2. Lekcja eliksirów

Rihanna - Stay ft. Mikky Ekko

    Syriusz odruchowo zamknął oczy, przygotowując się na konfrontację ze swoim genialnym pomysłem. Jęknął, słysząc, że szum wody się nasila. W myślach zaczął wyklinać się za to, że nie pomyślał o ewentualnym wypadku. Ale skąd mógł wiedzieć, że te rury nie będą wystarczająco wytrzymałe? Serce zaczęło mu szybciej bić, a on poczuł nagły przypływ adrenaliny. Otworzył oczy, ale nim zdążył rozejrzeć się za przyjaciółmi, czuł, że jest już za późno. Wielka fala nadeszła niespodziewanie i kiedy myślał, że całkowicie go pochłonie, woda z ogromną siłą uderzyła w niewidzialną barierę.

- Lily! – Usłyszał zdławiony krzyk Jamesa.

     Spojrzał w kierunku, skąd dobiegł głos i ujrzał bladego Pottera, który z ulgą spoglądał na Lily. Rudowłosa trzymała przed sobą różdżkę. Jej dłonie drżały, a usta zaciśnięte były w wąską linię. Black odetchnął i poczuł niewyobrażalną wdzięczność do dziewczyny. Podszedł bliżej do przyjaciół, mając cichą nadzieję, że zielonooka nie wybuchnie gniewem, jednak wiedział, że po takiej akcji jest to niemożliwe. Evans po dłuższej chwili ponownie machnęła różdżką i woda się cofnęła. Dziewczyna jeszcze długo patrzyła w ciemny korytarz zanim zdecydowała się schować różdżkę.

     Z jej twarzy nie dało się nic wyczytać, a napięcie pomiędzy trójką zaczęło niebezpiecznie rosnąć. James przełknął ślinę, nie spuszczając wzroku z kamiennej miny swojej dziewczyny. Oblała go nieprzyjemna fala gorąca, kiedy uświadomił sobie, że po raz kolejny wszystko zepsuł. Wiedział, że Lily po długich przeprosinach wybaczyłaby mu ten głupi i zupełnie niepoważny żart. Ale nie wybaczy mu kłamstwa. Niespokojnie przeczesał dłońmi włosy, w myślach prosząc Lily, aby się odezwała. Nie potrafił już dłużej znieść tego napięcia, tej groźnej ciszy. Zdecydował się postawić pierwszy krok, jednak na więcej nie było go stać. Widząc, jak drży na całym ciele pragnął ją przytulić, ale zdrowy rozsądek podpowiadał, że tylko pogorszyłby sprawę.

- Lily, powiedz coś. Proszę – wymamrotał łamiącym się tonem.

     Kiedy podniosła na niego wzrok, niemal zachłystnął się powietrzem. Jego oczy zaszły mgłą, a w ustach zrobiło się sucho. Po raz pierwszy nie patrzyła się na niego ze złością, po raz pierwszy jej policzki nie były zarumienione – jak to zwykle bywało, kiedy miała ochotę trzasnąć go za jego głupotę. Jej źrenice były rozszerzone do granic możliwości, a usta i policzki blade. Zacisnęła mocno zęby i zamrugała parokrotnie.

Czuła ból. Wielki i przeszywający. Do tego tą dziwną pustkę, aż jej się żołądek skręcał. Patrzyła na niego dogłębnie zraniona, widząc w jego oczach panikę i bezradność. Choć chciała, nie potrafiła już krzyczeć. Nie potrafiła się już wściekać. Mogła jedynie płakać i użalać się nad sobą, czego nie robiła od incydentu ze Snape’em w piątej klasie. Trudno jej było patrzeć teraz na kogoś, komu bezgranicznie zaufała, a kto kłamał jej w żywe oczy. Nie potrafiła się do niego jeszcze bardziej zbliżyć, choć go kochała.  

     Pokochała kogoś, kogo nienawidziła. Czego mogła się spodziewać?

- Myślałam, że więcej dla ciebie znaczę – wyszeptała bezbarwnym tonem, ledwo rozchylając usta.

