16. Niespodziewany obrót zdarzeń

              Ed Sheeran - All Of The Stars

        

             Syriusz jeszcze nie zdążył wejść do przedziału, a już słyszał śmiechy i odgłosy przepychanki Jamesa i Petera. Uśmiechnął się szeroko i wtargnął do środka, niezbyt dokładnie zamykając za sobą drzwi. Rogacz był właśnie w trakcie podbierania czekoladek swojemu przyjacielowi. Black nie pamiętał, kiedy ostatnio widział go takiego beztroskiego i dopiero odnalezienie jego ojca wlało w niego trochę życia.

                Okularnik spojrzał z tryumfem na pół tuzina czekoladek i rozsiadł się jak najdalej od Petera, który oceniającym wzrokiem spojrzał na resztę, która mu pozostała i na to, co zostało zabrano.

                - Wisisz mi tuzin takich za to, złodzieju – odparł po chwili, mrużąc oczy.

                - Mhm, jasne. – Wzruszył lekceważąco ramionami, po czym uśmiechnęli się do siebie.

                - Remus nadal na dyżurze? – zagadnął Syriusz, sadowiąc się obok Petera i z rozbawieniem obserwując, jak chowa przed nim słodycze.

                Potter wepchnął dwie czekoladki na raz i spojrzał na zegarek.

                - Właściwie… - zastanowił się przez chwilę. – To powinni już wrócić. A widziałeś może Elizabeth?

                Na twarzy arystokraty pojawił się grymas, ale pod wyczekującym spojrzeniem przyjaciela, odpowiedział z ociąganiem:

                - No widziałem, kręciła się trochę z Lunatykiem, a potem weszła do przedziału Krukonów. I nie, nie wiem, po jaką cholerę.

                Nim James zdążył cokolwiek odpowiedzieć, drzwi przedziału otworzyły się i do środka weszła poirytowana Lily. Opadła na miejsce przy oknie i mrużąc oczy spojrzała na chłopaków. Gdyby nie znali jej tak dobrze, zapewne już dawno kuliliby się pod jej twardym spojrzeniem, ale byli tylko lekko rozbawieni.

                - Te dzieciaki są nieznośne! Nie wiem skąd one to wytrzasnęły, ale kilka przedziałów dalej drugoklasiści latali z łajnobombami, a na domiar złego Remus gdzieś poszedł i musiałam ich sama ogarniać! – Prychnęła i z frustracją spojrzała na Pottera, który znacznie się do niej przysunął. – Czego? – fuknęła.

                - Czekoladki? – spytał niewinnie, wyciągając w jej stronę otwartą dłoń z ostatnią słodkością, jaka mu została.

                Momentalnie zapadła cisza jakby przed burzą. Każdy uważnie patrzył się na Lily, próbując przewidzieć czy wybuchnie i pobije Jamesa, czy tylko nakrzyczy. Ona jednak tylko westchnęła i uśmiechnęła się blado do chłopaka.

                - Nie, dzięki. Dzisiaj już wchłonęłam za dużo cukru.

                - Na pewno?

                Pokiwała głową. James jeszcze przez chwilę wpatrywał się w nią oceniająco, po czym wrzucił sobie czekoladkę do buzi i rozłożył się na siedzeniu, kładąc głowę na jej kolanach i spojrzał do góry na twarz dziewczyny. Kiedy wplątała palce pomiędzy jego rozczochrane włosy, zamknął oczy.

                - A co się tak właściwie stało z Remusem? – spytał zaciekawiony Peter, wyprzedzając w tym Syriusza.

                - Widziałam go potem z Elizabeth. Powiedzieli, że niedługo przyjdą – wytłumaczyła rudowłosa i spojrzała za okno na szybko mijane drzewa i pagórki.

                Kiedy Lily zaczęła dyskutować z Syriuszem na temat niedawno przeczytanego artykułu o nowym zastępcy Ministra, James poczuł, że wreszcie ma chwilę wytchnienia. W pewnym momencie wszystko zwaliło mu się na głowę, a teraz powoli niektóre rzeczy zaczęły się prostować. Mając w pamięci te wszystkie wiadomości o zaginionych i zamordowanych Aurorach, cieszył się, że jego ojciec miał to szczęście i go odnaleziono. Już wczoraj wypuszczono go z Munga i, o ile mama go nie okłamała, to czuł się już znacznie lepiej. Z tego, co się dowiedział, wynika, że szpieg Zakonu, który był w szeregach Śmierciożerców, pomógł uciec Charlsowi, a potem zawiadomił Dumbledore’a.

