10. Podwójna tożsamość

Jason Walker - Echo

           Podciągnęła kolana pod brodę i przybliżyła twarz do szyby. Po kilku sekundach szkło zaparowało. Przygryzając wargę, bezmyślnie zaczęła rysować szlaczki. Wirując razem z tysiącem swoich myśli, nie zwracała najmniejszej uwagi na krzątające się po dormitorium współlokatorki. Po chwili rękawem szarego mundurka starła parę, zmrużonymi oczami spoglądając na gęste, granatowe chmury. Zapowiadało się na dużą ulewę. Skrzywiła się, jej humor pogorszył się jeszcze bardziej. W nocy się nie wyspała, a dodatkowo rano sfrustrowała ją jeszcze, nie wiadomo, dlaczego nabuzowana Lily, z którą, notabene, nie widziała się od obiadu. Elizabeth próbowała ją na zaklęciach podpytać, lecz rudowłosa milczała jak zaklęta, co jakiś czas rzucając tylko smutne spojrzenie w stronę Jamesa. Swoją drogą, Potter też chodził dzisiaj wyjątkowo zirytowany i, o ile dobrze zauważyła, olewał Syriusza. Z kolei Black od rana miał minę jakby coś naprawdę przeskrobał. Jedynie Remus i Peter zachowywali się normalnie, najwyraźniej stroniąc od tego wszystkiego.  

               Położyła dłoń na kolanie i palcami zaczęła wystukiwać niemą melodię, tylko jej znaną. Nie miała pojęcia, dlaczego dzisiejszy dzień był taki pokręcony. Z wielką chęcią poszłaby poszukać Remusa, ale obawiała się, że zobaczy po raz kolejny to samo spojrzenie. W jego miodowych oczach czaił się strach. Chociaż nie mówił tego otwarcie, wiedziała, że bał się o nią. Przerażała go myśl, że mógłby ją skrzywdzić i dlatego nie chciał z nią być… jednak teraz, kiedy byli już razem, obchodził się z nią jak z jajkiem. Bo nie chciał też, aby odeszła. Rozumiała go, sama cierpiała, patrząc się na niego, dlatego chciała mu jakoś pomóc.

               Westchnęła głęboko i zeskoczyła z parapetu. Spojrzała na Marlene McKinnon, z którą dzieliła dormitorium. Blondynka przeglądała właśnie nieznany Elizabeth magazyn.

- Marlene, widziałaś Lily?

               Gryfonka niechętnie oderwała się od gazety i ściągnęła brwi.

- Nie, przykro mi, ale nie widziałam jej.

               Elizabeth pokiwała głową i ruszyła w stronę drzwi. Miała nadzieję spotkać w pokoju wspólnym któregoś z Huncwotów. Była pewna, że oni będą wiedzieć, gdzie była jej przyjaciółka. Wpadła do przepełnionego pomieszczenia, wzdychając z irytacji. Stanęła na palcach, aby zobaczyć coś ponad głowami jakiś szóstoklasistów. Nie odnalazła jednak znajomych czupryn.

- Ha! Zaraz cię pokonam, Lupin! – Usłyszała podekscytowany głos Jamesa.

               Odwróciła się i zobaczyła dwóch Huncwotów grających w szachy czarodziejów na podłodze pod oknem. Uśmiechnęła się z ulgą i podeszła do nich. Żaden nie zwrócił na nią uwagi, dopóki nie położyła dłoni na ramieniu Remusa. Pochyliła się i pocałowała go w policzek. Poczuła, że robi jej się cieplej na sercu. Czemu wcześniej tu nie zeszłam? Lupin uśmiechnął się do niej szeroko, po czym niespodziewanie pociągnął ją na kolana. Pisnęła cicho, zaskoczona.

- Coś cię gnębi? – spytał troskliwie, obejmując ją w pasie.

- Nie, czemu pytasz? – zdziwiła się, odgarniając mu włosy z czoła.

- Wydawało mi się, że byłaś dzisiaj… - zaciął się, poszukując odpowiedniego słowa. – przygnębiona.