     Poczuła, jak tymi słowami sama sobie zadała cios. Cofnęła się o krok, spoglądając na jego wykrzywiającą się w bólu twarz. Wyciągnął ku niej dłoń, aby dotknąć jej policzka, jednak Lily pokręciła głową i odwróciła się. Nie patrząc na Syriusza, odeszła. Powoli, ze spuszczoną głową. Nigdy wcześniej nie czuła się taka słaba, bezsilna. Nienawidziła tego uczucia, tak samo jak nienawidziła w tej chwili osoby, którą kochała bardziej niż mogła to sobie wyobrazić. Dlaczego ludzie najbardziej ranią ukochane sobie osoby?, pomyślała, znikając za rogiem.

*

     Elizabeth, nie spuszczając wzroku ze swojej przyjaciółki, która siedziała naprzeciwko niej, sięgnęła po naleśnika. W jej piwnych oczach widoczna była troska. Kiedy w sobotnie popołudnie Lily wpadła do dormitorium, a potem niemal natychmiast wybuchła płaczem, Liz zapomniała o ich wcześniejszej kłótni i zajęła się panną Evans. Całą niedzielę spędziły rozmawiając o najróżniejszych, nic nieznaczących rzeczach. Przez te kilka godzin zachowywały się tak jakby wszystko inne było tylko koszmarną iluzją, o której zdecydowały zapomnieć.

     Przez całą niedzielę nie widziały też Huncwotów. Elizabeth uznała, że mieli duże szczęście, ponieważ gdyby ich zobaczyła, wytargałaby im kudły i nawrzucała odnośnie ich lekkomyślnych pomysłów. Co prawda miała już to zrobić w sobotę, ale doszła do wniosku, że Remus odpowiednio się nimi zajmie.

- Lily, nie tknęłaś jedzenia – zauważyła Powell, patrząc się na rudowłosą z pretensją.

- Przecież wiesz, że rano nie potrafię niczego przełknąć – powiedziała Evans, siląc się na lekko wesoły ton, jednak sądząc po minie Elizabeth, nie wyszło jej to najlepiej. Wzruszyła ramionami i niechętnie chwyciła widelec.

- Grzeczna dziewczynka – pochwaliła ją jasnowłosa.

     Zielonooka wywróciła oczami, przeżuwając jajecznicę. W zamyśleniu przypatrywała się Elizabeth. Cieszyła się, że jest z nią, jednak od pewnego czasu coś nie dawało jej spokoju. Nie mogła wyzbyć się wrażenia, że jej przyjaciółka nie mówi jej wszystkiego. Miała nadzieję, że to tylko jej urojenia, a w rzeczywistości blondynka jest z nią w zupełności szczera.

     Spięła się. Poczuła jego obecność nim zdążył się choćby zbliżyć. Nie widziała go, ale wiedziała, że jest w tym samym pomieszczeniu, co ona. Zerknęła na Powell, której mina sugerowała, iż idzie w ich kierunku. Zacisnęła zęby, kiedy James zajął wolne miejsce obok niej. Blondynka odchrząknęła znacząco i ściągnęła brwi. Lily mimowolnie podniosła wzrok i ujrzała niepewne miny Huncwotów, a potem – zupełnie wbrew sobie – jej i Pottera spojrzenia się skrzyżowały. Otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć, jednak szybko je zamknął z widoczną bezradnością. Evans uznała, że nie wyglądał najlepiej, a jego zawsze radosne orzechowe oczy, teraz były przygaszone. Zalała ją fala nieprzyjemnego gorąca.

     Miała wrażenie, że minęły wieki nim zdecydowała się odwrócić wzrok. Spojrzała z niemą prośbą na swoją przyjaciółkę. Ta niemal natychmiast wstała, ostentacyjnie spoglądając na zegarek.

- Hmm, za chwilę zaczynają się eliksiry. Chodź Lily, żebyśmy się nie spóźniły – powiedziała. Wzięła swoją torbę i nim odeszła, rzuciła jeszcze przez zaciśnięte zęby: - Smacznego, panowie.

     Syriusz wywrócił oczami i odprowadził dziewczyny do samych drzwi Wielkiej Sali. Kiedy zniknęły mu z pola widzenia, przyjrzał się uważnie Jamesowi. Okularnik beznamiętnie przeżuwał kanapkę.

- Przecież ona nie może nie odzywać się do ciebie przez wieki, nie? – powiedział w końcu Black. – Zaraz wymyślimy jakąś romantyczną akcję, albo kupisz jej kota. Na widok futrzaka od razu zmięknie – rzekł to takim tonem jakby to było oczywiste.

James podniósł głowę i spojrzał na swojego przyjaciela jak na idiotę.

