo zdradzieccy. Nawet nie zdążysz zareagować, jak ci wbiją sztylet w plecy – oznajmił grobowo.

     Rudowłosa nie wiedziała, czy może wierzyć mu na słowo, ponieważ na własne oczy widziała, jak oni się o nią martwią. I nie wyglądało to tak, jakby robili to na pokaz. Zwłaszcza tamten czarnowłosy chłopak. Lily wciąż nie mogła pozbyć się widoku jego orzechowych oczu. Takich smutnych i pełnych miłości. Strasznie się załamał, kiedy oświadczyła, że nic nie pamięta.  Wyciągnęła się na łóżku i zamyśliła. Jak wiele zmieniło się przez te sześć lat?, przeszło jej przez myśl. Martwiła się o rodziców, a nawet o Petunię. Miała nadzieję, że w ciągu ostatnich lat pogodziła się z nią. Mimo wszystko, była jej siostrą i wciąż ją kochała. Nie potrafiła wyobrazić sobie tego, że już nigdy miałyby się do siebie nie odezwać.

     Z rozmyślań wyrwała ją pielęgniarka, która z nieobecną miną postawiła na szafce tace z różnymi substancjami we flakonikach. Kiedy kobieta bez słowa wyciągnęła w jej stronę bladoniebieski eliksir, rudowłosa przyjrzała się jej podejrzliwie. Pani Thompson wywróciła oczami.

- To dla twojego dobra. Może i nie jest smaczny, ale bardzo skuteczny – powiedziała sucho. Z wyczekiwaniem patrzyła na uczennicę, która jednym haustem wypiła wszystko.

- Fuj, w życiu nie piłam czegoś równie niedobrego  – burknęła, oddając pielęgniarce pustą fiolkę.

     Wyraz twarzy kobiety złagodniał, kiedy podawała Lily po kolei pozostałe trzy lekarstwa. Kiedy Evans wypiła już wszystko, z ulgą opadła na poduszkę i z zastanowieniem spojrzała na oddalającą się kobietę.

- Czy pamięć mi wróci?

     Pielęgniarka zatrzymała się. Przez chwilę nic nie mówiła, jakby głęboko zastanawiając się nad najlepszą odpowiedzią. W końcu odwróciła się bokiem do pacjentki i spoglądając na coś ponad jej ramieniem, odezwała się.

- Magia posiada nieograniczone możliwości – zaczęła spokojnie. – Jeśli w ciągu tygodnia pamięć sama ci nie wróci, podejmiemy wszelkie środki, aby otworzyć klatkę, w której zostały zamknięte wszystkie twoje wspomnienia. – Minął dłuższy moment, nim kobieta w końcu odeszła, obrzucając Lily krótkim spojrzeniem.

     Rudowłosa zaczęła trawić to, co powiedziała jej pani Thompson. Odetchnęła głęboko. Wierzyła, że los jednak postanowi nie być dla niej taki okrutny i w ciągu kilku dni jej pamięć sama wróci. A przynajmniej chciała wierzyć.

     Uśmiechnęła się cierpko do Severusa.

- Opowiedz mi o mojej przeszłości. 

____________

O kurde, to jest chyba pierwszy rozdział, który pisało mi się z taką lekkością, a ile miałam weny! :D 

Nawet o opisy się postarałam, z czego jestem dumna, bo wydaje mi się, że  jeśli chodzi o nie, to idzie mi nieco lepiej :).

Niestety nie ma tu dużo akcji, bo chciałam przede wszystkim przedstawić uczucia bohaterów i rozmowę Severusa z Lily, ponieważ będzie ona miała pewien wpływ na dalsze rozdziały. Co prawda, na początku chciałam na koniec dodać jeszcze jakąś scenę, gdzie by się działo coś więcej, ale w końcu stwierdziłam, że bym wtedy za dużo nawaliła. A więc, rozdział jest taki jaki jest. 

Następny pojawi się oczywiście po świętach. Życzę Wam zatem Wesołego Jajka i mam nadzieję, że nie pochorujecie się po lanym poniedziałku :).

Pozdrawiam!