- Jak powiedziałeś, wydawało ci się – skłamała, po czym spojrzała na Jamesa, który w zamyśleniu przyglądał się szachom. – Więc, czy możecie mi powiedzieć, co się takiego stało, że Syriusz, Lily i ty, James, zachowujecie się tak dziwnie?

               Potter podniósł na nią wzrok, zdziwiony pytaniem przyjaciółki.

- Nic szczególnego. – Wzruszył ramionami. – Wieża na E3.

- Chodzi o to, że Syriusz znowu miał swoje kilka sekund. Wczoraj, przy Lily, spytał się Jamesa, dlaczego spotkał się z jakąś tam Puchonką – wyjaśnił jej Lupin. – Skoczek na D2.

               Usta Elizabeth szeroko się rozwarły, kiedy z niedowierzaniem patrzyła to na Remusa, to na Jamesa. Minęła dłuższa chwila, zanim zorientowała się, że prawdopodobnie wygląda jak niedorozwinięta. Zamknęła pospiesznie buzię.

- Serio? Widzę, że kretynizm u niego postępuje – burknęła, wywracając oczami. – To teraz już wiem, dlaczego Lily od rana była taka podminowana.

- Czy ja wiem… Łapa nigdy nie robi czegoś bez powodu – zauważył Remus, a zarówno Potter jak i Powell spojrzeli na niego zaskoczeni. – Nigdy nie wiadomo, co mu chodzi po głowie.

               Nikt się już nie odezwał, a więc każdy z osobna uznał ten temat za zamknięty. Chłopcy wznowili grę, z kolei Elizabeth przyglądała się im, co jakiś czas spoglądając na okno. Na dworze robiło się coraz ciemniej, zerwał się silny wiatr. Gdzieś w oddali błysnęło. Blondynka skuliła się i pozwoliła, aby Remus mocniej ją objął.

- Ej, czytaliście już Proroka? – zawołała Lily, pojawiając się znikąd. Pomachała gazetą.

               James poprawił okulary i spojrzał na nią, zastanawiając się, czy jeśli odezwie się, ona go zruga za to. Remus wraz z Elizabeth pokiwali zgodnie głowami, nieco markotniejąc. Potter wciąż siedział nieruchomo, patrząc, jak rudowłosa sadowi się obok niego. Najwyraźniej poczuła na sobie jego wzrok, bo jej zielone oczy spotkały się z orzechowymi. Zacisnął szczękę, powstrzymując się przed wzięciem ją w ramiona i pocałowaniem. Nawet nie sądził, że tak bardzo stęsknił się za jej dotykiem.

- Lily… - zaczął, chcąc jeszcze raz wyjaśnić wczorajszą sytuację. Dziewczyna jednak pokręciła głową i uśmiechnęła się blado.

- Syriusz mnie dzisiaj dorwał i z ręką na sercu wyznał, że tylko sobie żartował. Na początku mu nie uwierzyłam, ale kiedy zaczął mnie ciągnąć do klasy od eliksirów, żeby ukraść Veritaserum, nie miałam wyboru. – Spuściła wzrok na jego zaciśnięte dłonie. – A ja przepraszam, chyba zbyt intensywnie, ee, gwałtownie zareagowałam… - Przygryzła wargę i odwróciła głowę, po czym rozwinęła gazetę.

               James, zbyt zaskoczony, nie odzywał się przez chwilę. Dopiero, kiedy w pełni przetrawił słowa rudowłosej, niepewnie ścisnął jej dłoń.

- Nic się nie stało – wymamrotał, z lekkim uśmiechem patrząc, jak dziewczyna się rumieni.

               Lily wyglądała jakby chciała coś jeszcze powiedzieć, przypomniała sobie jednak o obecności Remusa i Elizabeth. Odchrząknęła.

- Więc, co o tym sądzicie? – spytała ich, marszcząc czoło.

- Że Syriusz to idiota – odparła natychmiast Elizabeth, wydymając usta.

- Co? Ale to nie o to mi chodzi! – Evans przystawiła jej gazetę do twarzy. – Pytałam o to. Wiecie, że straciłam pamięć i nadal wiele nie pamiętam, dużo nie rozumiem… Po prostu, powiedzcie mi, czy to, co wypisują tutaj to prawda.