- Ona nie lubi kotów – burknął i ponownie zajął się jedzeniem.

- Merlinie, a co ona lubi? – odparł Łapa, nie zważając na karcące spojrzenie Lupina. – W Hogwarcie masz tyle prostolinijnych kobiet, a ty oczywiście jak zawsze musisz sobie życie komplikować…

*

     Minęło ponad dziesięć minut od dzwonka, kiedy profesor Slughorn pojawił się w klasie. Zarówno Ślizgoni, jaki i Gryfoni obrzucili go zaciekawionymi spojrzeniami. Profesor odcharknął i poluzował nieco kołnierzyk. Leniwym krokiem podszedł do biurka, wciąż sapiąc z wysiłku. Kiedy obrzucił klasę uważnym spojrzeniem, jego zaczerwienioną twarz rozjaśnił dobroduszny uśmiech.

- Wybaczcie za to karygodne spóźnienie, jednak zatrzymała mnie ważna sprawa – oznajmił. Wyjął jedwabną chusteczkę i starł nią kropelki potu z czoła. – No dobrze, moi drodzy! Dzisiaj zajmiemy się Wywarem Żywej Śmierci. Co prawda mieliście go warzyć w szóstej klasie, ale stwierdziłem, że lepiej będzie, jeśli zostawię to do siódmej. Jest on niezwykle trudny w uwarzeniu i wymaga jak największego skupienia. Choćby jedna drobna pomyłka przyniesie okropne konsekwencje – mówił z patosem.  – A teraz, powiedzcie mi, jak działa ten eliksir? - Rozejrzał się po klasie i niemal automatycznie powiedział: - Panno Evans?

- Jest to silny środek usypiający, powoduje omdlenia, które dla niedoświadczonego czarodzieja mogą wyglądać jak śmierć. Nie należy używać go w dużych ilościach, gdyż może spowodować uszkodzenie mózgu, bądź nawet śmierć. Do jego uwarzenia potrzebujemy: korzenia asfodelusa, piołunu, walerianu oraz sopophorusa. Dobrze wykonany wywar ma kolor czarny – odpowiedziała szybko. Przez chwilę bała się, że z jej potoku słów nie dało się niczego zrozumieć, jednak prędko jej obawy zostały rozwiane, widząc zadowoloną minę nauczyciela.

- Tak! Dziesięć punktów dla Gryffindoru – powiedział. – Instrukcje znajdziecie na stronie czterdziestej. Do roboty! – Klasnął energicznie w dłonie.

     Elizabeth uśmiechnęła się do Lily i zabrały się do pracy. Co jakiś czas panna Evans podpowiadała przyjaciółce, co i jak ma zrobić. Powell nigdy nie była dobra z eliksirów, a jej jedyną miłością była transmutacja. Evansówna pochylona nad kociołkiem, odgarnęła niesforny kosmyk rudych włosów. Po chwili wyprostowała się gwałtownie, czując na sobie czyiś wzrok. Rozejrzała się po klasie i po raz kolejny tego dnia, natknęła się na wpatrzone w nią orzechowe oczy. Wstrzymała oddech, łapczywie chłonąc każdy szczegół jego smutnej twarzy. Zmrużyła oczy i odwróciła głowę, chcąc skupić się na pracy.

- Eee, Lily. – Szturchnęła ją kilka sekund później Elizabeth.

     Lily spojrzała na nią z wyczekiwaniem. Powell kiwnięciem wskazała jej kawałek pergaminu, który spoczywał obok podręcznika Evansówny. Rudowłosa niepewnie podniosła go i zamarła na chwilę, po czym zacisnęła usta. Z obojętnością odrzuciła karteczkę i ponownie skupiła się na wywarze.

     Zaciekawiona Elizabeth pochyliła się i przeczytała krótką wiadomość.

Porozmawiaj ze mną, proszę.

     Nie musiała się zastanawiać nad tym, kto jest adresatem. Westchnęła głęboko i rzuciła ukradkowe spojrzenie na Jamesa, który najwidoczniej czekał na odpowiedź rudowłosej.

     Kilka minut przed końcem lekcji, Lily z zadowoleniem spoglądała na gotowy eliksir. Po raz pierwszy w życiu była więcej niż pewna, że eliksir jest wykonany dobrze. A może nawet bardzo dobrze. Wyprostowała się z wyraźną satysfakcją i rozejrzała się po klasie. Przez chwilę przyglądała się Severusowi, który skończywszy swój wywar, studiował książkę.