                Teraz jego rodzice pobędą kilka dni u dalekiej ciotki z Walii, która była znanym i cenionym Uzdrowicielem. James i Syriusz spędzą tam z nimi święta, a potem, z racji, że dom Potterów był dobrze chroniony, chłopcy mogą wrócić do Doliny Godryka. Jedynym warunkiem było to, że na Sylwestrze będą tylko najbliżsi przyjaciele okularnika, czyli cała ich szóstka. Tym razem nawet Peter mu potwierdził, że będzie, więc okularnik czuł, że przynajmniej ten wieczór będzie udany.

                Otworzył oczy, kiedy Lily go szturchnęła.

                - Grasz w Eksplodującego Durnia?

*

               

                W dużej, prostokątnej komnacie zgromadzili się Śmierciożercy. Jedynym źródłem oświetlenia były pochodnie dające nikłe światło, a wydłużające się cienie zwolenników Voldemorta sprawiały, że pomieszczenie było jeszcze bardziej mroczniejsze. Tworzyli oni swego rodzaju krąg, stojąc w ciszy i skupieniu, a pośrodku w idealnym rzędzie klęczeli młodzi ludzie, którzy właśnie kończyli wypowiadać słowa przysięgi.

                Kiedy Regulus zobaczył, jak Voldemort zbliża się ze zjadliwym uśmiechem do Mulcibera, uświadomił sobie, że ogarnęło go dziwne i dość nieprzyjemne uczucie. Wiedział, czym ono było, ale nie był w stanie tego nazwać, bo wiedział, że była to słabość, na jaką on nie mógł sobie pozwolić. Kątem oka dostrzegł, jak różdżka dotyka ramienia jego kolegi. Wpatrzył się w okno ponad tronem Czarnego Pana, w nieprzeniknioną ciemność. Mimowolnie wyobraził sobie, jak wyciąga ona obślizgłe macki i chwyta serca nowo powstałych Śmierciożerców, zamieniając je w czyste zło. Niczym mantrę powtarzał sobie, że z nim będzie inaczej, bo on ma inny cel. Cel, który, miał nadzieję, będzie utrzymywał go na właściwej drodze.

                Nim się obejrzał, nadeszła na niego pora. Zobaczył nad sobą zdradzieckie i puste oczy Toma Riddla. Zamknął swój umysł i otoczył barierą myśli i zdarzeń, które chciałby zobaczyć Czarny Pan. Może i był potężny, ale Regulus potrafił niesamowicie posługiwać się sztuką oklumencji. Hardo odwzajemnił spojrzenie Lorda Voldemorta, a potem poczuł przeszywający ból w ramieniu. Rozchodził się po żyłach i kuł go niczym tysiące rozgrzanych igieł. Nie potrafił pohamować syku, ale jego nowy Pan zdawał się nie zwracać na to większej uwagi. Kiedy skończył, uśmiechnął się cynicznie i przeszedł dalej.

                Zamrugał oczami i spojrzał na Mroczny Znak.

                Miał go.

                I poczuł, że coś się w nim zmieniło. Od teraz już wiedział, że jego misja rozpoczęła się naprawdę.

                Podniósł głowę i ponownie spojrzał w okno. Odniósł wrażenie, że bezdenne oczy ciemności patrzą na niego jak na łakomy kąsek. Nie dam się. Otrząsnął się, kiedy uświadomił sobie, że Czarny Pan przemawia. Powstał razem ze wszystkimi.

                - Dla uczczenia ceremonii inicjacji mam dla was pierwsze zadanie!

*

                Ostatnim razem dom Potterów tak tętnił życiem w wakacje, kiedy James i Syriusz rozrabiali w mieszkaniu. Ciągle ktoś biegał do kuchni, a potem wracał z lewitującym przed sobą jedzeniem i piciem, które ustawiane było na powiększonym stole. Chłopcy zgodnie stwierdzili, że prowiant i odpowiednie picie w zupełności im wystarczą, ale dziewczyny uparły się, że skoro jest Sylwester to dom musi należycie wyglądać na tę okazję. Dlatego też Lily i Elizabeth latały po całym domu i wyczarowywały najróżniejsze ozdoby. W końcu doszło do tego, że zaczęły konkurować, która wyczaruje najbardziej zmyślną ozdobę.