               Powell zabrała Proroka Codziennego i przesunęła wzrokiem po kilku wersach. Remus oparł podbródek na czubku jej głowy i także rzucił okiem na tekst. Lily zaczęła strzelać palcami, ze zniecierpliwieniem spoglądając na każdego po kolei. Rzeczy, których się dowiedziała jednak nie mogły równać się z liczbą tych, których była jeszcze nieświadoma. Miała jeszcze tak wiele pytań. Między innymi te dotyczące jej wakacji pomiędzy trzecią i czwartą klasą. Chciała się o to spytać Jamesa, ale nie była pewna, czy może poruszyć ten temat w obecności Remusa i Elizabeth. W końcu, może nie bez powodu oni nie wiedzieli o tym do tej pory? Miała jeszcze czas, na pewno znajdzie się jakaś chwila, w której będzie z Jamesem sam na sam.

- Przestań – powiedział Potter, wzdychając głęboko.

               Odwróciła się w jego stronę, kompletnie zdezorientowana. Spoglądał na nią z mieszaniną frustracji i rozbawienia.

- Ale co?

- To! – Wskazał na jej dłonie. – Nienawidzę, kiedy tak robisz – dodał cicho, obserwując, jak układa dłonie na kolanach i zaciska je w piąstki.

- Aurorom udało się schwytać dwóch Śmierciożerców, którzy uczestniczyli w napadzie na ulicę Pokątną. Zostaną oni zesłani do Azkabanu. Minister Magii, Dugald McPhail, zapewnia, że od teraz na Pokątnej pojawi się dodatkowa ochrona, tak samo jak w Hogsmeade.  Przekonuje także, że nie ma powodów do paniki, ponieważ Ministerstwo Magii ma wszystko pod kontrolą… - Elizabeth przytoczyła fragment artykułu, po czym prychnęła.  – Czy oni mają pojęcie, że to, co napisali w ogóle nie trzyma się kupy? Niby mają nad wszystkim kontrolę, ale na Pokątnej zginęło ile osób? Piętnaście? Dwadzieścia? – warknęła, po czym zgniotła gazetę i odrzuciła w kąt.

- Zginęło jedenaście, rannych dwadzieścia pięć i trzy zaginęły – wyliczył Remus, marszcząc czoło. – Od pewnego czasu mam wrażenie, że… - zaciął się i pokręcił głową, ignorując wyczekujące spojrzenia przyjaciół.

- Że co? – dopytywał się James.

               Remus westchnął zrezygnowany i otworzył buzię, aby odpowiedzieć, ale zagłuszył go niesamowicie głośny grzmot. Wszyscy drgnęli, przestraszeni. Elizabeth w tej chwili miała ochotę wtopić się w Lupina. Chłopak najwyraźniej to wyczuł, bo pocałował ją w skroń i zaczął gładzić po ramionach.

- Chodzi o to, że… no wiecie, może ktoś stara się przejąć kontrolę na ministerstwem, nad prorokiem? Nie przychodziło wam to wcześniej do głowy? W gruncie rzeczy to jest dziwne, że ludzie umierają, a oni właściwie nic nie robią – ściszył głos.

               Zapadła pomiędzy nimi grobowa cisza.

*

               Nienawiść, wrogość, złość… Syriusz niemal topił się w tych emocjach, spoglądając na swojego brata. Regulus rzucił mu jedynie zimne, obojętne spojrzenie, po czym podniósł wysoko podbródek i dumnie przemaszerował przed Gryfonem. Powstrzymał się przed wypowiedzeniem słów, które cisnęły się na usta. Już niemal ułożył odpowiednio wargi do pierwszych liter, ale pospiesznie ugryzł się w język. Syriusz nie mógł wiedzieć. Nie teraz, kiedy tak dobrze mu szło.