- Cholera! – warknęła Elizabeth, kiedy flakonik sturlał się ze stołu i roztrzaskał na podłodze.

- Zaraz dzwonek. Dokończ lepiej eliksir, a ja się tym zajmę – zaoferowała się Lily, uśmiechając się uspokajająco.

- Dziękuję ci! – Powell odetchnęła z ulgą i z zaciętą miną pochyliła się na kociołkiem.

- James, wiesz, że za to z pewnością nie dostaniesz W? – Skrzywił się Remus, pochylając się nad kociołkiem swojego przyjaciela.

- Przecież wiesz, że nigdy nie byłem dobry z tego przedmiotu – mruknął James, wzruszając ramionami.

     Zatrzasnął książkę i spojrzał na Syriusza, który drapiąc się po głowie, przyglądał się ingrediencjom, których z pewnością nie używało się do warzenia Wywaru Żywej Śmierci. Black szybko przekartkował podręcznik i po chwili wahania wrzucił szczurzy ogon. Odchylił się do tyłu, a kiedy nic się nie stało, zamieszał dwa razy – eliksir lekko zabulgotał.

- Zupę pichcisz? – parsknął James. Syriusz odpowiedział mu urażonym spojrzeniem.

- Zamiast śmiać się ze mnie, zastanów się nad moją propozycją – powiedział sucho Black, odpychając od siebie Petera, który chciał zajrzeć mu do kociołka.

- Nie ma się, nad czym zastanawiać. Lily by mnie wykastrowała…

- Wyjątkowo się z tobą zgadzam, Rogaczu – wymamrotał Remus, z niepokojem spoglądając na zgniłozielony eliksir Syriusza. – Łapo, czy ty wiesz, co robisz? – spytał w końcu.

- Oczywiście! Wcale nie mam zamiaru wysadzić klasy ze Ślizgonami, ponieważ ich nie lubię – żachnął się Syriusz, nie podnosząc głowy.

     Remus wywrócił oczami i zaczął pomagać Peterowi. James przez chwilę przyglądał im się, a potem przeniósł swój wzrok na Lily, która uśmiechnęła się do Elizabeth. Nagle wstała i uklękła na podłodze obok potłuczonego flakoniku. Wyciągnęła różdżkę i rzuciła niewerbalne zaklęcie. Szkło od razu się posklejało. Kiedy wstawała i ukradkiem rozglądała się po klasie, miał cicha nadzieję, że jej zielone oczy zatrzymają się na nim, jednak nic takiego się nie stało.

- Kretynie, nie…! – Drgnął, słysząc krzyk Ślizgonki, która siedziała w ławce przed Lily i Elizabeth.

     Lily zamarła w pół kroku i obejrzała się za siebie. Wtedy wszystko wydarzyło się jakby w zwolnionym tempie. Eliksir w kociołku Ślizgona niebezpiecznie zabulgotał, Slughorn wrzasnął, aby wszyscy padli na podłogę, a Potter gwałtownie wstał i ruszył ku rudowłosej, która oszołomiona nie wiedziała, co się dzieje. Nim zdążył pochwycić jej dłoń, nastąpił ogłuszający wybuch, zlewając się z krzykami przestraszonych uczniów.

- Lily – wyrwało się Jamesowi nim został oślepiony przez duszący dym.

*

     Blondynka spojrzała na swoje obgryzione palce i zaklęła cicho pod nosem. Szybko minęła drzwi, po czym zawróciła. Czuła, jak coś nieprzyjemnie ściska ją za żołądek. Niecierpliwość i niepokój potęgowały się w niej. Chodząc w tą i z powrotem, zerkała tylko na swoje buty albo – co jakiś czas – na drzwi. Nie potrafiła spojrzeć na Jamesa, który nie odzywając się, siedział oparty o ścianę, z wyciągniętymi nogami. Za bardzo bolał ją widok rozpaczy w jego niegdyś radosnych oczach. Zarówno ona, jak i reszta Huncwotów próbowali pocieszyć go, mówiąc, że wszystko będzie dobrze… ale sami nie byli tego pewni – a on jakby to wyczuwając, pozostawał głuchy na nich.