                - Lizz, co to tak właściwie jest? – spytał w pewnym momencie Remus, przystając przy dziewczynach.

                We trójkę wpatrywali się w coś, co było niesamowicie powykręcane oraz kolorowe i latało po całym pokoju, sypiąc brokatem.

                - Wydaje mi się, że to miał być kwiat, ale chyba zaklęcia pomyliłam – odpowiedziała powoli, drapiąc się po głowie.

                Lily parsknęła cicho i machnęła różdżką, a kiedy dziwna rzecz zniknęła, rozejrzała się po pokoju oceniającym wzrokiem.

                - Chyba już wystarczy – oświadczył Remus jakby czytając jej w myślach.

                - Żarcia też – mruknął James, powoli stawiając na stole napoje.

                Peter zmarszczył czoło i przyjrzał się stołowi, na którym stały najróżniejsze przysmaki; od małych czekoladek po ciasta i kanapki przygotowane przez niego i dziewczyny.

                - Na pewno? – spytał, podnosząc wzrok na Pottera, który z szerokim uśmiechem pokiwał głową.

                - A teraz słuchajcie, mama prosiła mnie, żebym odebrał coś dla niej. Poza tym, muszę iść po magiczne fajerwerki dla nas. Idzie ktoś ze mną? – James był już w trakcie zakładania butów, kiedy to mówił.

                - Ja pójdę – zgłosił się Remus, uśmiechając się blado. – Muszę się trochę przewietrzyć, sami wiecie…

                Wszyscy pokiwali ze zrozumieniem głowami. Niedawno była pełnia, trochę cięższa od pozostałych i Lupin jeszcze do końca nie doszedł do siebie.

                - Idę z wami – dołączyła się Elizabeth.

                James niechlujnie narzucił kurtkę i zmierzwił włosy.

                - Lily? – Spojrzał porozumiewawczo na rudowłosą.

                - Wiem, przypilnuję ich – powiedziała, po czym pokazała język oburzonemu Syriuszowi.

                - Nas nie trzeba pilnować – obruszył się Peter, rzucając łakome spojrzenie na przekąski.

                Potter zaśmiał się krótko, podchodząc do swojej dziewczyny.

                - Dziękuję. Wiesz, że cię kocham? – Pochylił się nad nią.

                - Mhm – wymruczała, poprawiając jego kurtkę i zasuwając ją pod samą szyję. Nie mogła powstrzymać uśmiechu, na widok głupiej miny Jamesa. – Nie chcę, żebyś się przeziębił.

                Jego wargi zadrżały, kiedy kąciki delikatnie się uniosły. Pocałował ją w czoło i cała trójka opuściła dom. Lily odwróciła się w stronę dwóch Huncwotów i oparła dłonie na biodrach. Obrzuciła ich uważnym spojrzeniem i zmrużyła oczy.

                - Cokolwiek – zaczęła – uroiło się w tych waszych głowach… Nie ma mowy.

                Syriusz rozpromienił się i wyciągnął różdżkę.

                - Uwielbiam zakazy – rzucił dziarsko. – A teraz różdżki w łapki, Pani Prefekt, Glizdogonie i za mną!

                - Nie przypominam sobie, żeby ktoś cię mianował dowódcą, Black – sarknęła Lily, idąc za nim.

                Syriusz zignorował ją i otworzył drzwi do piwnicy.

                - Musimy się pospieszyć, bo mamy mało czasu.

                Lily i Peter spojrzeli na siebie pytająco, ale posłusznie podążyli za przyjacielem, bardziej z ciekawości. Rudowłosa obawiała się, co tym razem Syriusz wymyślił, bo skoro nawet Peter o tym nie wiedział, to musiało być coś… przerażającego z jej perspektywy. Zanim jeszcze Syriusz oświetlił pomieszczenie, Lily poprosiła w myślach, aby reszta jak najszybciej wróciła, bo coś jej się zdawało, że na pomoc Petera nie miała bardzo co liczyć.

