1. ,,Jestem Prefektem Naczelnym"

  

Locked Out Of Heaven - Bruno Mars

     Lily, jego Lily, z naburmuszoną miną właśnie podnosiła się do pozycji siedzącej. Niedaleko niej znajdowała się Elizabeth, która prawie płacząc ze śmiechu, opierała się o konar spróchniałego drzewa. James zamrugał parokrotnie oczami, a następnie odetchnął z ulgą, kiedy dostrzegł, że nikomu, a przede wszystkim jego rudowłosej dziewczynie, nic się nie stało. Chłopak kątem oka dostrzegł swojego przyjaciela, który gwałtownie zahamował. Potter prędko ruszył ku Evans. Wciąż z szybko bijącym sercem i nierównomiernym oddechem, kucnął przed nią i chwycił jej zarumienioną twarz w swoje dłonie.

- Lily, w porządku? – spytał, przełykając ślinę. Dziewczyna spojrzała na niego zaskoczona.

- Ja… - zaczęła, ale przerwał jej, nie zauważając nawet, że chciała coś powiedzieć.

- Właśnie wracałem z Łapą do zamku, kiedy usłyszałem…

- James…

- … twój krzyk. Na Merlina, to było straszne. Myślałem, że coś ci się stało…

- James…

- Nie wiem, co bym zrobił, gdyby… - ciągnął, nie zważając na zirytowaną dziewczynę.

- POTTER! – krzyknęła.

     Oszołomiony, zamknął buzię. Usłyszał za sobą parsknięcie Syriusza oraz Liz. Jednak całą swoją uwagę skupił na Lily, która wpatrywała się w niego z dezaprobatą. Na jej ustach błąkał się wesoły uśmiech, chociaż, kiedy wpatrzył się w jej zielone oczy, które zawsze go urzekały, dostrzegł wściekłość. Po chwili zastanowienia, doszedł do wniosku, że to Elizabeth jej coś zrobiła. On właściwie dopiero przybiegł i nie był niczemu winny. Po prostu się martwił. A o to Lily nie powinna się złościć, pomyślał. Nachylił się ku niej i pocałował ją w czoło, a następnie stanął i pomógł to samo zrobić dziewczynie. Skinęła lekko głową i się otrzepała.

Elizabeth odgarnęła długą grzywę za ucho i rozejrzała się jakby czegoś lub kogoś szukając.

- Co tu się właściwie stało? – spytał Syriusz, opierając się nonszalancko o pień starego drzewa.

Liz, słysząc owe pytanie, parsknęła śmiechem. Evansówna skarciła ją wzrokiem, jednak na niewiele się to zdało. Zdezorientowany Potter spojrzał na przyjaciela, który wzruszył ramionami.

- Jakimś drugoklasistom szczególnie się nudziło – burknęła rudowłosa, wywracając oczami. – Nieważne, wracajmy do zamku – powiedziała już nieco głośniej i skierowała się w stronę szkoły.

Okularnik przez chwilę stał w miejscu, zastanawiając się na czymś. W końcu, zrezygnowany pokręcił głową i z cwaniackim uśmiechem dogonił swoją dziewczynę, po czym objął ją w pasie.

- Zgaduję, że nie masz już ochoty na spacer, nawet jeśli bym cię ładnie poprosił? – zagadnął Potter, jednocześnie rozglądając się za swoim przyjaciele, który gdzieś mu zniknął.

- Strzał w dziesiątkę – rzekła, wtulając się w jego bok. – Zresztą, spójrz, zaraz lunie deszcz – dodała, wskazując palcem na zbliżające się ciemne chmury.

James zerknął we wskazany przez Lily kierunek. Słońce, które widniało wysoko na horyzoncie, z każdą kolejną sekundą było coraz bardziej zakrywane przez deszczowe obłoki. Gdzieś w oddali dało się słyszeć przeszywający grzmot. Rudowłosa podskoczyła, zaskoczona i nieco przestraszona, lecz po chwili uśmiechnęła się delikatnie. Zmarszczyła nos, kiedy pierwsze krople deszczu spadły na jej piegowatą twarz.

- A zapowiadał się taki ładny dzień – burknął szukający, markotniejąc.

- Mi jakoś nie jest szczególnie przykro. Lubię burze – odparła. – Ale i tak lepiej przyśpieszmy, nie przepadam za deszczem.