               Nie mógł wiedzieć o tym, że był dla niego autorytetem. Nie mama, nie tata, ani też ciotki czy nawet sam Voldemort. Nie mógł wiedzieć, że Regulus go podziwiał odkąd skończył czternaście lat. Zazdrościł Syriuszowi siły i odwagi do przeciwstawienia się rodzinie i jej poglądom. Zazdrościł mu tego, że jako dziecko nie był podatny na wpływy rodziców. Zazdrościł mu przyjaciół.

               Regulus trzymał to wszystko w najdalszym zakamarku głowy, najciemniejszym, skrzyni zamkniętej na cztery spusty. I grał. Udawał kogoś, kim już od dwóch lat nie był. Wykonywał należącą do niego robotę, bo to on najlepiej się do niej nadawał. Robił dobrą minę do złej gry. I wciąż nie mógł uwierzyć, że tak dobrze mu szło. Że nikt nie zauważył. Wśród Ślizgonów zajął upragnione miejsce. Był szychą.

               Uśmiechnął się chmurnie i wsadził dłonie do kieszeni. Palcami wyczuł zmięty skrawek pergaminu, na którym Peter wielkimi literami napisał, że musi się z nim koniecznie spotkać w lochach. Ślizgona bardzo zastanawiało, czego dowiedział się Pettigrew, że tak bardzo nalegał na spotkanie w biały dzień. Rozejrzał się po pustym korytarzu, po czym skrył za ścianą, czekając na nadejście Gryfona.

               Przymknął oczy i odchylił głowę, wsłuchując się w ciszę. Ile to razy marzył o tym, żeby znaleźć się w innym domie niż Slytherin. Czemu nie przydzielono go do Ravenclawu? Czuł, że by świetnie tam pasował. Nie potrafił już patrzeć na okrutność Ślizgonów. Może i był przebiegły, ale brzydził się przemocą. A jednak musiał ją znosić, bo tak obiecał jedynej osobie, której prawie wszystko powiedział. A Regulus Black zawsze dotrzymywał składanych obietnic.

               Gwałtownie wyprostował się, słysząc znajome ciężkie kroki, sapanie. Ściągnął brwi i pociągnął biegnącego Petera za kołnierz, po czym zaciągnął w najciemniejszy zakątek korytarza. Pettigrew, przerażony i zaskoczony, przywarł do ściany, rozszerzając szeroko wodniste oczy. Ślizgon stanął przed nim, krzyżując ręce na klatce piersiowej i protekcjonalnie spoglądając z góry. Glizdogon skurczył się w sobie, a po dłuższej chwili odetchnął głęboko i wyciągnął trzęsącą się dłoń ze zwiniętym pergaminem, który teraz przesiąkł potem Gryfona.

- Co to?

- Znalazłem list od rodziców do Jamesa. Skopiowałem go – odpowiedział drżącym ze strachu głosem.

               Black bez słowa wyrwał go i odchrząknął.

- Możesz już iść – powiedział sucho.

- Ale…

- Idź! – rozkazał, zaciskając zęby.

               Pettigrew pokiwał szybko głową i uciekł, nie chcąc na własnej skórze odczuć gniewu jednego z Blacków. Regulus spuścił wzrok na kopię listu, próbując uspokoić oddech. Bez wahania rzucił pergamin na posadzkę, po czym wyciągnął różdżkę.

- Incendio – wymamrotał bezmyślnie, patrząc, jak list płonie.

               Nie musiał go czytać, żeby wiedzieć, co tam się znajduje. Sam go napisał, podrobił. To miała być przynęta na zdrajcę. I wygląda na to, że Peter dał się na nią złapać, tym samym dowodząc, jakim perfidnym tchórzem był. Wykrzywił usta w grymasie. Nienawidził zdrajców. I w tej chwili miał ochotę zabić Petera Pettigrew.

- Gotowy? – Usłyszał ponury głos Severusa.

               Wzdrygnął się. Jedna myśl przeszyła jego ciało jak zatrute ostrze. Sprawiła, że natychmiast odechciało mu się żyć. Nie miał także ochoty spoglądać na Snape’a, który, na pewno, uśmiechał się sarkastycznie. Regulus nie miał wątpliwości, że poniekąd cieszył się z tego, co ma nadejść. Jednak, kiedy się odwrócił, nie ujrzał uśmiechu, tylko zaciśnięte usta i badawczy wzrok.