                Black machnął różdżką i ich oczom ukazały się ogromne zapasy żywności. Nikt nie musiał jej nic mówić, bo sama się domyśliła, o co chodzi.

                - Było trochę problemów ze skołowaniem tego, ale przy małej pomocy, sami widzicie - powiedział rozpromieniony Syriusz.

*

Remus cieszył się, że byli czarodziejami, bo dzięki temu bez problemu zmniejszyli pudełka z fajerwerkami i poupychali je do kieszeni. Teraz szybkim krokiem podążali w stronę domu Potterów. Śnieg trzeszczał, kiedy szli, a płatki prószyły z ciemnego nieba i okrywały wszystko jednostajną bielą. W połączeniu z kolorowymi, świecącymi ozdobami na domach wyglądało to naprawdę zjawiskowo.

                Elizabeth rozglądała się na boki z rozmarzonym uśmiechem, ale jednocześnie pragnęła jak najszybciej znaleźć się w ciepłym mieszkaniu. Lupin wyprzedził ją i odwrócił się w jej stronę, idąc tyłem.

                - Uważaj – ostrzegła go, otwierając szeroko oczy.

                Uśmiechnął się łobuzersko i wziął jej obie dłonie w swoje, po czym przyciągnął do ust, pocałował i zaczął chuchać.

                James spojrzał na nich przelotnie, ale widząc ich spojrzenia pełne miłości i zrozumienia, powstrzymał się już od jakiegoś zabawnego komentarza. Jego wzrok powędrował w stronę domu i ściągnął brwi. Coś mu nie pasowało. W oknach przewijało się zdecydowanie za dużo osób.

                - Czy wy to widzicie? – odezwał się, przyspieszając kroku.

                - Co? – spytał Remus, odwracając się i spoglądając w kierunku wskazanym przez przyjaciela.

                Cała trójka spojrzała na siebie porozumiewawczo i już wiedzieli, o kim pomyślała ta druga osoba.

                - Zabije go – warknął James, gwałtownie otwierając furtkę.

                Nagle drzwi otworzyły się i na zewnątrz wyleciała Lily w kapciach. Wyraźnie było widać jej niezadowolenie. Na piegowatych policzkach widoczne były krwistoczerwone rumieńce i to bynajmniej nie od zimna.

                - Nie mogłam go powstrzymać, bo już wszystko miał zaplanowane! – wydyszała, kiedy dobiegła do Jamesa.

                - Lily, przeziębisz się – zrugał ją czarnowłosym, kładąc jej dłoń na plecach i szybko prowadząc w stronę domu. – Co? Jak to miał zaplanowane?

                - Wszystko było w piwnicy, cały prowiant, magiczne fajerwerki – mówiła, kiedy wchodzili do domu.   

                Już od progu Remus rozpoznał znajomych Krukonów z tego samego rocznika. Zaczęli się pospiesznie rozbierać i w tym samym momencie zjawił się rozpromieniony Syriusz. W jednej ręce trzymał szklankę z jakimś różowym napojem albo trunkiem, a drugą obejmował Paige.

                Lily kątem oka dostrzegła jak jej przyjaciółka się spięła i rzuciła nienawistne spojrzenie dziewczynie Syriusza. Zmarszczyła czoło, nie bardzo wiedząc, z jakiego powodu Elizabeth nie przepadała za Krukonką.

                - Co to ma znaczyć, Syriuszu? – warknął okularnik, podchodząc do niego.

                - Wiem, że jesteś zły i w ogóle, ale przecież zawsze marzyliśmy o takim Sylwestrze. Nie pamiętasz, jak go planowałeś, jak…

                - Ale teraz mamy inne czasy!

                - No właśnie. Możliwe, że to nasz ostatni taki wieczór… czy nie dobrze byłoby go należycie wykorzystać? – odparł z całkiem poważną miną.

                Pomiędzy nimi zapadła cisza, kiedy mierzyli się spojrzeniami. Goście, którzy stali najbliżej i mogli wszystko usłyszeć, spojrzeli w stronę dwóch Huncwotów z napięciem. A potem na twarzy okularnika pojawiło się zrozumienie i ku zdziwieniu reszty, uśmiechnął się i poklepał przyjaciela po ramieniu.