     Okularnik zamyślił się, mając gdzieś w ciemnych zakamarkach swojej pamięci pewną informację. Jego poszukiwania przerwał dziewczęcy pisk, dochodzący od strony jeziora. Jednocześnie z Lily odwrócili głowy w tamtym kierunku. Czarnowłosy roześmiał się głośno, widząc biegnącego z zawrotną prędkością Syriusza, którego goniła przemoknięta do suchej nitki Liz. Black, mijając Pottera, puścił mu oko i nie zatrzymując się, popędził dalej.

- Jak dzieci – powiedziała protekcjonalnie Lily.

- Powiem ci, kochanie, że ty jakoś szczególnie dorosła też nie jesteś. – Chłopak uśmiechnął się szeroko. – O! Przypomniało mi się! – zawołał entuzjastycznie.

- Co? Zresztą nieważne, chodź już. – Pociągnęła go za rękę, lecz chłopak z upartą miną pozostał w miejscu. – Co ty wyprawiasz?

Zamiast odpowiedzieć, uśmiechnął się łobuzersko, po czym mocno przycisnął ją do siebie. Mrużąc oczy, spojrzał na pochmurne niebo. Kilka kropli spadło na okrągłe szkiełka jego okularów.

- James.

- Poczekaj jeszcze chwilę, właśnie staram się być romantyczny. – Wydął zabawnie usta.

     Zaskoczona Lily spełniła jego prośbę, jednakże wciąż pozostawała sceptyczna do tej całej, niezrozumiałej dla niej sytuacji. W pewnym momencie gwałtownie lunął deszcz. James wzmocnił uścisk, kiedy rudowłosa pisnęła. W jego orzechowych oczach zatańczyły niebezpiecznie wesołe ogniki.

- Merlinie, przeziębimy się – jęczała dziewczyna, spoglądając na ich namoknięte ubrania.

- Lily – zaczął miękko chłopak, wpatrując się w nią z rozbawieniem.

- Co ci strzeliło do głowy? Nie mogłeś „starać się być romantyczny” w zamku, przed kominkiem, na ciepłym dywanie, z gorącą czekoladą i precelkami? – wymieniała, odgarniając mokre włosy z oczu.

- Lily.

- Co? – burknęła, podnosząc na niego zielone oczy.

     Pocałował ją mocno, z czułością, chcąc tym samym jej pokazać, jak bardzo mu na niej zależy. Nie musiał długo czekać na jej reakcję; już po sekundzie wplotła palce w jego mokre kosmyki włosów. Czuł, jak jego ukochana drży pod wpływem jego bliskości. Kiedy wydało mu się, że usłyszał bicie jej serca, uświadomił sobie, że wszystkie chwile, w których starał się ją zdobyć nie były stracone. Przyjemne ciepło rozlewało się po ich ciałach, a dreszcze nieznacznie wstrząsały ich ciałami. Niespiesznie delektował się jej słodkimi i delikatnymi wargami, których od tak dawna pragnął dotknąć.

     Kiedy ich usta się rozłączyły, dziewczyna poczuła zawód, lecz uśmiechnęła się subtelnie. Oparła swoje czoło o jego i opuszkami palców przejechała po ostrych rysach twarzy Jamesa. Gdy odezwał się, jego głos był nieco zachrypnięty, a słowa, które wypowiedział przytłumione przez ulewę. Jednakże doskonale usłyszała te kilka wyrazów, które znaczyły dla niej więcej, niż mogłaby sobie to wyobrażać.

- Nic, chciałem tylko powiedzieć, że cię kocham.

*

- Dupek – syknęła Elizabeth, wchodząc do Pokoju Wspólnego Gryfonów.

- Młoda damo, jak ty się wyrażasz?! – usłyszała oburzony głos Grubej Damy, ale zignorowała ją.

     Kilku uczniów spojrzało na nią z zaskoczeniem, jednak szybko odwrócili głowy, widząc jej mrożący krew w żyłach wzrok. Nie zwracając kompletnie uwagi na to, że jest przemoknięta do suchej nitki, odszukała wzrokiem kogoś znajomego. Szybko dostrzegła samotnego jasnowłosego chłopaka, który z przejęciem przeglądał Proroka Codziennego. Odetchnęła głęboko i okrążyła pomieszczenie, a kiedy dotarła do Gryfona, który siedział na jednym z foteli nieopodal okna, oparła podbródek na zagłówku. Ze zmarszczonymi brwiami, przeleciała wzrokiem artykuł o masowych morderstwach mugoli.