- Oczywiście – skłamał, mrużąc oczy.  -  A ty?

- Myślę, że już odpowiedziałeś na te pytanie, przyjacielu – mruknął Snape, przeszywając go nieodgadnionym spojrzeniem.

               Regulus miał wrażenie, że w słowach Ślizgona kryło się coś jeszcze. Coś, czego na razie nie rozumiał. O co mu chodziło? Spuścił wzrok na lewe przedramię, gdzie za kilka miesięcy miał pojawić się Mroczny Znak. Czyżby Severus też coś ukrywał? Kiedy podniósł głowę, czarnowłosego już nie było.

*

               Lily ziewnęła potężnie, nawet nie starając się tego ukryć, po czym z donośnym hukiem zatrzasnęła książkę zawierającą przepisy na najtrudniejsze eliksiry. Przypadkowo znalazła ją na dnie kufra, szukając bluzki, którą podobno pożyczyła w sierpniu od Elizabeth. Przeciągnęła się na łóżku i właśnie miała podnosić się, kiedy usłyszała bojowy okrzyk, a potem coś ciężkiego ją przygniotło. Jęknęła cicho i spróbowała się poruszyć, ale coś, co leżało na niej uniemożliwiało jej to. A raczej ktoś.

- Czyś ty do reszty oszalała? – warknęła Evans do Elizabeth, która roześmiała się głośno, nie zwracając uwagi na krzywe spojrzenie współlokatorek.

- Uważasz, że zbrodnią jest mieć dobry humor? – odpowiedziała pytaniem.

- Chcesz resztę życia spędzić w Azkabanie?! – wykrztusiła Lily, szeroko otwierając oczy.

- Za co? – zdziwiła się Powell, wydymając wargi.

- Zaraz mnie udusisz, idiotko! – Zaszamotała się.

- Ah, tak, wybacz… - powiedziała blondynka, udając skruchę, po czym zeszła z przyjaciółki i usiadła obok niej po turecku.

               Evans szybko podniosła się, odgarnęła włosy z twarzy i chwyciła pierwszą lepszą poduszkę, którą z całej siły przywaliła Elizabeth. Kiedy minął pierwszy szok, zasapała i wzrokiem odszukała czegoś, czym mogłaby oddać, jednak Lily już zdążyła zamknąć się w łazience.

               Rudowłosa parsknęła cichym śmiechem, po czym podeszła do wanny i odkręciła jeden z kurków. Po łazience niemal natychmiast rozniósł się zapach lawendy. Lily po dłuższej chwili weszła do gorącej wody, zaciskając zęby. Trochę poparzyła się zanim przyzwyczaiła ciało do wysokiej temperatury. Westchnęła z rozkoszy i zamknęła oczy. Teraz była w stanie nie myśleć o niczym, nie musiała się zamartwiać, przejmować…

               Jęknęła, czując przeszywający ból głowy. Zacisnęła dłoń na krawędzi wanny i otworzyła szeroko oczy. Czuła, że kolejne wspomnienie odblokowało się. Coś nieprzyjemnego ścisnęło ją w brzuchu. Przyłożyła do niego dłoń i pochyliła się, niemal zanurzając twarz w wodzie.

               Zacisnęła i rozluźniła bolącą dłoń, która dosłownie przed minutą z donośnym plaskiem zderzyła się z policzkiem Jamesa. Zbiegła po schodach na szóste piętro, nawet nie próbując uważać na obluzowane stopnie. Jak śmiał nazwać mnie hipokrytką?!, pomyślała rozzłoszczona, przemierzając korytarz. Nie miała zielonego pojęcia gdzie kieruje się. Chciała po prostu znaleźć się jak najdalej od okularnika, bo wiedziała, że w każdej chwili może wrócić do wieży Gryffindoru i go zamordować gołymi rękami.  

               Ze zdziwieniem odkryła, że po jej zarumienionym policzku spływa coś wilgotnego. Uniosła dłoń i starła to. Obraz zamazał się, przystanęła. Płakała… czemu płakała?