                - Czasem naprawdę chciałbym cię zabić – powiedział donośnie, ponieważ nagle muzyka stała się o wiele głośniejsza.

                Zanim Łapa zdążył odpowiedzieć, zjawił się szczęśliwy Peter.

                - Wiecie, że jest tu nawet fontanna czekolady?!

                Elizabeth spojrzała błyszczącymi oczami na Petera, po czym chwyciła go oraz Remusa i zaczęła ciągnąć w głąb salonu, oświadczając głośno, że chce ją zobaczyć. Lily chciała za nią ruszyć w celu wypytania o jej relacje z Elizabeth, ale niespodziewanie ktoś złapał ją za rękę. Zirytowana odwróciła się w stronę Jamesa, wpatrującego się w nią z nieodgadnioną miną.

                - Stało się coś? – wyszeptał jej do ucha, po czym odsunął głowę, aby uważnie przyjrzeć się twarzy dziewczyny.

                Lily pokręciła głową i uśmiechnęła się, czując na sobie spojrzenie Syriusza i Paige.

                - Pijemy?! – Syriusz podniósł szklankę, przekrzykując muzykę.

                - Chodźmy. – Rudowłosa pociągnęła za sobą zdziwionego Jamesa i na chwilę zatrzymała się przy Syriuszu. – To gdzie ten alkohol?

                Arystokrata wyszczerzył się do dziewczyny i gestem dłoni kazał podążać im za sobą.

*

                Peter długo nie nacieszył się towarzystwem Elizabeth i Remusa, bo ledwo co pokazał im fontannę czekolady, a dziewczyna już pociągnęła swojego chłopaka na parkiet, tłumacząc się ulubioną piosenką. Gryfon nie bardzo się tym zmartwił, mając przed sobą góry jedzenia. Postanowił sobie, że popatrzy, co jeszcze leży na stole, a potem pójdzie poszukać przyjaciół, żeby z nimi wypić.

                Przez cały okres świąteczny odrzucał od siebie cały ten bałagan, w który się wpakował przez swoją głupotę i dużą potrzebę czyjegoś zainteresowania. W dalszym ciągu nie bardzo wiedział, jak z tego wszystkiego wybrnąć.

                Czy może się bał?

                Przerażało go to, że właściwie jedynym wyjściem było powiedzenie wszystkiego przyjaciołom. Mógł jeszcze siedzieć cicho i brnąć dalej w tej zdradzie, ale wiedział, że na dłuższą metę jednak nie potrafiłby. Jego sumienie ostatnimi czasy stało się wyjątkowo dokuczliwe…

                Dlatego teraz jak tylko mógł starał się być najlepszym przyjacielem.

                - Te ciasto jest niesamowite. – Usłyszał melodyjny głos obok siebie.

                Drgnął i zaskoczony, spojrzał na trochę pulchną dziewczynę ze złotymi lokami upiętymi w wysoką kitkę. Przypomniał sobie, że kiedyś mignęła mu na korytarzu i prawdopodobnie była Puchonką, ale osobiście jej nie znał.

                Cały był czerwony, ale tym razem nie potrafił odwrócić wzroku. Nigdy nie patrzył się tak długo dziewczynom w oczy, bo czuł się onieśmielony. Jednak ta jedna, konkretna blondynka, stojąca przed z nim z nieśmiałym uśmiechem i hipnotyzującymi niebieskimi oczami miała w sobie coś takiego, co go przywoływało. Odchrząknął.

                - Mam w domu kilka… eee… książek ku-kucharskich – wydukał nieporadnie.

                Jej oczy zabłyszczały.

                - Oh, sam je upiekłeś? Gotujesz? – spytała entuzjastycznie.

                Serce biło mu coraz mocniej, kiedy powoli pokiwał głową.

                - Jestem Jo, a ty? – Przekrzywiła zabawnie głowę.

                - Jo? – zdziwił się.

                - Od Josephine – wyjaśniła, wzruszając ramionami.

                - Peter.

                Przygryzła wargę, najwyraźniej czekając na ruch chłopaka. Jednak Peter nie bardzo wiedział, co zrobić, bo właściwie po raz pierwszy znalazł się w takiej sytuacji. Gdyby był Jamesem zapewne zaprosiłby ją do tańca, a Syriusz albo zrobiłby to samo, albo zaprowadził w jakiś ciemny kąt… Potrząsnął głową i pomyślał, że dla niego najlepszym rozwiązaniem będzie pójście na żywioł, zważywszy na to, że nie umiał tańczyć.