     W końcu, chłopak z irytacją zwinął gazetę i odrzucił ją na stolik. Odgarnął z czoła nieco przydługie włosy i gwałtownie się podniósł. Jego oczy się rozszerzyły, a usta ułożyły w jedno wielkie „O”, kiedy dostrzegł szczerzącą się do niego Powell. Zaczerwienił się lekko i prędko zamknął buzię. Uważnie jej się przyjrzał i zmarszczył czoło.

- Liz, co ci się stało? – spytał, wyciągając różdżkę i jednym prostym zaklęciem wysuszając dziewczynę. Blondynka posłała mu spojrzenie pełne wdzięczności i opadła na fotel, który przed chwilą zajmował miodowooki. Przeczesała smukłymi palcami gęste, sięgające ramion włosy.

     Przez moment wpatrywali się w siebie, badając każdy fragment swojej twarzy. Remus, jako pierwszy odwrócił wzrok, nie mogąc już dłużej znieść jej przeszywających piwnych oczu.  Niepewnie usiadł na poręczy i przechylił głowę w bok.

- Co się stało? – zapytał ciepło.

Elizabeth westchnęła głęboko i wywróciła oczami.

- A jak myślisz? Syriusz! To on się zawsze dzieje! Jest taki cholernie wkurzający i uważa się za nie wiadomo kogo. Wiesz, że nie cierpię takich osób, które myślą, że są pępkiem świata – żaliła mu się, zaciskając pięści. – Cholerny protekcjonalny dupek, arogancki hipokryta! Słodki Merlinie, jeśli dalej będzie tak się zachowywał, przysięgam, że w końcu nie wytrzymam i potraktuję go Avadą! – warknęła. Na jej policzkach wykwitły niezdrowe rumieńce.

- Elizabeth – zaczął powoli – uspokój się, proszę. Nie wiesz, co mówisz – ściszył nieco głos.

- Ja jestem cały czas spokojna, Remusie! – powiedziała przez zaciśnięte zęby i spojrzała na niego ze wściekłością. – Zresztą, zostaw mnie. Ty nic nie rozumiesz – dodała i wstała, po czym pobiegła do swojego dormitorium.

     Chłopak westchnął, z tęsknotą wpatrując się w drzwi, za którymi zniknęła jasnowłosawłosa. Musiał poważnie porozmawiać z Syriuszem, bo jak zauważył, to on zaczynał wszystkie kłótnie. Wstał z zamiarem odszukania reszty Huncwotów. Ruszył w kierunku wyjścia, żałując, że dzisiaj Mapy pilnuje Peter.

- Lily! – krzyknął odruchowo, kiedy rozpromieniona dziewczyna wpadła przez otwór w ścianie i ruszyła prosto na niego.

- Oh, Remusie. Właśnie cię szukałam – odparła, bez trudu zatrzymując się dwa kroki przed nim. – James poprosił mnie – zarumieniła się, na co Lupin uśmiechnął się wymownie – żebym przekazała ci, że on chce, żebyś ty przyszedł na trzecie piętro – dokończyła niepewnie, kiedy dotarło do niej, że jej chłopak pewno znowu wpakuje się w jakieś kłopoty.

*

     Evansówna zerknęła na zegarek, który wskazywał godzinę siedemnastą, co oznaczało, że Huncwotów nie było już od niecałych trzech godzin. Dziewczyna, zdenerwowana jeszcze po rozmowie z przyjaciółką, postanowiła zająć się czymś. Uznała, że najlepiej będzie, jeśli powęszy trochę po zamku i sprawdzi, czy jej pomysłowy chłopak wraz ze swoimi kumplami nie zrobili komuś (albo sobie!?) krzywdy.

     „Jej chłopak”, przeszło Lily przez myśl. Pomyślała, że trochę dziwnie to brzmi, choć nie zmienia tego, że jest szczęśliwa. Uśmiechnęła się na wspomnienie szczerego wyznania Jamesa. Jest zadowolona z tego, że w końcu skapitulowała i zgodziła się w te wakacje na randkę. Jednak, czy miała jakieś inne wyjście?

      Lily wyminęła swoją siostrę Petunię, która z grymasem wysyczała: ,,Dziwoląg.” Rudowłosa skrzywiła się, a jej oczy zaszły się łzami. Nie chcąc wyjść na słabą, z wysoką uniesioną głową ruszyła do swojego pokoju. Dopiero, gdy zatrzasnęła za sobą drzwi, pozwoliła swobodnie płynąć łzom. Zadrżała na całym ciele i oparła się o drzwi.

- Dlaczego, Petunio? – szepnęła.