     Westchnęła głęboko, a jej oczy spotkały się z tęczówkami Remusa. Chłopak przełknął ślinę, po czym spuścił wzrok i utkwił go w rozczochranej czuprynie Pottera. Przejechała palcami po włosach, czując ponure uczucia, które z każdą kolejną sekundą nabierały na sile. Starała się wmówić sobie, że z Lily wszystko jest w porządku. To był tylko kolejny wybuch w klasie na eliksirach, w przeszłości było wiele takich wypadków i jeszcze nikomu nie stało się nic poważnego. Jednak nie mogła zapomnieć miny pani Thomson, kiedy zobaczyła Lily i dowiedziała się, co się stało.

     Zakryła dłońmi twarz i pochyliła się do przodu. Drgnęła, czując dotyk ciepłych dłoni na ramionach. Nie zastanawiając się nad tym, kto jest ich właścicielem, odwróciła się i wtuliła w niego.

- Wyliże się z tego… jak zawsze – usłyszała szept Remusa przy uchu.

     Nie odpowiedziała, upajając się chwilą bliskości z przyjacielem.

- Możecie… - zaczęła szkolna pielęgniarka, otwierając drzwi. Jednak nim zdążyła dokończyć zdanie, Potter poderwał się i jak burza wparował do Skrzydła Szpitalnego. – Panie Potter! Zmysły pan postradał?! – warknęła niska, siwowłosa kobieta, ruszając za nim.

- Lily – wymamrotał James, pochylając się nad dziewczyną.

     Wierzchem dłoni dotknął jej poharatanego policzka. Orzechowe oczy zaszkliły się, kiedy patrzył na nieprzytomną ukochaną. Jej rozsypane na poduszce rude włosy straciły blask, a twarz miała poranioną – tak samo jak dłonie. Przełknął ślinę, czując wielką pustkę. Od wydarzenia w lochach zaczął obwiniać się za to, że nie dobiegł do niej na czas. Nie słuchał przyjaciół, którzy próbowali wytłumaczyć mu, że to nie jego wina, tylko Ślizgona, który wrzucił do wywaru zły składnik.

- Obudź się, proszę – szepnął, nie zwracając uwagi na panią Thomson, czy pozostałą czwórkę Gryfonów, którzy z ponurymi minami stali wokół łóżka.

     Lily jakby usłyszała jego prośbę, mocno zacisnęła powieki, a potem je powoli podniosła. Oślepiona bielą zamknęła na chwilę zielone oczy, aby za sekundę ponownie je otworzyć. Jęknęła, przyciskając bladą dłoń do czoła.

- Moja głowa – wychrypiała.

     Serce Jamesa zaczęło szybciej bić, a on uśmiechnął się jak głupek. Elizabeth przecisnęła się przez chłopaków, aby znaleźć się bliżej swojej przyjaciółki.

- Tak się baliśmy, Ruda, że coś ci się stało – powiedziała Powell, składając na policzku zielonookiej delikatnego całusa. – Całe szczęście, żeś się obudziła, bo James wyglądał tak jakby był już jedną nogą w grobie.

     Evansówna rozejrzała się zdezorientowana, a potem zatrzymała swoje spojrzenie na jasnowłosej. Otworzyła usta jakby chciała coś powiedzieć, jednak zrezygnowała. Ściągnęła brwi i niepewnie przyjrzała się każdemu po kolei. Swój wzrok zawiesiła na starszej kobiecie w białym kitlu, która momentalnie zbladła, widząc zagubiony wzrok swojej pacjentki.

- Kochanie – zaczął Potter, łapiąc swoją dziewczynę za rękę.

     Spojrzała na niego i zamrugała szybko oczami.

- Kim ty jesteś? – zapytała drżącym głosem. – Kim wy jesteście?

     Wszyscy zamarli w wyrazie wielkiego szoku. 

___________________

Rozdział z małym opóźnieniem (miał pojawić się w piątek), ale nie zdarzyłoby się to, gdybym się nie rozchorowała :|. W każdym razie, dzisiaj go poprawiłam i dopisałam to, co miałam dopisać. Oh, no i przyłożyłam się do tych opisów :D. Tak więc, mam nadzieję, że owym rozdziałem Was nie zawiodłam :).

Nie jestem pewna, czy wszyscy już o tym wiedzą, więc chciałabym Was poinformować, że niedawno skończyłam robić zwiastun i aktualnie znajduje się on w zakładce Historia Magii.

Rozdział chciałabym zadedykować Nymerii ^^.

Pozdrawiam! :)