                - Dobrze się bawisz? – wybąkał.

                Odezwała się dopiero po dłuższym zastanowieniu.

                - Będę się jeszcze lepiej bawiła, jeśli ze mną zatańczysz.

                Peter otworzył szeroko oczy i  wyjąkał ciche: ,,Co?”. W innej sytuacji już by pewnie wsiąknął gdzieś w tłum i unikał człowieka, który próbuje zmusić go do tańca, teraz jednak go po prostu zmroziło. Wpatrywała się w niego tak błagalnym wzrokiem, że nawet nie zauważył, jak się zgodził. Ocknął się dopiero na parkiecie. Spojrzał na ich złączone dłonie, potem z paniką na jej zdziwioną twarz.

                - Nie umiesz tańczyć – powiedziała, domyślając się.

                Gryfon był przekonany, że go zostawi na środku i pójdzie szukać kogoś lepszego, czym nie byłby za specjalnie zaskoczony, ale ona tylko uśmiechnęła się pocieszająco i mocniej ścisnęła jego spocone i pulchne dłonie.

                - No to czas się nauczyć! – zawyrokowała, po czym puściła jedną jego rękę, drugą podniosła do góry i zrobiła idealny piruet.

                Nim zdążył się zorientować w sytuacji, zaczęła się z nim kręcić dookoła w szaleńczym tempie. Jej włosy wypadły z zapięcia i unosiły się, kiedy kręcili kółka, a ona sama w pewnym momencie wybuchła radosnym śmiechem. Nie potrafił nie dołączyć się do niej. Świat dla nich przestał istnieć, czas się zatrzymał, a Peter po raz pierwszy poczuł się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

*

                - Widział ktoś Glizdogona? – spytał nagle Syriusz, polewając Ognistej Whisky.

                - Miał niedługo do nas dołączyć, ale coś trochę mu się to ciągnie – odparł Remus, bawiąc się włosami Elizabeth. – A gdzie Paige?

                - Poszła po coś do jedzenia i  - podniósł głowę, aby wypatrzyć ją przy stole z prowiantem – najwidoczniej zgadała się z koleżankami. – Wzruszył ramionami.

                Elizabeth prychnęła, ale nawet, jeśli Syriusz to usłyszał, postanowił puścić to mimo uszu, aby w Sylwestra nie wywoływać już żadnych kłótni. W momencie, kiedy odstawiał butelkę, zobaczył idącego w ich stronę zaczerwienionego, spoconego i niesamowicie szczęśliwego Petera.

                - Dobrze się czujesz? – Remus spojrzał na niego z troską okraszoną rozbawieniem.

                - Oczywiście! Jak nigdy w życiu! – powiedział entuzjastycznie i sapnął, siadając. – Polewacie?

                - Nie jestem pewien, czy tobie dawać… - zaśmiał się Syriusz.

                - Zamknij się i polewaj! – rozkazał Peter, chwytając pusty kieliszek.

                Przyjaciele spojrzeli na niego z zaskoczeniem, ale już nie komentowali, wyraźnie widząc, że w życiu Petera nastąpił najwyraźniej jakiś przełom, bo nawet po pijanemu nie zachowywał się w taki sposób.

                - To, za co tym razem? – spytała Elizabeth, wstając.

                Reszta poszła w jej ślady.

                - Za… - zaczął Remus, ale urwał, zauważając, że na środku parkietu wybuchło jakieś zamieszanie.

                W tym samym momencie muzyka ucichła, a wszyscy ścisnęli się, aby zobaczyć, co się działo. Przez ciszę, jaka zapanowała, przebił się gniewny głos Jamesa:

                -  Zabieraj swoje łapy!

____________

Matko, jak ja się cieszę, że udało mi się ten rozdział napisać. Nawet nie sądziłam, że w pewnym momencie tak lekko mi pójdzie ^.^ Nie wiem, co jeszcze mam powiedzieć, bo w ostatnim poście już wyjaśniłam właściwie wszystko, więc pozostaje mi tylko ponownie Was przeprosić... 

Dziękuję tym, którzy mimo wszystko pozostali :).