     Choć już dawno pogodziła się z tym, że Petunia nienawidzi jej… wstydzi się – wciąż ją to bolało. Przecież były siostrami, powinny się kochać! Jęknęła cichutko. Po chwili podniosła gwałtownie głowę, słysząc pohukiwanie sowy. Niemal zachłysnęła się powietrzem, widząc uroczą włochatkę, która siedziała na oparciu krzesła, trzymając w dziobie niewielki zwitek pergaminu. Przełknęła głośno ślinę, doskonale zdając sobie sprawę, do kogo należy ptak. Odebrała od sowy liścik. Zamrugała parokrotnie oczami, aby pozbyć się łez, które zgromadziły się w kącikach jej zielonych oczu.

Rozwinęła zwitek.

- Wyjrzyj przez okno – przeczytała na głos. – Błagam, Merlinie. – Spojrzała wymownie w sufit, a potem zerknęła na ptaka, który wyleciał na dwór i wysoko wzbił się w powietrze.

     Lily odłożyła kawałek pergaminu na biurko i powoli podeszła do okna. To, co zobaczyła, sprawiło, że złość na Petunię od razu jej minęła, a zamiast tego miała ochotę walnąć się w głowę.

     James pomachał do niej radośnie. Obok niego stał Syriusz, z zażenowaniem rozglądając się na wszystkie strony. Policzyła do dziesięciu, w momencie, kiedy uświadomiła sobie, że to scena rodem z kiczowatego filmu romantycznego, które z ogromnym zapałem oglądała jej matka.

- Liluś, pięknie dziś wyglądasz! – Wyszczerzył się do niej okularnik, a stojący obok Łapa westchnął, wznosząc oczy ku niebu. Wyglądał jakby nie chciał tu być, a swojego przyjaciela uznawał za kompletnego idiotę.

- Co ty wyprawiasz? – warknęła.

- Oo, dzień dobry, panu – przywitał się Potter z tatą Lily, zupełnie ignorując jej pytanie.

- Witam, młodzieńcze – powiedział ojciec rudowłosej, który wyszedł z zaciekawieniem na werandę. 

- Lily – powiedział ciepło chłopak – proszę, wysłuchaj, chociaż tego. Pisałem to od kilku dni, z myślą o tobie.

- Zerżnąłeś od kuzynki – poprawił go Syriusz, uśmiechając się szelmowsko.

- Zamknij się! – syknął przez zaciśnięte zęby Rogacz, kopiąc kumpla w kostkę. Arystokrata skrzywił się z bólu.

     Lily w myślach poprzysięgła sobie, że jak już będzie po wszystkim, własnoręcznie zamorduje tego czarnowłosego prześladowcę. James odchrząknął znacząco, po czym zaczął z dużą pewnością recytować...

     Dalsze wspominanie tego zwariowanego dnia przerwał jej znajomy głos. Zatrzymała się gwałtownie nieopodal posągu Jednookiej Wiedźmy. Spojrzała w stronę, z której wydawało jej się, że usłyszała konspiracyjny szept. Jej wzrok padł na wcześniej niewidocznego Jamesa. Chłopak z dziwnym wyrazem twarzy pochylał się i spoglądał na coś, co znajdowało się za rzeźbą. Lily  westchnęła cicho z dezaprobatą, po czym niezauważalnie podeszła i pochyliła się nad jego ramieniem. Spojrzała tam, gdzie on.

Jej oczom ukazał się ciemny tunel, który tajemniczo ciągnął się w głąb zamku. James nieświadomy obecności drugiej osoby, wciąż wpatrywał się w nieprzeniknioną ciemność.

- Widzisz tam co? - spytała tajemniczym głosem. 

- Merlinie! - krzyknął Potter, podskakując. Głęboko oddychając, oparł się o Jednooką Wiedźmę i ze strachem spojrzał na dziewczynę. - Lily, co ty tu robisz?

- Spaceruję? A ty? - spytała. Potter odruchowo zasłonił sobą przejście. Rudowłosa stanęła na palcach, próbując dostrzec coś ponad jego ramieniem.

- Nudzę się - palnął, przełykając ślinę.

- Ah, doprawdy? - Podniosła brwi do góry. - Słyszałam, jak coś mówiłeś. Nie jesteś tu sam? – dociekała.

- Oczywiście, że jestem! Po prostu czasem lubię pogadać sam do siebie. Ty nigdy tego nie robiłaś? - zdziwił się teatralnie. – Kochanie…

- Wiesz, że nie lubię, kiedy się mnie oszukuje? – spytała, rzucając mu ostrzegawcze spojrzenie.