- To tylko głupi Potter – warknęła cicho, ze złością ścierając kolejną łzę.

               Oparła się o ścianę i nabrała głębokiego wdechu, jednak nie pomogło to tak jak spodziewała się. Jęknęła cicho i zakryła dłońmi oczy. Wszystkie emocje kumulowały się w niej, miała ochotę coś zniszczyć, ale zamiast tego pociągnęła nosem i głośno zapłakała. Nie potrafiła panować nad swoimi emocjami. Na pewno nie po kłótni z Potterem. Nienawidziła go, ale jednak po każdej większej sprzeczce z nim, czuła, jak coś rozrywa się w jej wnętrzu. Starała się to ignorować, ale z czasem zaczęło ją to niemiłosiernie męczyć.

- Lily? – Usłyszała znajomy, nieco ochrypły głos.

               Oderwała dłonie od twarzy i zamrugała powiekami. Musiała odczekać dłuższą chwilę zanim obraz wyostrzył się. Kamień spadł jej z serca, kiedy ujrzała najlepszego przyjaciela. Zacisnęła wargi.  Miała wrażenie, że od ich ostatniej rozmowy minęły całe wieki, podczas kiedy to było zaledwie tydzień temu. Wierzchem dłoni otarła mokre policzki. Spoglądając w ciemne, zatroskane oczy Severusa, nagle zapragnęła poczuć czyjąś bliskość. Rzuciła się mu w ramiona. Natychmiast mocno ją do siebie przycisnął, chociaż był zaskoczony.

               Oparła podbródek na jego ramieniu, po czym pociągnęła nosem. W napięciu spoglądała na stojącego kilkadziesiąt stóp dalej Pottera, który z zaciśniętymi pięściami wpatrywał się w nią. Wydawało jej się, że okularnik zaraz tu podejdzie i na nowo rozpęta się kłótnia. Pojawił się jednak Syriusz i pociągnął go dalej. Zapewne szli do Hagrida, o czym rozmawiali na śniadaniu. Odsunęła się od Severusa, po czym spojrzała w jego kamienną twarz. Jedynie w oczach widać było skumulowane emocje: troskę, złość…

- Mówiłem ci, żebyś się z nim nie zadawała – powiedział cicho, zatrzymując najgorsze przekleństwa dla siebie. – Potter…

- Ja też ci coś mówiłam – wpadła mu w słowo, mrużąc oczy.

- Możemy o tym teraz nie rozmawiać?

- No jasne, przecież oni to co innego, prawda? – odparła z żalem.

- Chcesz kolejnej kłótni? – Pomiędzy jego brwiami pojawiła się bruzda.

               Pokręciła głową i spuściła ją. Była już zmęczona, a dodatkowa zacięta dyskusja z najlepszym przyjacielem nie była jej potrzebna. Dlatego tym razem odpuściła mu rozmowę na temat jego nowych przyjaciół, którzy, według niej, mieli na niego zły wpływ. Drgnęła, kiedy położył jej dłoń na ramieniu.

- Chodź na spacer. A przy okazji wytłumaczysz mi, co on ci znowu zrobił – zaproponował.

- Sev…

         Otworzyła szeroko oczy, starając się opanować oddech. Opuszkami palców zaczęła rozmasowywać skronie, aby choć trochę uśmierzyć ból. Przypomniała sobie. Już wiedziała, co wydarzyło się w lipcu 1974 roku. 

__________

Mam wrażenie, że ten rozdział to taki trochę zapychacz, ale jednak musiał się pojawić, bo bez niego ani rusz. Szczególnie ważna scena była z Regulusem... Swoją drogą, mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko niemu? Ostatnio odkryłam, że ciągnie mnie do postaci, które Rowling dość mało opisywała, a jednak miały one wpływ na historię :). 

Zaczęła się szkoła, więc mam nadzieję, że nie zabijecie mnie za to, że jeszcze niektórych blogów nie skomentowałam, ale obiecuję, że postaram się wreszcie znaleźć czas. A, no i rozdział na moim drugim blogu także pojawi się z małym opóźnieniem...