     Chłopak westchnął głęboko i pokiwał głową. Jego usta wykrzywiły się w wesołym uśmiechu, kiedy podszedł do niej i położył jej dłoń na talii. Zadrżała, czując przyjemne ciepło, które zaczęło rozchodzić się po jej całym ciele. Choć wiedziała, że James próbuje odwrócić jej uwagę – co swoją drogą, jak na razie szło mu bardzo dobrze – trudno było jej się oprzeć pokusie. Przegryzła dolną wargę, co sprawiło, że oddech Pottera przyspieszył. Chłopak przycisnął ją mocno do siebie i pochylił się z zamiarem pocałowania dziewczyny, jednak ona prędko odchyliła się i odwróciła lekko głowę.

- Nawet nie próbuj odwracać mojej uwagi – zagroziła. – Mów, co knujecie. Jestem Prefektem Naczelnym i mam prawo wiedzieć, co ty znowu wyprawiasz – odparła dumnie.

- Uwielbiam, kiedy jesteś taka… apodyktyczna – zamruczał, gładząc ją po plecach. - Od samego rana niczego nie zbroiłem… - dodał po chwili, posyłając jej figlarny uśmiech.

- I to mnie właśnie martwi.  – Przewróciła oczami. – Wiesz, że mogę dać ci szlaban?

- Za nic?! – zdziwił się. – Kochanie, przecież nie możesz zrobić tego swojemu chłopakowi.

- Jestem Prefektem Naczelnym – powiedziała protekcjonalnie.

- Ale to nie upoważnia cię do nadużywania władzy i znęcania się nad biednym, niewinnym Gryfonem, który w dodatku jest twoim chłopakiem! – zawołał, robiąc minę zbitego psa.

- Nikt ci nie kazał nim zostawać – odparła z rozbawieniem. -  Więc? – spytała, wyplątując się z jego objęć.

- Co "więc"? – Niechętnie ją wypuścił, po czym oparł dłoń o twarz Jednookiej Wiedźmy.

- Co knujesz?

- Przysięgam, że nic. – Podniósł ręce do góry. – Ale z ciebie uparciuch. – Uśmiechnął się do niej ciepło, czego nie sposób było nie odwzajemnić.

- Rogasiu, Rogasiu, udało się! UDAŁO SIĘ! - usłyszeli zadowolony wrzask Łapy, który rozradowany wypadł na korytarz. 

- Łapo...

- Skierowałem to tak, że Ślizgoni będą mieli... - zaczął podekscytowany, nie zważając na obecność Evansówny i przerażonej miny kumpla. 

- AA, UCIEKAĆ! - dotarł po chwili do nich przestraszony krzyk Petera, który zataczając się, wypadł na korytarz i pobiegł dalej na oślep.

- Co? - spytała zdezorientowana Lily. Jej odpowiedzią był coraz głośniejszy szum wody.

___________

Rozdział co prawda zaplanowany był na jutro, ale nie jestem pewna, czy bym miała czas, bo idę jutro do koleżanki robić projekt. Ale mam nieodparte wrażenie, że to Wam nawet na rękę? :D

No cóż, jak każdy mój pierwszy rozdział, ten także jest sielankowy i w ogóle taki "haj lajf", jakby to powiedział mój nauczyciel geografii :). 

Jeśli chodzi o Lily i Jamesa (bo podejrzewam, że tu niektórzy mogą się o to dopytywać) to, to, że w tym rozdziale chodzą za rączki i się kochają nie oznacza, że będzie tak cały czas. Może to się diametralnie zmienić nawet w drugim rozdziale... 

Co do podkładu muzycznego w tym rozdziale - nie jestem pewna czy na pewno pasuje, ale ja przy nim pisałam ten post, więc stwierdziłam, że nic się nie stanie, jeśli go dodam. W każdej chwili możecie wybrać coś innego z mojej playlisty (znajduje się w zakładce Pohukiwanie Sów).

Zakładka Czarodzieje już jest gotowa!

No i najważniejsza rzecz na koniec. Dość długo mnie nie było, przez co na pewnych blogach narobiłam sobie zaległości. Żeby nie było wątpliwości, już jestem w trakcie ich nadrabiania. Niestety zważywszy na to, 

że mam też swoje życie, szkołę i podejrzanie energicznych znajomych, idzie mi to nader mozolnie. Więc proszę o cierpliwość :).

Pozdrawiam! ;)

P.S. Jeśli ktoś jeszcze nie zauważył, została utworzona nowa zakładka "Zapowiedź".